Wat een week hebben we achter de rug. Ongekend. Ik heb het uiteraard over de moord op Theo van Gogh, maar ook de herverkiezing van Bush, de vermeende dood van Arafat en het sociaal akkoord dat (eindelijk) tussen kabinet en sociale partners is afgesloten.

 

Ik was dinsdagmorgen nog maar nauwelijks op de fractie toen het bericht van de moord op Theo van Gogh bekend werd. Verschrikkelijk dat dit gebeurd is. Ik heb nooit veel waardering gehad voor de vaak grove wijze waarop Theo van Gogh via woord en geschrift zijn meningen ventileerde. Als christen deed me dat ook regelmatig pijn. Hij maakte op mij vaak een gefrustreerde indruk. Gefrustreerd in die zin dat hij een aantal mensen voortdurend zwart maakte. Vaak speelden incidenten uit het verleden daar een rol bij. Zijn manier van doen zorgde ook nooit voor een echte dialoog over thema’s waar we het zeker over moeten hebben (zoals bij voorbeeld de positie van de Islam in onze westerse samenleving). Maar dat rechtvaardigt geen moord. Hier zijn grenzen overschreden. Daar moet ook hard tegen opgetreden worden. De later gepubliceerde brieven die op het lichaam van het slachtoffer en de dader zijn gevonden maken het er allemaal niet mooier op. Duidelijk is wel dat we na de moord op Theo van Gogh in een nieuwe situatie zijn beland. Nederland is zijn onschuld voorbij, merkte een NOS-verslaggever deze week enigszins theatraal op. Hij heeft wel gelijk. Ik hoop dat er een evenwichtig politiek debat mogelijk is over de wijze waarop we met deze nieuwe situatie om moeten gaan. Het debat in de Kamer van komende week zal dat moeten uitwijzen. Voor verder informatie over het standpunt van de ChristenUnie rond dit onderwerp verwijs ik naar www.christenunie.nl

 

De herverkiezing van Bush had ik aanzien komen. Maar niet in de omvang waarin dat nu gebeurd is. Goed dat Kerry het land niet meegesleept heeft in een wekenlange juridische strijd. Bush zal zijn handen er al vol aan hebben om de tegenstellingen onder zijn bevolking te overbruggen. Nu hij zich niet vanaf het allereerst begin bezig hoeft te houden met zijn herverkiezing, ontstaat er mogelijk ook wat ruimte om voor meer samenhang te zorgen. De vraag is wel of dat de aard van het beestje Bush is.

 

Arafat is dood. Een bode komt het me vertellen Ik was net gaan zitten na het uitspreken van mijn 2^e termijn in de behandeling van de onderwijsbegroting. Even later sta ik met een aantal collega’s bij de televisie in het ledenrestaurant van de kamer. Daar geeft een Franse generaal aan dat er van een overlijden van Arafat geen sprake is. Ook krijgen we Bush in beeld die al een ‘God bless his soul’ heeft uitgesproken en orthodoxe joden die in Jeruzalem over straat dansen. Verwarrend allemaal.

 

Vrijdagnacht is er eindelijk een sociaal akkoord. Het was alles of niets. Het kabinet is diep gegaan. Dat is in ze te prijzen. Een begin van herstel van vertrouwen. Had dit allemaal niet eerder gekund, is toch de vraag die mij bezig houdt. Wat hadden we daar allemaal niet mee kunnen voorkomen. Laten we overigens nog niet te vroeg juichen. Het is allemaal erg broos. Als één partij daar om wat voor reden dan ook weer aan begint te trekken (bijvoorbeeld achterbannen die niet akkoord gaan) kan de hele zaak ineen storten.

 

Hoe het met mijn werk in de afgelopen week gegaan is? Goed. Ik ben vooral bezig geweest met de onderwijsbegroting. Twee dagen lang vergaderen met minister van der Hoeven en staatssecretaris Rutte. Nog even wachten op de stemming van aanstaande dinsdag om mijn balans op te maken. Dat zou wel eens heel fraai kunnen worden.

 

Vandaag (6/11) is mijn zoon Aron jarig. Hoera. Hij is 16 jaar geworden. Ook viert mijn (enige) broer zijn 25-jarig huwelijksfeest. Daarnaast ben ik druk met de voorbereidingen van een debat over de ‘wijziging van de Wet gemeenschappelijke regelingen en enkele andere wetten met het oog op de instelling van de plusregio’s’. Daar zitten inmiddels al heel wat uurtjes in. Zo blijf je van straat, zullen we maar zeggen.