Over Mirjam Bikker
Tweede Kamerlid sinds maart 2021
m.bikker@tweedekamer.nl
Fractievoorzitter
Tweede Kamerlid sinds maart 2021
m.bikker@tweedekamer.nl
Fractievoorzitter
Persvoorlichting: Anne-Saar Kunz | a.kunz@tweedekamer.nl
Het chanoekafeest, dat viert de Joodse gemeenschap deze dagen. En juist in deze sombere tijden, is dat een feest vol hoop. Van licht, van vreugde. En van een diepe boodschap. Duisternis overwin je niet met duisternis, maar met licht. En wat hoop ik dat dit feest volgend jaar, veel uitgebreider gevierd mag worden, ook in dit huis in goede traditie. Maar misschien heeft de diepe betekenis ons juist ook nu veel te zeggen.
Opnieuw vinden we onszelf terug in de volgende corona-golf. De besmettingscijfers zijn ongekend hoog en de druk op de zorg wordt alleen maar heftiger. Opnieuw zijn daarom maatregelen nodig zodat mensen die naar het ziekenhuis gaan, de zorg kunnen krijgen die ze nodig hebben. Opnieuw betekent het dat we de komende weken te maken hebben met lockdown-achtige maatregelen.
Er is de laatste tijd veel te doen over een kabinetsvoorstel om het instellen van 2G mogelijk te maken: het uitsluitend toelaten tot bepaalde locaties van mensen die gevaccineerd zijn of genezen zijn van een corona-besmetting. Deze week hebben we er als ChristenUnie voor gepleit dat het kabinet voor het coronabeleid op lange termijn werk maakt van ‘1G’, het massaal testen voor toegang van zowel gevaccineerden als niet-gevaccineerden.
Opnieuw zijn er duizenden mensen ziek van corona en moet de zorg tot het uiterste gaan om voor hen te zorgen. Dat is moeilijk en stemt somber. Eerst beten we ons een tijdje door alle moeilijke maatregelen heen. Maar met de zoveelste golf voor de boeg weten we allemaal dat corona niet zomaar voorbij is. Ook de scenario’s die de WRR en de KNAW schetsen zijn helder: dit is niet de laatste golf. We moeten leren leven met corona. Het debat dat vandaag in de Tweede Kamer wordt gehouden is daarmee niet alleen een coronadebat maar een samenlevingsdebat.
Steeds meer wordt duidelijk dat corona de komende jaren onder ons zal blijven. Dat betekent dat we als gehele samenleving voor de vraag staan hoe we op lange termijn met het virus gaan leven.
Een land waarin mensen naar elkaar omzien. Een samenleving waarin gemeenschappen, dorpen, buurten, ondernemingen, scholen, kerken en verenigingen oog hebben voor die ene. Aan zo’n samenleving wil ik bijdragen. Juist omdat dit me drijft en inspireert, vind ik de dilemma’s rond corona eerlijk gezegd echt intens. Want nu het virus al meer dan anderhalf jaar rondgaat, staat ons ‘samen leven’ onder druk, ook als er maatregelen nodig zijn om het virus in te dammen.