Berichten over Gert-Jan Segers

Allereerst de communicatie. Er is niet altijd sprake van heldere en eenduidige communicatie en dat is misschien een understatement. We hebben onduidelijkheid gehad over verruiming op 21 april en frustratie dat dat niet gehaald kon worden. Nu is het waar dat het kabinet dat nooit heeft gecommuniceerd - dat 21 april er sprake zou zijn van verruiming - maar het is wel uitgelekt. En dat is wel een patroon. Dat zodra de dienstauto’s het Catshuis verlaten, dan ligt toch wel de informatie toch wel bij de media. En dat leidt tot frustratie.

Toen wij als fractie in de afgelopen week voor cruciale keuzes stonden, wisten we dat elke keus die we zouden maken ons op zware kritiek zou komen te staan. En anders dan bij ander werk dat ik eerder heb gedaan, vindt in Den Haag alles in het licht van camera’s plaats en kan iedereen er zich een mening over vormen. Keuzes kunnen ook verstrekkend zijn en daarmee zwaar om te maken. En dat heb ik geweten. Als politicus móet je ook kiezen, voor of tegen een motie van afkeuring. Voor of tegen een motie van wantrouwen. Voor of tegen deelname aan een nieuw kabinet.

Vandaag is het Stille Zaterdag in een verder intense en bewogen week. De week van het afscheid van de oude fractie met Joël, Carla, Eppo en Stieneke. De week van de beëdiging van de nieuwe fractie met Carola, Mirjam, Don en Pieter. En het is zeker ook de week van een vastgelopen formatieproces en een dramatisch debat over de gesprekken van fractieleiders met de verkenners. En over dat laatste wil ik graag iets meer schrijven, zeker omdat de politieke keuzes die we in en na het debat hebben gemaakt, bepalende keuzes zijn.

Allereerst een felicitatie aan de nieuwe collega’s die vandaag hun maidenspeech houden. En dat is dan tegelijkertijd ook het enige vrolijke wat ik hier te melden heb in het toch wel beladen debat. Ik geloof dat collega Van der Staaij het bij een interruptie zei: ‘ik sta hier aangeslagen.’ Zo voel ik me eigenlijk ook. Er is sprake van geschonden vertrouwen. Misschien wel van een vertrouwenscrisis.

Vanmorgen bleef de zon nog even verscholen achter de wolken. Families troffen elkaar aan de ontbijttafel, kinderen fietsten naar school en wij mogen namens u aan het werk. Ook vandaag is een dag van hoop!

Beste Noor, Bram, Timon en alle anderen die ons waarderen, Terwijl ik dit schrijf, voel ik de spanning toenemen. Weet je, vergeet alle slogans en zeker dat grote hoofd van me op die billboards. Maar wat je niet mag vergeten: je staat nu voor een belangrijke keus. 

Afgelopen weken werd weer duidelijk hoe gepolariseerd de discussie over abortus is. Maar christenen mogen zich daardoor niet laten gijzelen. Juist dan moeten we omzien naar wat kwetsbaar is: ongeboren leven maar zéker ook naar onbedoeld zwangere vrouwen.