Deze laatste begroting Binnenlandse Zaken van deze kabinetsperiode roept de vraag op wat voor overheid de burgers de afgelopen periode hebben ontmoet. Stond in het contact met de gemeente, de Belastingdienst en de uitvoeringsorganisatie de regel of de mens centraal? Ik denk dat de toeslagenaffaire, maar misschien ook wel de versterkingen in Groningen laten zien dat in het woud van regels en bestuurslagen dat we hebben gecreëerd, soms met een zaklamp gezocht moet worden naar de menselijke maat. Stel je eens voor: je hebt problemen met de Belastingdienst, je bent afhankelijk van een uitkering, je maakt aanspraak op de Wmo en je hebt voor je kind een persoonsgebonden budget nodig. Ga je dan nog een zorgtoeslag aanvragen? Of loop je dan het risico dat de overheid zich tegen je kan keren?

Vandaag werd bekend dat de directe intercity tussen Amersfoort en Amsterdam Centraal wordt geschrapt. Kamerlid Stieneke van der Graaf (CU) vraagt de staatssecretaris doormiddel van schriftelijke vragen waarom dit besluit is genomen en hoeveel reizigers erdoor worden getroffen. Daarnaast wil het Kamerlid weten hoe wordt voorkomen dat dit besluit ook andere landelijke verbindingen en verbindingen over de grens onder druk zet. 

Het is nog maar een half jaar geleden dat het coronavirus onze samenleving zo ontzettend hard trof. Ik denk terug aan de overvolle IC’s en de zorgmedewerkers die dag en nacht in touw waren en tot het uiterste gingen om voor de mensen die ziek waren te zorgen. In deze crisis nam het kabinet ongekend ingrijpende maatregelen die ons allemaal raken in ons dagelijks leven. 

We konden niet meer gewoon naar de kerk en naar school, niet op bezoek bij je vader of moeder in het verpleeghuis, we werden gevraagd zoveel mogelijk thuis te blijven, niet meer naar ons werk, en opa’s en oma’s konden hun kleinkinderen niet meer knuffelen. En ook al weet ik dat in het boek Prediker staat dat er een tijd is om te omhelzen en een tijd om afstand te houden, nog steeds vind ik het moeilijk om te zien hoe het leven en onze samenleving in korte tijd zo is veranderd.

Vandaag is het 20 jaar geleden dat het bordeelverbod werd opgeheven. Bordelen en raamprostitutiepanden werden daarmee legaal. Door de opheffing zouden mensen – voornamelijk vrouwen – in de prostitutie erop vooruitgaan. De vrouwen zouden onafhankelijker worden, de criminaliteit minder, het werk veiliger. Niets is minder waar. Twintig jaar na die 1 oktober 2000 is het duidelijker dan ooit. Dit door sommige politieke partijen veronderstelde feest van emancipatie is een treurig jubileum van dwang, uitbuiting en geweld. Hoe lang kunnen we de prostitutie, deze belichaming van onrecht en ongelijkheid, nog goedpraten in Nederland?