Kindermishandeling – in de brede definitie van fysiek, psychisch of seksueel geweld, inclusief bijv. verwaarlozing – blijkt beduidend vaker voor te komen dan tot dusverre werd aangenomen: volgens professionals (leerkrachten, kinderopvang, huisartsen, politie) in 2005 minimaal 107.200 gevallen. Zelfrapportage door scholieren leidt tot nog hogere aantallen. Cijfers om van te schrikken.

Toch vind ik het een goede zaak dat we nu de omvang van het probleem kennen en de risicofactoren; zoals een zeer lage opleiding en werkloosheid. In een eerste reactie en tegenover de verzamelde media kondig ik aan nog voor de zomer met een plan van aanpak te komen, waarvan de hoofdlijnen zullen zijn: preventie, deskundigheidsbevordering, vroegsignalering, opvoedingsondersteuning en ingrijpen waar dat nodig is in het belang van het kind.

Van groot belang is ook dat er meer meldingen komen: jaarlijks krijgen de Advies- en Meldpunten Kindermishandeling ongeveer 40.000 meldingen binnen; dat betekent dus dat er een enorm verborgen probleem is. En wat je niet weet, daar kun je niets aan doen!

Hoe gek het ook klinkt: ik hoop dus dat het aantal meldingen van kindermishandeling de komende jaren flink gaat stijgen. Van mijn kant zal ik doen wat nodig is om dan ook de goede hulp te bieden, via de Centra voor Jeugd en Gezin, de Bureaus Jeugdzorg en de AMK’s.

De rapporten gaan met een uitvoerige brief, waarin de contouren van het plan van aanpak alvast worden geschetst, naar de Tweede Kamer. Morgen wil de Kamer in een spoeddebat met mij hierover spreken. Het onderwerp is er belangrijk genoeg voor!