Allereerst zijn de beweegredenen van de Europese Commissie niet te vertrouwen. Lewandowski beweert dat de nationale afdrachten aan de EU door de Lidstaten naar beneden kunnen zodra er een EU-belasting wordt ingevoerd. Dat is een beweging die we in de EU nog nooit hebben meegemaakt. De EU is ‘rupsje nooit genoeg’ en wil altijd meer geld en meer middelen. Zelfs in deze crisistijd wilden de Europese Commissie en de meerderheid van het Europees Parlement de begroting nog met 6% laten stijgen. De Europese Top stak daar een stokje voor en zet bij de verdere onderhandelingen in op maximaal 2,9%. Nog veel te veel natuurlijk, maar kennelijk konden de staats- en regeringsleiders niet lager gaan zitten. Conclusie: een vos verliest wel z’n haren maar niet z’n streken. De EU kennende betekent dit dat de Europese Commissie de nieuwe EU-belasting graag in haar zak steekt en de nationale afdrachten amper laat verminderen, waardoor de EU weer meer geld te besteden heeft. EU-belasting? Nee, bedankt!

En last but not least, een nieuwe EU-taks raakt de kern van de staat, van iedere staat. Het recht op het heffen van belasting is niet voor niets het oudste en meest prominente recht dat –samen met het recht op het voeren van een eigen buitenlands beleid en het in stand houden van een leger – het fundament vormt van iedere natiestaat. Eigen inkomsten en de besteding daarvan zijn de basis van alle beleidskeuzen. De wens van de EU om eigen inkomsten te willen vergaren is een zeer duidelijke aanwijzing dat men in de verschillende Europese instellingen nog steeds hardop droomt van een Europese superstaat. Meer eigen geld betekent immers meer eigen macht. Daar zit ik niet op te wachten: ons motto was en is niet voor niets ‘samenwerking ja, superstaat nee’. Dat motto blijkt ook nu nog hoogst actueel. EU-belasting? Nee, bedankt!