Het parlementaire jaar is weer begonnen en hoe.  Vorige week het debat over duurzaamheid met de minister-president, deze week een geëmotioneerd debat met minister Verdonk. Onderwerpen van een totaal andere orde maar beiden buitengewoon belangrijk. Hoe gaan wij met onze aarde om en hoe gaan wij met onze medemensen om, dat zijn de vragen die aan de orde kwamen.

 

Mensen die mee werken aan hun uitzetting mogen niet op straat terecht komen, dat is mijn uitgangspunt. Dat botst met de opvatting van de minister die stelt dat termijnen er zijn om gehandhaafd te worden.  Mensen die hun papieren niet op tijd voor elkaar hebben, worden op straat gezet. Er is een marge van twee á drie dagen en daarmee is het afgelopen. De oorzaak van het gebrek aan papieren interesseert de minister niet, een termijn is een termijn.

 

Debatten waar je zo ver van elkaar afstaat doen een beroep op de emotionele spankracht. Hoe beantwoord je een minister die glashard van gemeenten verlangt dat zij gezinnen met kleine kinderen op straat zetten zonder een vinger uit te steken. Ook kerken mogen niet helpen. De termijn is voorbij, over en uit.

Een kabinet met zo’n beleid zou geen woord meer moeten zeggen over de verharding in de samenleving, zo’n beleid zet een premie op die verharding.  Wanneer een gezin op straat staat, moeten wij denken: ‘Dat zal hun eigen schuld wel zijn’ en gewoon doorlopen. In de kerk hoor ik iets anders.