Laat dit virus ons niet verdelen, maar laat dit virus ons verenigen
Afgelopen weekend konden we via sociale media kennis maken met Linda, nét 50, die uitgezaaide kanker heeft. En met David, 20 jaar, die werd geboren met een hersenbeschadiging, dyspraktisch en licht verstandelijk beperkt is. Of met Jan en Hermien, 91 en 92 jaar, die in een verpleeghuis wonen maar nog genieten van de kinderen en kleinkinderen, en van elkaar.
Ik weet zeker dat we allemaal mensen kennen in onze eigen omgeving die tot een risicogroep behoren. Zij zijn geen dor hout, maar onze dierbaren. Mensen waarvan we houden en die we niet willen missen. Bovendien weten we inmiddels dat gezonde mensen ook heel nare gevolgen kunnen ondervinden van een besmetting.
Laten we alsjeblieft allemaal de maatregelen in acht nemen. Niet alleen voor onszelf, maar ook of juist voor een ander. Laat dit virus ons niet verdelen, maar laat dit virus ons verenigen.
Vandaag wil ik extra aandacht vragen voor mensen met een beperking of aandoening. Zij kunnen niet meedoen aan de samenleving, omdat ze simpelweg niet aan de voorschriften kunnen voldoen of bang zijn voor een besmetting. Voor hen was het geen zomer waarin ze konden genieten van wat meer vrijheden. Velen van deze mensen zitten al sinds maart thuis. Ik vraag het kabinet dan ook hoe zij ervoor gaat zorgen dat deze mensen wel kunnen meedoen aan de samenleving? Kunnen specifieke groepen de beschikking krijgen over medische mondmaskers om zichzelf te beschermen?
Het virus is veel eerder opgelaaid dan verwacht. Op een aantal plekken kunnen de GGD-en het bron- en contactonderzoek niet meer adequaat uitvoeren en van steeds meer besmettingen is de bron onbekend. Mensen wachten ook te veel lang met testen bij klachten en de quarantaine wordt lang niet altijd nageleefd. Hoe gaat het kabinet dit aanpakken?
De minister kwam gisteravond laat met een brief over verplichtingen rondom quarantaine. Maar hoe kunnen we goedwillende mensen hierbij helpen? Moet dat niet de eerste vraag zijn? Wil het kabinet via bijvoorbeeld gemeenten of lokale organisaties mensen in quarantaine ondersteunen als dit financieel of praktisch lastig is? En hoe komt de organisatie op orde? Wanneer zijn er voldoende mensen om het bron- en contactonderzoek uit te voeren? Hanteren we hierbij dezelfde norm als Duitsland, 1FTE op 4000 bewoners? Allemaal vragen, maar mijns inziens cruciaal. Omdat dit uiteindelijk bepalend is om het virus onder controle te krijgen en te houden.
Nog een aantal korte vragen.
- De studententijd is een belangrijke sociale fase in het leven van veel jongeren. De ChristenUnie wil dat de maatregelen voor studentenverenigingen worden gelijk getrokken met sport- en studieverenigingen. Dat kan volgens ons ook, omdat GGD-en, Veiligheidsregio’s, gemeenten en universiteiten zich goed hierop hebben voorbereid. Ziet het kabinet dat ook zo?
- Op Schiphol worden mensen indringend opgeroepen zich te laten testen en in quarantaine te gaan als ze uit een risicogebied komen. Het is goed dat hier minder vrijblijvendheid komt. Alle reizigers uit risicogebieden zouden moeten worden aangesproken, met een indringende oproep tot testen en quarantaine. Maar wanneer is het zover? Wat mij verbaast: er komen kennelijk duizenden mensen per dag uit risicogebieden naar ons land. Hoe kan dat en hebben we daarbij zowel de auto-, vlieg- als treinreizigers in het vizier?
- Wat gaat het kabinet doen aan ventilatiesystemen op scholen, in verpleeghuizen, horeca, sportscholen etc.? Er is onrust ontstaan of kinderen wel naar school kunnen. Zeker als in het najaar het te koud wordt om ramen en deuren open te zetten, moeten ventilatiesystemen gewoon op orde zijn. Welke ondersteuning krijgen scholen daarbij? En zijn de ventilatiesystemen in vliegtuigen nu echt wel op orde?
- Aerogene verspreiding zou volgens het RIVM een beperkte rol spelen bij de verspreiding van het virus. Wordt hier aanvullend onderzoek naar gedaan? Dit blijft maar een discussiepunt in de media, in de samenleving, en ik begrijp die vragen.
- Welke afstemming vindt er over en weer plaats in de grensstreken. Mensen die vanuit België op bezoek gaan bij familie in Zeeland of daar werken, moeten twee weken in quarantaine. Is hier geen maatwerk mogelijk?
Dhr. Van Dissel zei gisteren: een infectieziekte is gedrag. En misschien mag ik het onder woorden brengen met de woorden van Jan Hoek, de 94-jarige Rotterdammer: ‘Ik zou tegen iedereen willen zeggen: doe nou toch ‘s effe kalm an’.
Vanuit de subsidiariteitsgedachte wil de ChristenUnie verantwoordelijkheid in de samenleving neerleggen. Dat vraagt ook iets van de samenleving. De risico’s onder ogen te zien, meer denken aan elkaar en aan de toekomst. De urgentie van deze boodschap mag wat de ChristenUnie betreft centraal staan in de persconferenties van dit kabinet.
