Berichten over Gert-Jan Segers

Het houdt nog niet over. Dat kerkbezoek van ons na de coronacrisis. Ik dein zelf weer graag mee in het koor van de kerk en ben blij opnieuw aan te kunnen schuiven. In mijn eentje zou ik het als gelovige waarschijnlijk ook niet volhouden in de seculiere poolwind van onze cultuur. Maar echt uitverkocht zijn onze kerkdiensten nog niet. En er zijn meer kerken waar het vooralsnog minder druk is dan voor de coronacrisis.

We denken dat onze vrijheid en welvaart even vanzelfsprekend zijn als water uit de kraan en zuurstof in de lucht. Maar deze zeer aangrijpende week laat ons zien dat het ondenkbare denkbaar is. Het ene Europese land valt met alle macht en geweld het andere Europese land in.

Ooit – opa spreekt – was ik een van de initiatiefnemers van het blad Amendement. Begin jaren negentig zaten we als een stuk of acht politiek betrokken, christelijke studenten om de tafel uit ongenoegen over het stilstaande water in de confessionele politiek. Er zat een diepe kloof tussen het toen nog grote en machtige CDA van Ruud Lubbers en de – zoals ze toen werden genoemd – kleine christelijke partijen. Maar ook de partijen van de drie musketiers – Bas van der Vlies, Gert Schutte en Meindert Leerling – hielden elkaar op veilige afstand. Met ons blad voor opinie en discussie over geloof en politiek hebben heel wat afgeschreven en afgepraat, maar wij hielden er eerder mee op dan dat een paar van deze partijen elkaar liefdevol in de armen vielen. We hebben er een paar mooie jaargangen en warme herinneringen aan over gehouden.

Ik ben blij met de verruimingen die gisteren zijn aangekondigd. Ik ben ook blij dat bij monde van de minister van VWS, minister Kuipers, expliciet is gezegd dat een bredere afweging is gemaakt en dat ook is gekeken naar bijvoorbeeld de mentale situatie van jongeren. Daar maak ik mij hele grote zorgen over. Dit verdient onze aandacht en het is heel goed dat die bredere afweging zo is gemaakt. Ik kan die stap ook heel goed meemaken.

President Trump heeft steeds een aanhang gehad die in hem geloofde. Voor een niet onbelangrijk deel zijn dat christenen die hem alles lijken te vergeven. Waar een immorele misstap van president Clinton het begin was van een Republikeinse poging om hem uit zijn ambt te zetten, daar kon president Trump zich vier huwelijken en talloze affaires veroorloven. Een tape waarin Trump zijn ‘grab ‘em by the pussy’-advies gaf, was geen reden hem niet meer te steunen. Na een racistische en antisemitische demonstratie in Charlottesville – ‘Jews will not replace us!’ – zei president Trump dat ‘beide zijden’ hier schuld hadden. Het was voor veel evangelicals geen reden hem de rug toe te keren. Zelfs na de orgie van geweld bij de bestorming van het Capitool en de vijf doden die toen vielen, zijn er nog altijd hele volksstammen die hopen op de terugkeer van hun politieke verlosser.

Het is op de drempel van het oude, veelbewogen jaar en van het nog onbestemde nieuwe jaar dat ik jullie nog een laatste keer in 2021 schrijf. En dat doe ik omdat we ook op de drempel van de oude en de nieuwe kabinetsperiode staan.

Bij de wisseling van de wacht waarin de ene bewindsliedenploeg gaat en de andere half januari komt, gaan Arie Slob en Paul Blokhuis afscheid nemen van de landelijke politiek. En dat doen ze na meer dan vier jaar waarin ze in de Haagse vuurlinie hebben gestaan. Vier volle jaren waarin ze zich met hart en ziel hebben ingezet voor hun beleidsterreinen en daarmee voor hun naaste en daarmee voor God.

Mag ik een bekentenis doen?

Jarenlang had ik niet veel met het Kerstfeest. Het was me een beetje te kitscherig geworden. Te mooi, te glimmend, meer gericht op shoppen, lampjes en versieringen dan op de betekenis van de geboorte van Christus. Het feest kwam en ging, alles stond in het teken van dat feest, maar het raakte me nauwelijks.