Een doodgewone Arubaan uit Alto Vista
Op de facebookpagina van Anthony de Cuba staat sinds 27 maart een foto van hem in de plenaire zaal van de Tweede Kamer. Hij zit op de achterste rij, waar normaal alleen de medewerkers mogen zitten. Als bijschrift vermeldt hij: "En dat voor een doodgewone Arubaan uit Alto Vista". Anthony neemt deel aan de Masterclass voor veelkleurig talent van het ChristenUnie Opleidingscentrum. Een gesprek met deze geboren Arubaan (33), woonachtig in Dordrecht, getrouwd en vader van twee prachtige dochters.
Waarom ben je deze Masterclass gaan doen?
“Ik ga naar dezelfde gemeente als Cynthia Ortega en heb haar een keer tussen neus en lippen door verteld dat ik politiek heel interessant vind. En dat heeft Cynthia onthouden. Vorig jaar heeft ze mij enthousiast gemaakt voor deze Masterclass.”
Je was nog geen lid van de ChristenUnie, waarom dan toch deze Masterclass?
“Ik heb er wel over nagedacht om lid te worden, maar toen zat de partij in het kabinet. Dat vond ik wel mooi, maar ik herkende te weinig het christelijke in hun verhaal. In de Masterclass hebben we het uitgebreid gehad over de scheiding kerk en staat. Voor christenen met een multiculturele achtergrond is dat een vreemde constructie. Ze verwachten dat je in de politiek net zo kan praten als in de kerk. Nu begrijp ik dat het anders werkt.”
En dus ben je lid geworden?
“Ja! Ik was laatst bij de fractie in Den Haag en maakte mee hoe Kamerleden en medewerkers hun geloof meenamen in de vergadering. Dat vond ik heel mooi om te zien. De ChristenUnie moet dat veel meer laten zien aan de achterban, vooral de multiculturele. Gewoon uitleggen dat je in de Kamer anders praat dan in de kerk en dat je als Kamerlid echt je geloof meeneemt in je werk. Voor Nederlanders misschien logisch, maar voor mij was dat het niet”.
De Masterclass loopt in juni af, wat heeft het je opgeleverd?
“Ik heb heel veel nieuwe contacten opgedaan en heel veel geleerd over het politieke landschap in Nederland. En vooral hoe de ChristenUnie daarin staat. We hebben het over zoveel facetten gehad. Het was soms best confronterend.”
Confronterend?
“Wij multiculturelen hebben de neiging af te wachten en een ander op te laten staan. Maar nu besef ik dat ik zelf ook in beweging kan komen. Waarom verwacht ik het van een ander als ik zelf ook een mening heb? Maar, dan moet je wel onderzoeken wie jezelf bent en wat je dan te bieden hebt. Dat is een zoektocht die wat met mij persoonlijk doet?”
Een zoektocht met een open einde?
“Zeker. Ik ga hierna echt zoeken naar mijn plek en hoop dat de partij me daarin kan adviseren.”
Door Annerieke Pruim, coördinator Opleiding, verschenen in HandSchrift 2/2012
