Op uitnodiging van beveiligingsbedrijf Securicor bracht ik afgelopen vrijdag een bezoek aan kamp Zeist. Kamp Zeist is een detentiecentrum voor buitenlanders zonder verblijfsvergunning en een cellencomplex voor bolletjesslikkers. Het private bedrijf Securicor levert de bewakers voor onder andere Kamp Zeist.
De aanleiding voor de uitnodiging is de negatieve publiciteit rond de bewakers van Securicor. In de pers zijn een aantal zeer kritische verhalen verschenen over de kwaliteit en inzet van de
Securicor bewakers. Het bedrijf nodigt daarom Kamerleden uit om hun kant van het verhaal te laten horen.
Gemeten naar de doelstelling van Securicor is het werkbezoek wel geslaagd. Ik raak ervan overtuigd dat het bedrijf zich ervoor inzet, samen met de directie van Kamp Zeist, om de kwaliteit van de bewaking voortdurend in de gaten te houden en waar mogelijk te verbeteren. Als er al eens sprake van is geweest dat elke werkloze goed genoeg was om bewaker te worden, tegenwoordig worden kandidaten zorgvuldig gescreend. Slechts 1 op de 30 sollicitanten komt door de selectie.
Toch blijft het werkbezoek voor mij een trieste aangelegenheid. Vreemdelingen die opgesloten zitten, zonder dat ze iets verkeerd gedaan hebben en een onzekere toekomst onder ogen moeten zien. In veel gevallen is detentie noodzakelijk, maar het bezoek confronteert mij met veel menselijk leed. Wat een narigheid wanneer je zo vastzit en geen baas meer bent over je eigen doen en laten.
En dan de kinderen, die zijn er ook. Meegekomen met hun ouders naar Kamp Zeist. Buiten is ruimte om te spelen en er zijn computers en lessen beschikbaar om toch nog iets aan scholing te doen. De leiding zet zich ervoor in om het voor de kinderen niet al te belastend te maken. Maar het hoort toch niet: kinderen in de gevangenis. Kunnen we nu echt geen betere oplossing bedenken?