Het campagneteam heeft mij een streek geleverd. Ze hebben toegezegd dat ik meedoe aan de poging van NCRV-presentator Sjors Fröhlich om het enige echte Cappuccino Kamerorkest samen te stellen. Ik ben een van de zes ‘muzikale’ Kamerleden die hij voor zijn orkest heeft weten te strikken. En dat terwijl ik maar een paar akkoorden kan spelen op de gitaar en helemaal niet geweldig kan zingen. ‘k Heb nog even overwogen een andere ChristenUnie-kandidaat, die wél echt een instrument bespeelt, te vragen, maar heb uiteindelijk besloten me niet te laten kennen. En zo zit ik om 10:00 uur in een Hilversumse studio live in ‘Cappuccino’. Ik dek me wel flink in, ook om teleurstelling bij de luisteraars te voorkomen. Maar ook mijn waarschuwing dat dit onvermijdelijk zal leiden tot dalende luistercijfers mag niet baten. En dus speel en zing ik een liedje van de Everly Brothers, ‘All I have to do is dream’, en als dubbele toegift twee superkorte liedjes van de Brabantse volkszanger Gerard van Maasakkers: Zegen en Lieke. Het juryoordeel komt van niemand minder dan Jacques d’Ancona. Hij is erg vriendelijk voor mij: “het was niet stééds onzuiver”.
En dan te bedenken dat we op 11 november met alle kandidaat-orkestleden bij Cappuccino mogen terugkomen. Ik kijk er nu al naar uit…

Daarna ga ik als een speer naar het Gelredome in Arnhem: de EO-Gezinsdag. Ik sta een paar uur bij de stand van de ChristenUnie, krijg veel leuke reacties. Veel mensen beloven me dat ze deze keer op de ChristenUnie zullen stemmen in plaats van op het CDA. Sommigen twijfelden eerst nog, maar onder meer de keuze van het CDA om het belastingvoordeel voor de niet-werkende partner (de algemene heffingskorting) af te schaffen heeft voor hen de deur dichtgedaan. Dat begrijpen wij ook niet. Een enkeling kan dit niet geloven; die stuur ik door naar de stand van het CDA naast ons. Benieuwd of ze het daar kunnen uitleggen…
Onze boodschap om ‘strategisch te stemmen’, namelijk door via een stem op de ChristenUnie de christelijke politiek daadwerkelijk te versterken, wordt goed begrepen!

Na een paar uur ga ik naar huis. Ik doe gewoontegetrouw de weekendboodschappen. Daarna geef ik voor radio en kranten mijn reactie op de uitspraken van VVD-leider Mark Rutte, die op een partijbijeenkomst vanmiddag heeft gezegd dat hij niets ziet in een coalitie met de ChristenUnie. Volgens mij is hij lichtelijk in paniek: de VVD is in een paar weken tijd 6 tot 10 zetels kwijtgeraakt aan het CDA en dreigt onzichtbaar te worden in de verkiezingsstrijd. De vraag is of het slim is om niet alleen alle linkse partijen en ‘de rechtse splinters’ van Pastors en Wilders uit te sluiten, maar ook de ChristenUnie nu al uit te sluiten. CDA en VVD halen al drie jaar lang samen geen meerderheid in de peilingen en de ChristenUnie is eigenlijk de enige serieuze potentiële derde coalitiepartner.
Rutte zegt de ChristenUnie “te links” te vinden. Ach, daar schrik ik niet van. Even ervan afgezien dat de ChristenUnie niet links of rechts, maar christelijk-sociaal is (dat is echt een klasse apart!), zou ik eerlijk gezegd meer bezorgd zijn als de leider van de VVD ons rechts van zich had gevonden.

‘s Avonds ga ik per taxi naar Amsterdam voor een uitzending van ‘Rondom Tien’ ter gelegenheid van de Nacht van het Debat. De discussie onder leiding van Cees Grimbergen gaat over de geloofwaardigheid van de politiek. Ik ben uitgenodigd vanwege het boekje ‘Zwevende politici’, waarin Paul Witteman mij interviewt over de vertrouwenskloof tussen burger en politiek.
Andere aanwezigen zijn Gerd Leers, burgemeester van Maastricht, collega-Kamerlid Joost Eerdmans (ex-LPF) en PvdA-campagnespecialist Dig Istha. Joost Eerdmans heeft een grote mond over de onduidelijkheid en ongeloofwaardigheid van politici, maar eerlijk gezegd zou hij zich beter moeten realiseren wat de LPF de laatste jaren zelf heeft aangericht met al die ruzies en afsplitsingen. Hijzelf is recent ook uit de LPF gestapt en heeft zich aangesloten bij de uit de VVD-fractie gezette Anton van Schijndel. Tja…
Mijn stelling is dat het grootste probleem van de politiek niet zozeer wordt gevormd door de zwevende kiezers, maar door zwevende politici. Politici zouden veel meer moeten werken vanuit een herkenbare visie op de samenleving, vanuit uitgesproken overtuigingen over ‘het goede leven’. Nu is alles ‘grijs’, omdat partijen iedereen te vriend willen houden. Daarom zijn veel verkiezingsprogramma’s ook zo vaag: stel je toch voor dat je iets opschrijft waar een deel van de kiezers het niet mee eens is. En zo zijn de grote partijen op elkaar gaan lijken en onderscheiden eigenlijk alleen partijen als de ChristenUnie en de SP zich nog van de rest. Als er écht iets te kiezen valt, zou dat de geloofwaardigheid van de politiek zeker ten goede komen.
Ik drink nog een pilsje mee en laat me dan naar huis rijden. Morgen is het weer zondag!