Bij het schrijven van mijn weblog ervaar ik hetzelfde als bij het verlaten van de onderhandelingstafel. In deze fase kunnen we niet van alles en nog wat naar buiten communiceren. Dat brengt het komen tot een verantwoord akkoord alleen maar in gevaar. Het leidt ook tot onderlinge irritatie. Daarvan zagen we deze week ook enkele voorbeelden. 

Men blijft ons wel om reacties vragen. Bijvoorbeeld als we het torentje verlaten. Ik begrijp dat. Maar dat loopt dan al snel uit op wat ik maar  oefeningen in nietszeggendheid noem. Ik heb er deze week ook aan meegedaan, maar hoop wel dat dit snel afgelopen is. Dat kan alleen als het akkoord er ligt. Laat dat moment maar snel komen. Aan de ChristenUnie zal het in ieder geval niet liggen.

Deze weken trek ik veel  met minister André Rouvoet op. We respecteren daarbij elkaars onderscheiden posities en verantwoordelijkheden. Het is ook niet zo dat ik in alles zijn opvattingen deel. Vanuit mijn verantwoordelijkheid als voorzitter van de Tweede Kamerfractie kan ik soms echt anders tegen zaken aankijken dan hij vanuit zijn verantwoordelijkheid als bewindspersoon doet. In dat opzicht is de huidige situatie echt anders dan de onderhandelingen over het coalitieakkoord van twee jaar geleden. Toen vertegenwoordigde we allebei de fractie van de ChristenUnie. Nu doe ik dat alleen. 

In de afgelopen week ontstond er enige discussie over de samenstelling van de onderhandelingstafel. Wat deden die fractievoorzitters daar nu bij? Was dit niet in strijd met het dualisme waar ook de ChristenUnie altijd zo'n voorstander van is? Ik heb begrip voor deze discussie. Ik realiseer me zelf ook goed dat wat nu gaande is niet gewoon is. Maar dat geldt ook voor de situatie waarin we zijn terecht gekomen. Van te voren heb ik goed afgewogen wat in deze situatie wijsheid is. Dat was geen eenvoudige beslissing.

We spreken op dit moment over ingrijpende aanpassingen van het coalitieakkoord. De Tweede Kamerfracties van de coalitiepartijen zijn de eigenaren van dit akkoord. Deze aanpassingen kunnen dus niet buiten ons om afgesproken worden. In theorie kan het kabinet natuurlijk een pakket maatregelen neerleggen en daar de reactie van de Tweede Kamer over vragen. Gezien de enorme opgave waar we nu voor staan en de ingrijpendheid van de te nemen maatregelen zie ik dat echter niet als een werkbare situatie. Bewindspersonen gaan dan toch voordat ze een besluit nemen de fractievoorzitters sonderen. De nu gekozen werkwijze is dan te prefereren. Ik hoop wel dat we niet veel vaker in deze situatie zullen terechtkomen, maar zie het nu echt als onvermijdelijk.

Afgelopen woensdag was het biddag voor gewas en arbeid. In veel protestantse kerken worden dan speciale kerkdiensten gehouden. Ik ben zelf ook altijd gewend als het maar even kan naar de kerk te gaan. Woensdagavond leek die mogelijkheid vanwege de onderhandelingen in gevaar te komen. Omdat er die avond bilaterale gesprekken werden gevoerd met de voorzitter van de onderhandelingen  (en ons gesprek pas om 21.00 uur was) kon ik toch nog een dienst bijwonen bij de Hervormde gemeente in de Bethlehemkerk te den Haag. Fijn om juist in deze tijd een moment van stilte en bezinning te hebben. Er werd in de kerk ook gebeden om wijsheid voor degene die in deze tijd van economische crisis zware beslissingen moeten nemen. Die wijsheid hebben we inderdaad hard nodig.

Dit weekend was het bestuurderscongres van de ChristenUnie. Daar ben ik ook nog bij geweest. Vrijdagmorgen ben ik na een paar uurtjes te hebben geslapen eerst naar huis gegaan. Daar heb ik nog een uurtje slaap gepakt en toen ben ik met mijn vrouw naar het congrescentrum in Lunteren gereden. We waren daar met circa 300 bestuuders bij elkaar. Vrijdagavond waren alle Tweede Kamerleden en ook de bewindspersonen erbij. Ik heb het congres als een warm bad ervaren. Er wordt erg met ons meegeleefd. Bemoedigend ook om met elkaar te spreken over de christelijk-sociale politiek van de ChristenUnie. Die is voor ons ook leidend bij de besprekingen over de aanpak van de economische crisis.

Ik ben met mijn vrouw tot zaterdagmiddag bij het congres gebleven. 's Ochtends heb ik in plaats van het bijwonen van workshops met mijn vrouw het partnerprogramma gevolgd. We hebben gekozen voor een heerlijke boswandeling. Kortom, even een moment van ontspanning in een tijd waarin ik al genoeg aan mijn hoofd heb. Bijzonder wat er allemaal in een bos te zien is. We hadden een begeleider bij ons die om de vijf meter wel iets bijzonders wist aan te wijzen. Daar loop je als argeloze wandelaar zo aan voorbij. Ook in het bos moet je je ogen en oren goed open houden. Het lijkt de politiek wel!