Een gedicht kan je het gevoel geven dat in die paar woorden precies is gevangen hoe het leven in elkaar zit. Je kijkt op van de pagina met een instemmend knikken. Er zijn ook gedichten waarin je in de laatste zin breekt. Dan komt alle pijn in één woord tot je.

Het zijn de echte kunstenaars die zo sterk, zo raak en tegelijk zo gevoelig hun woorden kunnen kiezen dat ze je meeslepen en je dat diepe gevoel van erkenning, of totale verwerping kunnen geven.

Bij ons thuis lag er een boekje met uitspraken van Dries van Agt op de krantenstapel. Niet vanwege zijn CDA-kleur, maar om het plezier dat zijn woordenspel ons gaf. Als tiener las ik dat boekje en was verkocht. Wat voor een mensen zijn dit, die met hun woorden werelden kunnen openen en sluiten, mij gedurig op andere gedachten brengend?

Er waren tijden dat politici op dichterlijke wijze hun woorden kozen. Als politiek al een spel is, dan speelde men het in die dagen met woorden. Een kritische noot die je daar best bij mag maken, is dat dit taalgebruik ook afstand creëerde. Al te spitsvondig formuleren kan elitair worden. In een tijd waarin de kloof tussen burger nog steeds wordt gevoeld mogen we dat niet vergeten. Toch is doorslaan naar de andere kant ook geen optie.

Dat maak ik deze weken mee in de begrotingsdebatten. De schoonheid is ver te zoeken. De sleetse termen vliegen je om de oren. ‘Keihard aanpakken’ hoor je in een debat over veiligheid, maar enig perspectief wat dat 'keihard' nu precies is wordt me niet geboden. Het klinkt als een oplossing, maar in feite is het niet meer dan een losse kreet.

Ook de ‘aanvliegroutes’, ‘het kleine en grote bier’ en de mensen met ‘de poten in de modder’ vinden weer gretig aftrek. Het ambtelijk taalgebruik valt dood in algemeenheden. Ik ben een persoonlijke veldtocht begonnen tegen ‘sluitende ketenaanpak’ en ‘maatwerk’. Het klinkt wederom geruststellend, maar wat het precies betekent? De categorie ‘knettergek’ is genoegzaam bekend. In het kader van ‘eindelijk iemand die er wat van zegt’ wordt het duidelijk platter. Leuk voor na twaalven op de studentenvereniging, maar in Den Haag schiet je er weinig mee op.

Het is mijn wens dat politici zich weer fatsoenlijk en begrijpelijk gaan uitdrukken. Met dat doel in het achterhoofd is de ChristenUnie een dichtwedstrijd begonnen: ‘Dichtbij’. Wij dagen mensen uit om een gedicht te schrijven. Politiek en goed taalgebruik passen bij elkaar. Op ons tienjarig jubileumcongres wordt de winnaar bekend gemaakt. Voor inspiratie verwijs ik u graag naar www.christenunie.nl/dichtwedstrijd.

Ed Anker