Het is verleidelijk om mee te gaan in dit debat  en een karikatuur te maken van elkaars standpunten om deze vervolgens hardhandig te ontkrachten. Dat doet echter geen recht aan de complexiteit van de problematiek en de oprechtheid van elkaars overtuiging en zorgen. Te vaak zakt de discussie rondom Israël en de Palestijnen af in een bodemloze put van verwijten en een strijd om wie zich die ware vredesduif mag noemen.

Gemeenschappelijke zorgen

Ondanks de verschillen kan er misschien wel gesproken worden van een gemeenschappelijke zorg. Hoe terecht het optreden van Israël in de laatste Gaza-oorlog in de ogen van sommigen ook kan zijn, vooralsnog is het beste resultaat niet meer dan een tijdelijke gevechtspauze. Echte vrede is geen stap dichterbij gekomen. Voorstanders van een harde lijn, die ook in onze ogen helaas soms onontkoombaar is, moet dit ook zorgen baren.

En het is dit verlangen naar duurzame vrede, dat mensen als Teunissen drijft om de pen ter hand te nemen voor (een zoveelste) oproep aan Israël. Maar dan geldt weer: is het reëel voor Israël stappen te zetten op weg naar vrede met de Palestijnen en een groot aantal Arabische landen, als je weet dat daarvoor ten diepste vertrouwen nodig is. Een vertrouwen waar Israël soms wel (Egypte!), maar heel vaak ook niet op bleek te kunnen bouwen (Arafat!).

Hamas

Helaas is er nog een gemeenschappelijke deler bij de schrijvers tot nu toe: van een echt vredesproces is op dit moment geen sprake. Maar over de oorzaken daarvan lopen de meningen onmiddellijk uiteen. Voor de heren Teunissen en Hamburger is het nederzettingenbeleid van Israël hét grootste gevaar en levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk. Hiermee wordt echter wel voorbij gegaan aan de rol van Hamas. Hamas streeft in woord én daad de vernietiging van de staat Israël na.

Deze terroristische organisatie sloot onlangs opnieuw een verbond met Fatah. Deze eenheidsregering stelt Israël én de internationale gemeenschap voor een nieuw dilemma: Wie is de vredespartner eigenlijk?

Tot nu toe heeft die internationale gemeenschap nog geen stevig signaal afgegeven. Sterker nog, Nederland en anderen zeggen dat de eenheidsregering vooralsnog wordt gevormd door technocraten die formeel geen banden hebben met de terroristische organisatie Hamas. Dit is geen houdbaar standpunt omdat er zonder Hamas geen eenheidsregering bestaat.

Eenzijdigheid

De ChristenUnie herkent zich niet in het beeld dat door Teunissen en Hamburger in deze krant is neergezet. Israël neerzetten als een kwaadaardige staat die uit is op een Groot-Israël en tegelijkertijd constateren dat de Palestijnse regering (welke trouwens?) alle mogelijke concessies heeft gedaan, doet geen recht aan de werkelijkheid.

Er wordt geregeld gewezen op het handelen van Israël. Als Israël  bijvoorbeeld zonder overtuigende redenen VN-doelen heeft bestookt, is  een onderzoek op zijn plaats. Maar het handelen van Hamas wordt geen onderwerp van nader onderzoek en blijft daarmee onbesproken, terwijl zij juist vaak gebruik maken van human shields.  Ook het nihilistische vernietigingsdenken van Hamas moet met kracht veroordeeld worden.

Jaarlijks steunt Nederland de Palestijnse Autoriteit nog altijd met 65 miljoen euro, mede om de veiligheidssector te versterken. Dat kan op zich nuttig zijn. Maar we weten ook dat de Palestijnse Autoriteit nog altijd veroordeelde Palestijnen in Israëlische gevangenissen financieel steunt, oplopend tot 3600 dollar per maand per gevangene. Daarmee wordt terrorisme en haat indirect gestimuleerd.

Vredesproces

Op dit moment is van vertrouwen tussen Israël en de Palestijnen geen sprake. Vrede lijkt verder weg dan ooit. Wie echter verder kijkt ziet vredesinitiatieven die wél werken. Tass Saada, voormalig scherpschutter van de PLO en chauffeur van Arafat, werkt met gemeenschappelijke onderwijsprojecten aan onderling begrip tussen joodse en Palestijnse kinderen. Of neem het project ‘Save  child’s heart’ een verzoeningsproject van medische aard waarmee Israëlische en Palestijnse artsen al duizenden kinderen hebben geholpen met hartproblemen.

Het eenzijdig opvoeren van maatregelen en sancties richting Israël is wel het laatste wat het ingezakte vredesproces nu kan gebruiken.  Veel beter is het om vredesprojecten van onderop te steunen.

Voor dit voortslepende conflict zijn er geen gemakkelijke en pasklare antwoorden. Wel delen wij een vurig verlangen voor vrede tussen Israël en de Palestijnen. Wellicht kunnen voor- en tegenstanders zich verenigen in één gebed: de vrede van Jeruzalem. Daarmee is iedereen, Israëliër en Palestijn gediend.            

Joël Voordewind & Shamir Ceuleers