De eerste dagen leek het alsof een deel van deze journalisten alleen maar geinteresseerd was in het ontslagrecht. Het gerucht was rondgegaan dat van Geel, Tichelaar en ik daar in de Antillen een deal over zouden sluiten. Nu zijn dit soort reizen zeer nuttig om met elkaar van gedachten te wisselen. Ook over het ontslagrecht, wat mij betreft. Geen enkel probleem. Ik heb echter geen reis van circa negen uur nodig om dit dossier over de eindstreep te trekken. Dat is echt een verantwoordelijkheid van het kabinet. In het bijzonder de minister van SZW. Minister Donner weet hoe mijn fractie en de PvdA in dit dossier zit. Ik heb het hem al een aantal malen uitgelegd. Als ChristenUnie hebben we zelfs onze opvattingen op papier aan hem toevertrouwd. Laat hij uit dit soort gesprekken en notities zijn conclusies trekken. Als collega van Geel het belangrijk vindt dat dit voor het CDA-congres van 10 november gebeurd, zoals hij deze week opmerkte, dan vind ik dat prima. Een week later hebben wij ons congres en mijn achterban is ook wel benieuwd waarom dit dossier zolang voortsleept.

Deze dagen wil ik me vooral concentreren op de situatie in de Nederlandse Antillen en Aruba. Dat is op dit moment niet onbelangrijk. In november 2006 is er een slotakkoord opgesteld en ondertekend dat de basis heeft gelegd voor een nieuwe staatkundige structuur in dit deel van het Koninkrijk. Koninkrijksdag 2008 (15 december om precies te zijn) zal dat moeten ingaan. Overal waar we komen is het onderwerp van gesprek. Het leeft enorm op de eilanden. Je merkt dat men -ondanks de ondertekening - weer onderwerpen op de agenda's probeert te zetten. Allemaal prima, maar wat ons betreft staat het Slotakkoord centraal. Daar staan niet voor niets alle handtekeningen onder.

Inmiddels ben ik op Curacao, Bonaire en Aruba geweest. Vanaf maandag komen daar de zogenaamde Bovenwindse eilanden (St. Maarten, Saba en St. Eustatius) nog bij. Ieder eiland is weer anders. Aruba vond ik erg Amerikaans overkomen. Op het vliegveld kent men zelfs twee ingangen: USA departures en No USA departures. Ik bedoel maar. Vanwege de status aparte (1986) voelt en gedraagt Aruba zich ook anders in het gehele proces. Ik schrijf voor het RD een aantal dagboekbijdragen. Naar ik aanneem zijn ze ook op de site van de ChristenUnie terug te vinden. Deel 1 stond er in ieder geval al op.

Veel indruk heeft op mij gemaakt een bezoek aan een achterstandswijk op Curacao. Alexander Pechtold had dat georganiseerd. Met een paar collega's ben ik daar gaan kijken. De armoede is groot. We bezochten ook een woning. Er leefde drie gezinnen in een klein huisje. Geen stromend water, electriciteit afgetapt van een hoogspanningsmast. Een circa dertigjarige alleenstaande moeder woonde in een klein kamertje met vijf kinderen. Elk kind waarschijnlijk van een andere vader. Op Curacao bestaat de bevolking voor 60 procent uit eenoudergezinnen. Zoiets maakt indruk.

Ook heeft indruk gemaakt ons bezoek aan de gevangenis. Eerst op Aruba, maar vooral de gevangenis op Curacao. Wat we daar aantroffen overtreft alles. Je gelooft je ogen niet. Daar moet echt iets veranderen. Collega Halsema riep daar al toe op. De vraag is wel op welke wijze. Dat kan alleen in goed overleg en samenwerking.

Een bezoek aan de kustwacht was ook erg informatief. Met als afsluiting een vaartocht met de coastguard. We werden na afloop van de vaartocht met een klein bootje afgezet bij het strand van ons hotel. Een wat bijzondere invasie. De op het strand liggende hotelgasten keken hun ogen uit.

De sfeer in de groep is goed. Ondanks onze politieke verschillen gaan we collegiaal met elkaar om. En met de ambtelijke ondersteuning die bij ons is. Jammer dat collega Wilders het nodig vond om op afstand kritiek op onze reis en de Nederlandse Antillen te geven. Zeker als je bedenkt dat hij zelf betrokken is geweest bij de eerste afspraken over de reis. Pas later besloot hij met een andere reis mee te gaan. Nooit een woord van kritiek gehoord. Op Schiphol kwamen we hem maandag nog tegen. Mogelijk zou jij zich halverwege de reis nog bij ons aansluiten. Dat zal nu wel niet meer gebeuren, vermoed ik zo. Echt dapper vind ik het allemaal niet.

Op de Antillen word ik regelmatig aangesproken op Eimert van Middelkoop, Egbert Schuurman en Cynthia Ortega. Ik heb het me nooit zo gerealiseerd, maar de belangstelling vanuit de ChristenUnie voor dit deel van het Koninkrijk is altijd groot geweest. Terecht, wat mij betreft. Alleen daarom al goed dat ik me hier nu ook een keer laat zien.