Berichten geschreven door Gert-Jan Segers

Het is op de drempel van het oude, veelbewogen jaar en van het nog onbestemde nieuwe jaar dat ik jullie nog een laatste keer in 2021 schrijf. En dat doe ik omdat we ook op de drempel van de oude en de nieuwe kabinetsperiode staan.

Bij de wisseling van de wacht waarin de ene bewindsliedenploeg gaat en de andere half januari komt, gaan Arie Slob en Paul Blokhuis afscheid nemen van de landelijke politiek. En dat doen ze na meer dan vier jaar waarin ze in de Haagse vuurlinie hebben gestaan. Vier volle jaren waarin ze zich met hart en ziel hebben ingezet voor hun beleidsterreinen en daarmee voor hun naaste en daarmee voor God.

Mag ik een bekentenis doen?

Jarenlang had ik niet veel met het Kerstfeest. Het was me een beetje te kitscherig geworden. Te mooi, te glimmend, meer gericht op shoppen, lampjes en versieringen dan op de betekenis van de geboorte van Christus. Het feest kwam en ging, alles stond in het teken van dat feest, maar het raakte me nauwelijks.

Ik kan me geen jaar herinneren met zoveel onrust. Corona lijkt ons uit elkaar te duwen. De polarisatie verdeelt ons, is naar binnen gekropen op ons werk, in onze families, onze kerken. Onzekerheid over de toekomst, onze vrijheden, onze gezondheid: ze raken onze onderlinge verhoudingen tot aan de keukentafel toe.

Stel dat je gelijk hebt. Over het virus, het vaccin, de maatregelen. En dat alleen jij het bij het rechte eind hebt.

Ik heb vandaag het zekere voor het onzekere genomen. Ik ben met de auto, niet met de trein. Ik heb geen uitgeschreven speech, dus ik kan hem ook niet laten liggen. Het is een verhaal uit mijn hart.

Als ik over deze week nadenk, en dat deed ik gisteravond, dan moet ik zeggen dat ik het een hele bewogen, heftige week vond.

Zaterdagavond laat heb ik een mail gestuurd naar onze leden, samen met een nieuwsbrief van onze partij. Ik laat je graag meelezen, zodat je weet wat me nu bezighoudt en ook hoop geeft.

Sommigen van ons zijn geobsedeerd door de laatste dingen. Ze voorzien een totale ontsporing van de geschiedenis en zijn ervan overtuigd dat we ons in de aanloop daarnaartoe bevinden. Ze geloven in een ‘Great Reset’ zoals ‘wederdopers’ die in de 16e eeuw in Münster in hun blootje aan het opwachten waren. Er zijn mensen die zeker weten wie het nu via Coronabeleid op ons gemunt hebben, zoals de bevindelijk-gereformeerde voorman Dominee Kersten in de jaren dertig vast en zeker geloofde dat niet het fascisme maar ‘Rome’ de grootste vijand was. Ze zien in tastbare maatregelen de onheilspellende voorbode van een beklemmend einde zoals sommige christenen dat eerder zagen in de vorming van de Europese Unie en in de introductie van de streepjescode.