In de open afdeling van Horizon in Alphen aan den Rijn spreek ik met jongeren die daar wonen en in behandeling zijn en met hun ouders. Schrijnende verhalen van kinderen die eindelijk op de goede plek terecht zijn gekomen. Een vader van een 14-jarig meisje is zielsgelukkig dat zijn dochter nu in een stabiele omgeving wordt behandeld. Ze is weliswaar de jongste in een groep van 16- tot 18-jarigen, maar het is volgens hem vele malen beter dan de gesloten afdeling van de psychiatrische inrichting waar ze eerder was ondergebracht. ‘Ze gaat hier zienderogen vooruit’, aldus de vader.

De verhalen van de ouders bevestigen mij in mijn overtuiging dat kinderen met zware gedragsproblemen in de jeugdzorg thuishoren en niet in een gevangenis. En als het dan nodig is in een gesloten zorgafdeling. Een jongen van 16 vertelt mij dat hij eerder in de jeugdgevangenis Harreveld zat: ‘Daar ging het niet goed met mij.’ Via het project Hand in Hand is hij in Horizon gekomen; de eerste drie maanden in de gesloten leefafdeling Debuut. ‘Ik snap het nu wel, dat ik nieuwe vrijheden moet verdienen’, zegt hij. ‘Ik weet nu weer wat ik met mijn leven wil. Dat wist ik toen niet meer.’

Op weg naar de gesloten groep voor 6- tot 12-jarigen in de vestiging Bergse Bos in Rotterdam legt directeur Hans Duprie me uit waarom gesloten afdelingen voor deze kinderen nodig zijn. ‘Hun problemen zijn te groot voor een open setting. Dat zou niet werken. Maar in een gevangenis horen zij ook niet.’ Ik leg hem uit dat we werken aan een groter aanbod, maar dat we niet zo snel kunnen als we zouden willen. De plaatsen moeten er wel zijn, evenals de hulpverleners en behandelaars.

Hoewel ik weet wat me te wachten staat, schrik ik toch als we een hoog hek moeten openen voordat we naar de kinderen in de twee gesloten jeugdgroepen kunnen. Vier jonge kinderen treden me open tegemoet, een vijfde zit op zijn kamer omdat het mis ging op de school, die ook op het terrein staat. Dennis van 11 laat me het schema op de muur zien met de regels waaraan hij zich moet houden. ‘Luisteren naar de anderen. Volwassenen met u aanspreken. Drie keer per week met een ander spelen.’ Het lijken normale omgangsvormen, maar voor deze kinderen die uit moeilijke, soms totaal ontwrichte thuissituaties komen, een hele opgave. Ik mag hun kamers zien en in ruil daarvoor mogen zij een kijkje in de bus nemen. Die vinden ze ‘vet gaaf’.

De leiding vertelt dat met strakke dagschema’s en strenge regels in combinatie met behandeling en soms medicatie de kinderen hun gedragsproblemen overwinnen en zichzelf in de hand kunnen houden. Met het doel dat ze het weer redden in de maatschappij. De 8-jarige Diego, die al jaren in Horizon woont en niet meer naar zijn eigen ouders zal kunnen terugkeren, vertelt me trots dat hij over niet al te lange tijd naar een project-pleeggezin mag. Jens, met wiens groep ik een uur later de warme maaltijd eet, is nog niet zo lang in de besloten groep en met zijn vertrek nog lang niet bezig.

Tijdens het eten vragen ze honderduit: ‘Woont u in een paleis?’ ‘Wat vindt u het leukste van uw werk?’ ‘Bent u met een dure auto hier? Een Hummer?’ We hebben het best gezellig met elkaar. Jammer dat ik na het toetje weer weg moet!

Bron: www.jeugdengezin.nl