News (Dutch)

Al ruim drie maanden lijkt Den Haag vooral met zichzelf bezig, wat buiten maar moeilijk uit te leggen is. Het is goed dat er vandaag eindelijk een stap wordt gezet in een ingewikkeld proces. Tegelijkertijd maak ik me nog steeds zorgen over het politieke onvermogen om patstellingen te doorbreken en de handen ineen te slaan in het belang van Nederland.

Elk kind in Nederland moet zonder armoede kunnen opgroeien. Dat zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn, maar is helaas nog niet het geval. Dan denk ik aan armoede hier in Europees Nederland, maar ook overzees, in Caribisch Nederland. Dertig procent van de bewoners op de eilanden Bonaire, Sint-Eustatius en Saba leeft namelijk in armoede. Dat is onaanvaardbaar. Deze week sprak ik in de Tweede Kamer erover.

Wat blijft er aan het eind van het leven over van een mens? Ik vroeg het me af toen we deze woensdagochtend met zo’n 25 mensen bij elkaar zaten in een van de kleinere zalen in de Ridderzaal. De vrouw van Meindert Leerling was er, zijn drie kinderen, een schoonzoon, een kleinzoon. (Oud-)politici als Leen van Dijke, André Rouvoet, Dick Stellingwerf, Peter van Dalen en oud-medewerkers van de RPF - een van de voorgangers van de ChristenUnie - met Paul Blokhuis, die nog voor Meindert heeft gewerkt, Carola Schouten, Don Ceder en ik.

Als we de berichten uit Pakistan mogen geloven, zullen Shafqat en Shagufta zeven jaar na het uitspreken van hun doodvonnis tóch vrijkomen en dat is onvoorstelbaar goed nieuws. Het maakt duidelijk dat je uitspreken en het opvoeren van internationale druk op landen als Pakistan heel hard nodig is en letterlijk levens kan redden.

Kwetsbare wijken zijn het hardst getroffen door corona. De huidige uitnodigingen en informatie zijn niet genoeg op deze wijken gericht. Voor iedereen is het natuurlijk een eigen afweging of je kiest voor een coronavaccin. Maar we moeten wel iedereen in de gelegenheid stellen om die keuze te maken. Nu zien we dat mensen in kwetsbare wijken deze kans niet altijd hebben. Dat moet echt anders en snel ook.

Corona raakt onze economie. Vele huishoudens, werknemers en bedrijven ervaren de gevolgen. Tijdens het debat over het nieuwe steunpakket pleit ik namens de ChristenUnie voor:

- Inzet voor schrijnende gevallen, voor ondernemers die net buiten de regelingen vallen;
- haast bij het fonds om mensen te helpen die klem komen te zitten in schulden door deze economisch zware tijd;
- extra inzet om jongeren aan het werk te helpen en te houden;
- en ik vraag om werk te maken van regels rond verantwoord ondernemen, zodat we als samenleving bedrijven steun bieden die dit ook écht verdienen. En dus niet aan bedrijven die de ene hand ophouden voor steun en met de andere hand miljoenenbonussen uitkeren.

Want we willen bijdragen een rechtvaardige economie die werkt voor alle mensen en de hele aarde. Dat is onze opdracht nu we weer opkrabbelen na deze coronacrisis.

Deze week ging ik in debat over de wijziging van de Winkeltijdenwet.
Dat lijkt techniek, maar uiteindelijk gaat het in zo’n debat over welke samenleving we willen zijn en hoeveel ruimte we elkaar gunnen voor rust.

Hieronder mijn bijdrage.