Mijn excuses daarvoor. Ik had een er week van meer dan tachtig uur werken op zitten. Het grote NOS-televisiedebat van maandag, het Kamerdebat over het rapport van de commissie-Davids op dinsdag, een lange dag campagnevoeren in Arnhem en Apeldoorn op woensdag, een spoeddebat over het ontstane gedoe over Uruzgan op donderdag, en als uitsmijter van de week: in de nacht van vrijdag op zaterdag de val van het kabinet. Misschien wel de meest intensieve week uit mijn politieke bestaan. En ik ben ondertussen echt wel wat gewend. Niet vreemd dat ik zaterdagavond ontzettend moe was. Alles deed pijn.

Nadat ik zaterdag tegen de avond (eindelijk) was thuisgekomen, heb ik nog met mijn gezin gegeten, een kopje koffie gedronken, een bad genomen en ben ik mijn bed ingekropen. De nacht ervoor had ik slechts anderhalf uur geslapen. Om over de ook al beperkte nachtrust in de dagen ervoor nog maar te zwijgen. Binnen de kortste keren was ik onder zeil. Om twaalf uur later pas weer wakker te worden.

Ik heb nog steeds een katterig gevoel. Op de site van de ChristenUnie hebben we ons uitvoerig verantwoord voor wat er vorige week allemaal gebeurd is. Het gevoel en de overtuiging blijft hangen dat dit niet nodig was. Maar het is wel gebeurd. Als ChristenUnie hebben we gedaan wat mogelijk was om te voorkomen dat het kabinet zou vallen. Het  mocht niet baten. Met zo'n resultaat kun je niet blij zijn.

Alles is er nu op gericht om te werken aan een verantwoord vervolg. Daarover kunt u op onze site ook het één en ander terugvinden. Onder andere het advies dat ik maandagmiddag aan Hare Majesteit  de Koningin heb gegeven. Ik hoop me aanstaande zaterdag weer via mijn weblog bij u te melden.

 Arie Slob