Afgelopen dinsdag kwam ik terug van een bezoek aan Zuid-Afrika. Dit keer geen parlementaire reis, maar een reis met voornamelijk predikanten. Van oud-gereformeerd tot baptist en alles wat daar tussenin zit. Het was ons doel om meer te weten te komen over aids in Zuid-Afrika. Na mijn reis in het voorjaar naar een aantal Afrikaanse landen was dit een uitstekende aanvulling. 

Er zijn medicijnen die aids-patiënten vrij van symptomen kunnen houden voor vele tientallen jaren. Het is mogelijk om te voorkomen dat besmette moeders de ziekte bij de geboorte overdragen aan hun kinderen. Het probleem is dat de structuren ontbreken om de medicijnen en de kennis naar de mensen te brengen. Het verbeteren van het lot van aids-patiënten is op dit moment geen financieel probleem maar een gebrek aan capaciteit om kennis en medicijnen op de juiste plaatsen te krijgen. Op dit moment is dat één van de grootste uitdagingen bij het gevecht tegen aids. Hoe schrijnend de situatie is, werd voor mij pas helemaal duidelijk toen ik hoorde dat er per week 300 aidswezen bijkomen in Zuid-Afrika.

Als het erom gaat om besmetting te voorkomen, komt de vraag aan de orde of condooms ook een plek moeten krijgen bij de bestrijding van aids. Wat mij betreft ontkom je daar niet aan. De problemen zijn zo groot dat elk middel om de ramp te verkleinen aangegrepen moet worden. Maar condooms kunnen niet het enige antwoord zijn.

Het was weer eens een heel andere, prettige, ervaring om met predikanten op reis te zijn. Het gezelschap was toch wat bedachtzamer dan het gemiddelde gezelschap van politici. Die moeten elk moment hun woordje klaar hebben, predikanten mogen er meestal een poosje over na denken en hoeven alleen op zondag maar te spreken. Die pastorale gewoonte om bedenktijd in te bouwen kwam de gesprekken gedurende deze reis zeker ten goede. Ook de avondsluitingen droegen bij aan een goede onderlinge verstandhouding. Eén in de naam van Jezus, het werd gedurende deze reis tastbaar.