Deze week geniet ik van een aantal dagen rust. Dat is overigens wel betrekkelijk. Als ik thuis blijf (en dat gebeurde deze week) ontkom ik er toch niet aan het een en ander te gaan doen. Grasmaaien heeft niet mijn hoogste prioriteit en dan zit ik zomaar opeens weer achter de computer om mails te beantwoorden en mijn ongebreidelde honger naar (politiek) nieuws te stillen. Ter geruststelling: er zijn genoeg momenten overgebleven dat ik me met mijn gezin heb beziggehouden. Zo hebben Marjette en ik afgelopen dinsdag het eerste deel van het zogenaamde Hanzepad gelopen. Het boekje met deze 164 km lange wandeltocht langs Hanzesteden had ik al anderhalfjaar geleden kado gekregen. We hebben de route Doesburg-Dieren gelopen. Afgezien van het eerste uur is het redelijk droog gebleven. De kop is eraf. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat we de hele route afgelopen hebben. Tijdens een stop ergens op de route krijg ik De Telegraaf van vandaag onder ogen. De beloning van het Pavem-voorzitterschap van Paul Rosenmöller vult de voorpagina. De bedragen lezend kan ik me voorstellen dat hierbij enige vraagtekens gezet worden. Aan de andere kant verbaas ik me weer over de gretigheid waarmee sommige mensen (waaronder een aantal collega’s van mij) zich hier weer opstorten. Daar willen sommigen hun reces wel even voor onderbreken. Er worden harde conclusies getrokken zonder dat alle achtergronden helder zijn. Ik ken ze in ieder geval niet. Zo wordt iemands reputatie in een paar oneliners (‘links lullen, rechts zakkenvullen’ ed) tot de grond toe afgebroken. Je ziet maar weer eens hoe kwetsbaar mensen in bepaalde posities zijn. Het lukt me nog steeds niet om hieraan te wennen. Ik heb het nieuwe boek van Jan Hoedemaker gekocht (‘De strijd om de waarheid op het Binnenhof’). Misschien kan dat me wat op weg helpen.

 

Deze week bijzondere aandacht voor de bevrijding van ons land. Ik ben 4 mei aanwezig bij de opening van een tentoonstelling over de Tweede Wereldoorlog in mijn woonplaats Zwolle in het Stedelijk Museum Zwolle. Meest bijzondere document dat op de tentoonstelling te zien is, is een klein zakagendaatje waarin een Jehova-getuige uit Zwolle zijn reis beschrijft naar het concentratiekamp. Een kamp dat hij uiteindelijk niet overleefd heeft. Het zakagendaatje kwam uit zijn kleren, die na zijn dood naar Zwolle teruggestuurd zijn. Bijzonder is ook het boekwerkje ‘na zestig jaar’ dat uitgegeven wordt met zestien verhalen over verwerken en herdenken opgetekend door de journalisten Michael Amsman en Steven ter Veen en de historicus Wim Coster uit de mond van mensen die de oorlog overleefd hebben. Oral History heeft altijd al mijn liefde gehad. De auteur Henk van Ulsem draagt voorafgaand aan de opening van de tentoonstelling een aantal prachtige gedichten voor. Het bekende gedicht ‘Het lied der achttien dooden’ van Jan Campert ontbreekt daarbij niet. Terecht. Met instemming refereert van Ulsem aan de uitspraken van zoon Remco Campert dat de commotie over de dood van zijn vader geen gevolgen mag hebben voor de inhoud van dit gedicht. ’s-Avonds loop ik met zoon Aron en zijn vriend Jelger en vele andere Zwollenaren de stille tocht.  Het lijken er ieder jaar meer te zijn. Bijzonder is dat ook ‘de bevrijder van Zwolle’, de Canadees Leo Major, dit jaar weer aanwezig is.

 

Prins Willem-Alexander roept 5 mei op om de bevrijding van ons land ook in de toekomst te blijven herdenken. Ik ben het van harte met hem eens. Natuurlijk zullen vorm en inhoud van deze dagen naar de toekomst van karakter gaan veranderen. Dat kan niet anders als degene die er toen bij waren ons steeds meer zullen ontvallen. Het blijft echter van belang om ook met nieuwe generaties stil te blijven staan bij de vrijheid die we in ons land kennen. Deze vrijheid is geen vanzelfsprekendheid. Daarvoor hoef je niet alleen in het verleden terug te kijken, maar spreekt een blik om je heen in de wereld waarin we leven vaak ook al duidelijke taal. Dit weekend zal ik in Toronto de viering van 60 jaar Victory Europe Day mee maken. Dat lijkt me heel bijzonder.

 

Tony Blair heeft voor de derde keer de verkiezingen gewonnen. Ik heb altijd wel een zwak voor Blair gehad. Je zult in Nederland niet zo snel een PvdA-er tegenkomen die zo publiek voor zijn geloof uitkomt. De glans lijkt er voor Blair wel wat vanaf te zijn. Het is toch wel tekenend dat iedereen het vooral heeft over de vraag hoelang hij nog PM zal blijven. Daar worden in Engeland al weer weddenschappen op afgesloten. Zijn opvolger schijnt al klaar te staan: minister Brown.

 

Ik zou het haast vergeten, maar deze week is de ja-campagne voor het referendum over de Europese Grondwet van start gegaan. Als je staatssecretaris Nicolai en mijn collega Louisewies van der Laan (D66) zo in die grondwet-tram door den Haag zie gaan om hun grondwet-waren aan te prijzen, dan zou je alleen daarom al tegen stemmen. Op de site van de ChristenUnie (www.christenunie.nl) kunt u ook nog wat inhoudelijke argumenten vinden om dat te doen. Het zal spannend worden. Misschien een beetje te vergelijken met de spanning bij de Europacupduels van deze week. Ik ben benieuwd wat we aan het eind van de 1^e juni in onze handen hebben. Ik heb overigens begrepen dat Maxime Verhagen wil gaan voorstellen om van de dag voor het referendum een soort canvasdag te maken: iedereen de straat op om campagne te voeren. Kunnen we allemaal wel in die grondwet-tram?

 

Zaterdagmiddag vertrek ik voor een week naar Canada. Naast de viering van Victory Europe Day zal ik met een aantal collega’s uit de commissie OCenW onder meer een bezoek afleggen aan de Legislative Assembly van de provincie Ontario, voeren we gesprekken met de voorzitter en leden van het Social Policy Committee, bezoeken we het ministerie van Onderwijs om met name over speciaal onderwijs te spreken en geïnformeerd te worden en bezoeken we ook een aantal scholen. Een behoorlijk vol maar wel interessant programma. We hebben ook nog een gaatje in het programma om de Niagara Falls te bezoeken. Regenjas mee, dus. Ik zal moederdag dit jaar dus niet thuis zijn. Ik heb voldoende voorbereidingen getroffen om dat nog enigszins te kunnen compenseren.