Ik ben vandaag teruggekomen van een werkbezoek van precies een week aan Toronto (Canada). Jetlag of niet, mijn weblog moet bijgewerkt worden. Het is wel eens plezierig om wat afstand van Nederland te nemen. Uiteraard op afstand wel het nieuws gevolgd, maar dat was deze week niet echt schokkend. In Canada was er politiek gezien meer aan de hand. De federale regering (een liberale minderheidsregering) staat daar op instorten. Op televisie waren we getuige van een stemming waar 153 van de 303 MP’s voor een motie van afkeuring stemden. Dat stemmen gebeurde overigens staande en je gaat pas staan als de griffier (in een ongehoord rap tempo) je naam uitspreekt (zonder papier erbij te hebben).

 

Ik ben zaterdag met een aantal collega’s uit de commissie OCenW naar Toronto gevlogen. We zijn naar Canada gegaan om geïnformeerd te worden over de wijze waarop in Ontario het speciaal onderwijs georganiseerd is. Het gaat te ver om al mijn ervaringen nu op de weblog vast te leggen, maar in Canada kennen ze vooral inclusieve scholen. Dat betekent dat gehandicapte kinderen (zowel lichamelijk als geestelijk) volledig in het onderwijs geïntegreerd zijn. In Nederland proberen we dat ook (denk bijvoorbeeld aan de LGF), maar bij ons is het vaak meer uitzondering dan regel. Het loopt in ieder geval nog niet zo heel erg soepel. We hebben onder andere met ambtenaren van het ministerie van Onderwijs gesproken, met vertegenwoordigers van de besturenorganisaties (de zgn. schoolboards), met collega’s uit het parlement van Ontario, maar zijn ook op een aantal scholen gaan kijken. Ik ben onder de indruk geraakt van alles wat ik gezien en gehoord heb. De kunst is nu om er uit te halen wat we in de Nederlandse praktijk (die nooit 1 op 1 naar Canada is te vertalen en andersom) kunnen gebruiken. Ik ben de afgelopen paar jaar zeer actief geweest op het terrein van het speciaal onderwijs en heb dit buitenlandse werkbezoek als zeer leerzaam ervaren. Ook de wijze van indiceren en de manier waarop ouders bij het geheel betrokken worden was boeiend om te zien. Als het er op aan komt gaat het vaak om dezelfde problemen, maar de oplossingsrichtingen kunnen sterk verschillen. Het is daarom altijd goed en leerzaam om ook eens in andere keukens te kijken.

 

Naast speciaal onderwijs hebben we ook aandacht besteed aan het thema veiligheid op school. Daar wordt in Canada ook veel aandacht aan besteed. In iedere school zie je dat terug. Onder meer aan de Character Matters (zoals respect, responsibility, honesty, empathy enz.) die op posters overal in de school terug te vinden waren. Heel bijzonder waren ook de speciale programma’s zoals de anti-pestprogramma’s, maar ook het zogenaamde Roots of Empathy Programme. In het kader van sociale ontwikkeling zijn er programma’s opgezet waarbij iedere maand een moeder (of vader) met een baby naar een schoolklas toegaat en waarbij de klas de ontwikkeling van de baby volgt. Voor meer informatie zie www.rootsofempathy.org

 

Ook in Canada is er aandacht besteed aan Victory Europe Day. Als Nederlandse delegatie zijn we onder meer getuige geweest van een parade van oud-strijders en vertegenwoordigers van de strijdkrachten, afgenomen door de luitenant-gouveneur van Ontario, James K. Bartleman. Bijzonder om op het moment dat veel Candese oud-strijders in Nederland bij herdenkingen zijn, zelf in Canda te zijn. Wij hadden overigens wel veel beter weer. Balkende had het er ook maar druk mee. Op CNN zagen we nog een flits van hem en de koningin langskomen. Het ging verder vooral over Bush. Naast ijshockey (op moment van vertrek uit Canada zaten ze in de halve finale van het wereldkampioenschap) en de nationale politieke crisis was de Amerikaans president veel in het nieuws. Zijn rondreis door verschillende landen (waaronder dus Nederland) werd live op de televisie verslagen.

 

Bijzondere herinneringen zal ik blijven bewaren aan het bezoek aan het parlement van Ontario (Legislative Assembly). We werden hartelijk ontvangen en hebben onder meer met enkele parlementsleden gesproken. Waaronder 2 leden van Nederlandse afkomst (o.a. Ms Elizabeth Witmer (Cons), die tot 2003 minister van Onderwijs was. Zij is afkomstig uit Schiedam en spreekt nog redelijk goed Nederlands. We hebben ook een beleefheidsbezoek afgelegd aan de Speaker van de LA, Alvin Curling. Een bijzondere man. Vanaf de gastentribune hebben we hem en het parlement nog in actie gezien. Dat is echt een totaal andere cultuur dan wij gewend zijn. Het leek ons wel een setting waarin ‘onze’ Speaker Frans Weisglas zou kunnen floreren. Al was het maar vanwege de outfit van de voorzitter.

 

In Nederland ging het – zo heb ik begrepen – vooral over de Europese grondwet. De zorgen van het ja-kamp groeien met de dag. Dan trek je de portemonnee nog maar eens extra open, niet waar. Ongehoord. Als je geen goed verhaal hebt kun je er nog zo veel geld tegenaan gooien, maar daar red je het niet mee. André Rouvoet heeft deze week veel ruimte in de media gekregen om het genuanceerde nee-standpunt van de ChristenUnie te kunnen verwoorden (o.a. in de Volkskrant, bij Barend en van Dorp en het radioprogramma Spijkers met Koppen). Minister Zalm heeft André en Geert Wilders nog verweten geen argumenten te hebben voor hun standpunt over de Europese Grondwet. Puur paniekvoetbal. Misschien moeten we hem de ChristenUnie-brochure ‘Een gemiste kans voor Europa’ nog maar eens opsturen. Deze brochure is overigens ook te downloaden van www.christenunie.nl  

 

Nu eerst maar eens Pinksteren vieren. Dan weer vol aan de bak. Ik heb de agenda vandaag bekeken en dat betekent weer hard bikkelen. Soms kan ik daar wel eens erg tegenaan hikken. Zeker omdat bij de ChristenUnie in de Tweede Kamer het werk over een drie paar schouders verdeeld moet worden. Ik vind het echter nog steeds een groot voorrecht om voor de ChristenUnie als parlementariër te mogen functioneren. Na dit weekend gaan we er dus weer vol tegenaan. Blijf het volgen, onder meer via mijn weblog. Reacties zijn overigens altijd welkom.