Mdv, afgelopen vrijdag was een hele sombere dag. De meerderheid van de Britten bleek te hebben gekozen voor een vertrek uit de Europese Unie. Wat volgde, stemde nog somberder. Politieke en economische chaos. Miljardenverliezen op de beurs. Geen plan van het leave-kamp voor na een Brexit. Het verlies van een politieke bondgenoot van Nederland binnen de EU, het vertrek van een heilzame tegenwicht tegen krachten die aansturen op een Europese politieke Unie, de verwijdering van onze tweede handelspartner. En een Europese Unie die op een kruispunt voor fundamentele keuzes staat en de aandrang bij twee uitersten om de verkeerde afslag te nemen.

De eerste vraag die we moeten beantwoorden is: willen we een vechtscheiding of niet? Het mag duidelijk zijn dat voor de ChristenUnie-fractie zorgvuldigheid boven snelheid gaat. Geldt dat ook voor het kabinet? Via de gezamenlijke verklaring vrijdag en via de brief aan de Kamer heeft de premier tegenstrijdige signalen afgegeven. Graag helderheid. De belangen zijn te groot om nu rancuneus zo snel mogelijk de banden met de Britten te verbreken. Wat de ChristenUnie betreft gaat het kabinet zich sterk maken voor een maximaal vrijhandelsakkoord waarin de belangen van de tuinders in het Westland, onze vissers en onze transportsector voorop staan.

De tweede vraag is: hoe nu verder? De onvrede die de Britten in het stemhokje hebben laten zien is wijder verspreid in Europa. Hier mogen en móeten we onze ogen niet voor sluiten. Dwars door Europa loopt een steeds groter wordende breuklijn.

Aan ene kant staan politici als Verhofstadt en D66 Europarlementariër In ‘t Veld die op vrijdag onmiddellijk voor een Europese politieke unie begonnen te pleiten, met minder zeggenschap voor de lidstaten. Voor hen is meer Europa het medicijn tegen elke kwaal. Maar ondertussen lijken ze blind voor het feit dat deze EU zich van veel burgers heeft vervreemd. Ze lijken alleen oog te hebben voor de economische voordelen van de EU, zonder zich rekenschap te geven van het feit dat er bijvoorbeeld nu Nederlanders werkloos thuis zitten omdat Oost-Europeanen goedkoper kunnen werken. Dat veel Nederlanders zich ontheemd voelen.
Aan de andere kant staan populistische, eurofobische partijen die nu bloed ruiken en broeden op de volgende exit. Met alle dramatische gevolgen voor heilzame Europese samenwerking van dien. En met alle dramatische economische gevolgen van dien, gevolgen zoals we ze nu in het VK zien.

De Brexit moet een wake up call zijn voor de EU. Deze EU is een Unie die te groot is in kleine zaken en faalt bij grote vraagstukken. Het is tijd voor een EU die weer dienstbaar wordt, zijn eigen grenzen kent en de burger voor zich gaat terugwinnen. Gaat de MP zich daarom de komende twee dagen inzetten voor broodnodige EU-hervormingen? De uitkomst van de onderhandelingen tussen het VK en de andere lidstaten uit februari zouden daarbij een goede leidraad kunnen zijn.