Met alle politieke spanningen rond ‘Afghanistan’ heeft het er lang om gespannen of de reis naar Washington zou doorgaan. Zaterdag heb ik de knoop doorgehakt: ik ga. Tenslotte is het een zeer eervolle uitnodiging om aan te mogen schuiven aan het National Prayer Breakfast, in aanwezigheid van de President van de Verenigde Staten en zo’n 2500 christenleiders uit de hele wereld. Bovendien kan ik via mobiele telefoon en draadloze internetverbinding vanaf mijn hotelkamer ook vanaf de overzijde van de oceaan actief betrokken zijn bij wat er in Den Haag gebeurt.

Maandag veel voorbereid en overgedragen. Verder als lid van de IVD-commissie van fractievoorzitters het geheime rapport over de situatie in Uruzgan gelezen. Bij de inhoudelijke bespreking van vorige week gaf Tineke – onze woordvoerder – blijk van veel kennis van zaken en een grondige voorbereiding. Ik heb het volste vertrouwen dat zij een goede en evenwichtige inbreng zal leveren!

 

De uitnodiging voor het NPB kreeg ik al vorig voorjaar. Nadat ik zowaar door de screening van de CIA was gekomen, is er hard gewerkt aan een vol programma van interessante en nuttige ontmoetingen.

Het is dan ook met hooggespannen verwachtingen dat ik dinsdagmorgen naar Schiphol afreis, waar ik om 9:30 uur mijn beide reisgenoten, Samuel van der Maas en Hans Hamoen, tref. Na een voorspoedige reis arriveren we om 15:00 uur (lokale tijd) bij ons hotel in Arlington. Even opfrissen en dan naar het Hilton Hotel in het centrum van Washington. Onderweg zien we een enorm spandoek met de tekst uit Jozua 1:9: “Heb Ik u niet geboden: wees sterk en moedig? Sidder niet en word niet verschrikt, want de HERE, uw God, is met u, overal waar gij gaat.” Een heerlijke bemoediging voor iedere christen, zeker ook voor hen die publieke verantwoordelijkheden dragen!

Na de registratie bezoeken we een speciale ‘European Reception’, waar de eerste nuttige contacten plaatsvinden, o.a. met de Prins van Lichtenstein (ambassadeur bij de Europese Unie) en afgevaardigden uit Roemenië, Zwitserland, Engeland en Slowakije.

Na een bescheiden maaltijd in een Mexicaans restaurant trek ik mij terug op mijn kamer om wat mails af te handelen en dit dagboek te schrijven. Met één oog volg ik live de ‘State of the Union’ van President Bush. Hij is bepaald geen groot redenaar, maar de (Republikeinse) Congresleden gaan braaf om de twee zinnen staan om te klappen. Ik zie ons al op Prinsjesdag in de Ridderzaal…