Eerlijk gezegd was ik wel aan reces toe. Hoewel ik mijn werk met veel plezier doe, is het wel een voortdurende aanslag op mijn welbevinden. Zeker aan het eind van een heftig kalenderjaar ga je dat in je hoofd en benen voelen. Fijn ook om eens een wat langere tijd met mijn gezin op te trekken. Het was ons zowaar gelukt alle kinderen mee naar Tjechië te krijgen. Mijn oudste dochter Esther vertrek half januari voor haar studie naar India. Nu konden we haar ook nog even wat langer bij ons hebben. Heerlijk, heerlijk, heerlijk.

De reis naar Israël was indrukwekkend. Ik was er voor de eerste keer. Israël staat voortdurend in het brandpunt van de aandacht. In christelijk Nederland is Israël een voortdurend terugkerend onderwerp. Ook in de Tweede Kamer spreken we met grote regelmaat over dit bijzondere land in het Midden-Oosten. Met de verkiezingen in Israël in aantocht (nog steeds gepland voor 10 februari 2009) was het kerstreces een goed moment om te gaan.

Het gaat te ver om mijn gehele programma langs te lopen. Wel wil ik aangeven dat ik door een groot deel van Israël gereisd ben. Onder andere de Golan Hoogvlakte, de Jordaan Vallei en Samaria bezocht. Veel gesprekken gevoerd. Ook met politici als Benny Begin (zoon van de vroegere premier Menanchin Begin, die in 1978 met Carter en Sadat het zogenaamde Camp David-akkoord tot stand bracht), leden van de Knesset, vertegenwoordigers van het stadsbestuur van Jeruzalem, journalisten, vertegenwoordigers van het ministerie van Buitenlandse Zaken, de directeur van het Shimon Peres Center for Peace, Arabieren, vertegenwoordigers van het onafhankelijke Institutie for Strategic Studies, de dochter van nazi-jager Simon Wiesenthal enz enz. Een overvol programma.

Tijdens deze week ook tijd gehad om een aantal plaatsen te bezoeken die vanuit mijn christelijke achtergrond interessant zijn. Denk aan plaatsen als Nazareth, Bethlehem, het meer van Galilea, de Joodse nederzettingen in Samaria en natuurlijk niet te vergeten Jeruzalem. Bijzonder om plaatsen te bezoeken die vanwege jarenlang bijbellezen zo vertrouwd in je oren klinken. Ook dat gaf een extra dimensie aan deze reis.

Vanuit Israël heb ik aangegeven het te kunnen begrijpen dat de Israelische regering Gaza is binnengevallen. Als je al acht jaar bestookt wordt vanuit Gaza door raketten (vanaf 2001 zijn er inmiddels circa 7000 op Zuid-Israël afgevuurd), dan heb je de verantwoordelijkheid op te komen voor je eigen bevolking. In dat gebied leven circa 800.000 mensen voortdurend in spanning. Ik heb een aantal van hen in Jeruzalem gesproken en ook in ons hotel in Tel Aviv kwamen we vluchtelingen uit het zuidelijke deel van Israël tegen.

Dat laat onverlet dat ik het verschrikkelijk vindt dat er zoveel slachtoffers vallen (met name ook aan Palestijnse kant). De vraag naar de proportionaliteit van het gebruik van geweld is daarom een legitieme. Israël kan ook niet ongestoord haar gang gaan. Het gaat echter te ver om nu alleen met alle vingers naar Israël te wijzen. Hamas blijft doorgaan met schieten van raketten. Dat moet stoppen. Dat geldt ook voor de aanvoer van wapens naar de Gaza. Er liggen bij de grens tussen Gaza en Egypte circa 900 tunnels onder de grond. We weten ook dat Iran de wapens aanlevert en ook Hamas traint voor het gebruik daarvan.

Hamas is uit op de vernietiging van de staat Israël. Gaat voor het bereiken van haar doelen ver. Haar eigen burgers worden zelfs als wapenschild gebruikt. We weten naar ik hoop ook nog wat er in 2007 met Fatah in de Gaza is gebeurd.  Of zijn we dat al vergeten? Iran wikkelt ook een eigen agenda af. Met name haar nucleaire agenda moet ons allen zorgen baren. Er staat hier wel wat op het spel. Niet alleen voor het Midden-Oosten. Laten we hopen en bidden dat de strijd snel afgelopen is. En ook dat er duurzame oplossingen komen voor de toekomst. Zowel voor Israël als de Palestijnen.