De eerste vergaderweek na het reces is meestal gevuld met heel veel Kamerzaken, voorbereidingen voor het nieuwe seizoen en het wegwerken van opgelopen achterstanden in post en e-mailafhandeling. Dit jaar ziet mijn week er anders uit: van woensdag tot en met zaterdag ben ik met een tv-ploeg van de IKON in Israël voor de opnames van een aflevering in een serie lijsttrekkerportretten.

Voordat we vertrekken, ben ik de hele maandag in touw om een campagnespot voor de ChristenUnie op te nemen. We filmen in Woerden, in de trein, in de Kamer, in een verzorgingshuis en op straat tijdens het flyeren. Joël Voordewind en Cynthia Ortega, de nummers 4 en 5 van de lijst, werken er ook aan mee. Opvallend veel positieve reacties op de ChristenUnie en ons optreden als fractie! 's Avonds blijf ik met medewerkers in de Kamer eten en schrijf ik nog mijn maandelijkse column voor het Friesch Dagblad.

Dinsdag weer gewoon fractievergadering. Tijdens een lunch met de Israëlische ambassadeur laat ik me bijpraten over de situatie in Israël. Rond het vragenuurtje praat ik bij met veel collega's en journalisten. Er wordt al veel vooruit gekeken naar de verkiezingen én de formatie daarna van een nieuw kabinet. Het is opvallend hoeveel belangstelling er is voor de positie van de ChristenUnie! Dat heeft natuurlijk ook te maken met de gunstige peilingen (5 à 9 zetels). Het zou fantastisch zijn als we zo zouden groeien, maar toch wilde ik maar bescheiden blijven: eerst de uitslag van 22 november afwachten.
Eind van de middag naar huis. 's Avonds volg ik het nieuws rond de kandidatenlijst van de VVD, waarover veel heisa ontstaat: Fred Teeven staat op 5, Docters van Leeuwen (op 10) haakt af, zittende Kamerleden zijn teleurgesteld over hun positie en sommigen houden het voor gezien, Rutte krijgt het verwijt van vriendjespolitiek... Geen goede start van zijn campagne!
Gauw m'n koffer pakken en dan voor een heel kort nachtje m'n bed in.

Om 3 uur gaat m'n wekker, twee uur later zet een taxi mij af bij Schiphol. Daar ontmoet ik de IKON-ploeg bestaande uit regisseur, cameraman en geluidsman, met oud-collega Paul Rosenmöller als verslaggever. Na een vlekkeloze reis landen we begin van de middag op vliegveld Ben Goerion. In Jeruzalem haak ik af bij het ministerie van Buitenlandse zaken, waar ik een afspraak heb met de oud-ambassadeur in Nederland, mijn goede vriend Yossi Gal. Samen met Ze'erv Boker en Ido Moed, twee andere oude bekenden van de ambassade, spreken we over de oorlog met Libanon, of liever: met Hezbollah, en over de huidige situatie na aanvaarding van VN-resolutie 1701.
Dan naar het hotel. 's Avonds met de ploeg uit eten in de stad. We kunnen het goed met elkaar vinden!
Ik ervaar het als heel bijzonder om na 10 jaar weer in Israël en in Jeruzalem ('stad van vrede'...) te zijn.

Dat er in de afgelopen jaren veel is veranderd, merk ik tijdens de 'draaidagen' op donderdag en vrijdag. We hebben - tot mijn spijt - geen gelegenheid om naar het noorden te gaan en zien dus niets van de oorlogsschade, maar zien al filmend op verschillende plaatsen in Jeruzalem en in Bethlehem wel hoe groot de economische schade is: er is bijna geen toerist te bekennen en op allerlei plaatsen waar normaliter massa's toeristen en 'pelgrims' voetje voor voetje langs de 'heilige plaatsen' schuifelen, zijn wij nu zowat de enigen...
Overigens merk ik opnieuw, net als toen ik hier in 1996 met een parlementaire delegatie was, dat al die kerken en heiligdommen op zich me niet zoveel zeggen. Het feit dat Jezus Christus 2000 jaar geleden hier in dit land geleefd en geleerd heeft, maakt wel weer indruk op me, maar de entourage van toeristische attracties, rijk versierde kerken, altaren en wierookpotten dreigt mij eerder het zicht op de essentie van het christelijk geloof te ontnemen dan dat het me helpt. De boodschap van kribbe, kruis en het lege graf kenmerkt zich toch juist door eenvoud?!
Met Paul praat ik daarover met en ook zonder draaiende camera.
In Bethlehem levert de aanblik van 'de muur' (die in elk geval hier ook echt een muur is) stof voor een - ook voor mij - heftig gesprek over het Midden-Oostenconflict, de verantwoordelijkheden van Israël en van de Palestijnse leiders, en de kansen voor vrede. Echt optimistisch kan ik er - menselijkerwijs gesproken - niet over zijn...
Enfin, wie wil weten wat we allemaal besproken hebben, moet binnenkort maar op een woensdag in oktober naar de IKON kijken.

Vrijdagavond eindigen we waar we begonnen zijn: op de Olijfberg. De terugvlucht is pas zaterdagmiddag, zodat we zowaar nog even tijd hebben voor die heel bijzondere ervaring van zwemmen in (of: drijven op) de Dode Zee. Na een terugreis met veel strenge controles en een vliegtuig vol Egyptische kindertjes, stap ik tegen middernacht ons huis weer binnen. 'k Ben maar vier dagen weggeweest, maar vond het een erg intensieve reis. Fijn om weer bij m'n gezin te zijn!