Weer mens worden ten tijde van Corona
Vorige week maakte ik me nog druk om coalitiegedoe dat nu opeens totaal ridicuul is geworden. Zaterdag stond ik in een volle strandtent in Katwijk, waarvan ik het met terugwerkende kracht absurd vind dat die zo vol was. Zondag hebben we als gezin afgestemd op Groot Nieuws Radio en naar de mooie overdenking van Ron van der Spoel geluisterd over schuilen bij God.
Later die dag heb ik op verzoek van minister Grapperhaus en samen met collega Kees van der Staaij telefonisch overlegd met vertegenwoordigers van kerken over hun rol in deze crisis en hun aanbod om te helpen waar nodig en hun gebouwen beschikbaar te stellen.
Ondertussen zaten partijgenoten Carola Schouten en Arie Slob met andere leden van het kabinet en experts in crisisoverleg, wat leidde tot sluiting van scholen en de horeca. Een zondag zoals we die als land, en ook ikzelf, nooit eerder hebben gehad.
Een voortwoekerend virus heeft hele delen van de wereld lam gelegd en ons tot een ander leven gedwongen. Voor zover we de illusie hadden meesters te zijn van ons eigen leven, dan zijn we daar hopelijk van genezen.
Het Coronavirus is sterker dan onze afweer en dan de vaccins die we tot nu toe hebben. Het veegt onze totaal volgeplempte agenda’s halfleeg. Het laat ons zien hoe afhankelijk we zijn van elkaar. We zijn afhankelijk van het eten van boeren, van het werk van werkgevers, van opdrachten van klanten, van inkomen, van kundig en toegewijd zorgpersoneel, van leerkrachten, van elkaar.
Opeens merk je hoe kwetsbaar we zijn. Hoe vaak je op normale dagen de hand van een ander schudt. En hoe afhankelijk we zijn van een ingenieus sociaal en economisch systeem dat we niet langer als vanzelfsprekend kunnen beschouwen. Overigens blijkt opeens ook dat voor sommige mensen wiet en toiletpapier tot hun eerste levensbehoeften behoren. Een crisis haalt niet bij iedereen het beste naar boven. En natuurlijk koester ik zelf mijn tijdelijke politieke overwinningen met de sluiting van coffeeshops en bordelen. Maar daarna moeten we vooral om ons heen kijken en zien dat we elkaar nog hebben. En dat we op elkaar zijn aangewezen.
Mijn eigen moeder bevindt zich in een bij dit niets ontziende virus kwetsbare groep. Met haar honderdduizenden anderen. Dat doet het appel op ons om allereerst naar hen om te zien. In Italië is het soms zo dramatisch dat een oudere alleen moet sterven, omdat iedereen uit angst voor besmetting op afstand blijft. Ik hoop en bid dat dat hier niet zal gebeuren en dat als het virus verder toeslaat we de moed hebben om dan toch naast een stervende te gaan zitten. Als een kleine navolging van pater Damiaan die in de 19e eeuw op een eiland in de Grote Oceaan zich inzette voor leprozen. Niemand mag in de steek gelaten worden, zeker niet in het stervensuur.
Als ook iets is toegenomen, dan is het wel mijn diepe respect en enorme waardering voor mensen die in de zorg aan het front staan. Met risico’s voor de eigen gezondheid wordt nu in ziekenhuizen met grote toewijding zorg verleent aan mensen die soms dood- en doodziek zijn.
Het mooie van deze beproeving is ook dat veel mensen opstaan en van alle kanten hulp wordt geboden. Studenten bieden zich aan om vrijwilliger te worden in ziekenhuizen en bij kinderopvang. Kerken en christelijke organisaties zijn hard aan het werk om ervoor te zorgen mensen die willen helpen en mensen die hulp nodig hebben elkaar kunnen vinden. Op Twitter waar we anders elkaar hele dagen verbaal te lijf gaan, bieden mensen die nu tijd over hebben zich aan om in te springen waar ze mensen tekortkomen.
Politiek is er opeens een bereidheid om de kleine meningsverschillen, waarover we anders hele dagen kibbelen, opzij te schuiven en samen te werken in een nationale bestrijding van deze crisis. De tweets van politici die het kabinet tot van alles oproepen beschouw ik maar als onbeholpen pogingen daarbij.
En woensdag is er een Dag van Nationaal Gebed waar iedereen aan mee kan doen. Zie ook: https://portal.eo.nl/zondag/nationaal-gebedDat is een mooi moment om onze zorgen bij God te brengen, want wat er ook gebeurt, Hij is erbij. En het is een mooi moment om te bidden voor geliefden en voor iedereen die nu onze steun nodig heeft.
Ons leven valt even stil om vervolgens het leven weer te herontdekken. In een hectisch en jachtig leven waarin we elkaar vaak kwijt zijn, zien we elkaar nu weer en merken we dat we elkaar heel hard nodig hebben.
(Deze column verschijnt morgen ook in het Nederlands Dagblad)
