Na een intense week gaat onze missie door
Speech Mirjam Bikker op de ledenbijeenkomst van 11 juli 2023
Vrienden van de ChristenUnie,
Wat goed jullie te zien, maar ook wat een week hebben we achter de rug. Ik denk zelfs voor de gemiddelde televisiekijker dat je denkt het kabinet blijft zitten, het kabinet gaat vallen, het kabinet blijft zitten, het kabinet gaat vallen. Wat is er aan de hand in Den Haag? Ik kan u zeggen: we hebben De zwaarte gevoeld. En als u dat aan mijn gezicht kunt zien: sorry daarvoor. Het gaat echt wel weer vrolijker worden. Maar ik heb de zwaarte diep gevoeld. Want wat had ik hier gewoon graag gestaan met een oplossing. Dat zou echt het beste zijn geweest.
Voor de mensen die dat het hardste nodig hebben, die echt onze hulp nodig hebben, omdat ze op de vlucht zijn. Omdat ze geen veilige plek vinden. Omdat ze zo kwetsbaar zijn. En ook voor die dorpen, die wijken, waar teveel nieuwkomers zijn. Waar het drukt op het goede samenleven. En waardoor het te lang wachten is op een woning voor jongeren. Ik heb ze gesproken. En ja, er is wat aan de hand in Nederland. Ons migratiebeleid moet beter. Hier, in Nederland, als we zien dat er veel arbeidsmigranten binnenkomen. Waar werkgevers er wel de lusten van pakken, maar de samenleving de lasten draagt. En ja, ons asielbeleid moet hervormd worden. We weten dat er nog decennia lang nog heel veel mensen op de vlucht zijn, ook omdat het klimaat veranderd. En dat gaat veel betekenen. Dan zullen we aan de slag moeten voor een beleid dat juist de mensen helpt die dat het hardst nodig hebben, hier in Nederland. Ook in Europa. Want ook als Europa zijn we een gezegend continent, en dat geeft een verantwoordelijkheid. We kunnen niet de hele wereld opvangen. Ze zullen ook aan de slag moeten met een beleid dat inzet op internationale gerechtigheid. Het wegnemen van de oorzaken van migratie. Kunnen we dat helemaal? Nee. Maar het is wel onze inzet. Onze diepste inzet. En ja, juist zo kunnen we ervoor zorgen dat Nederland een plek is waar plaats is in de herberg voor de mensen die dat het hardst nodig hebben. Dat zullen we doen, dat hebben we gedaan, en dat is ook bij de komende verkiezingen de inzet van de ChristenUnie.
En ik wil u daarbij ook een belangrijke boodschap meegeven. Namelijk: hoe ontzettend kostbaar het is dat je partijen hebt die zich maximaal inzetten om eruit te komen. Ook als je het gruwelijk met elkaar oneens bent. Ook als je écht tegenover elkaar staat. Dat je dan niet opgeeft, maar het gesprek aangaat. Dat je dan niet denkt: “hoe kan je dit denken?”. Maar dat je je verplaats, in de schoenen van de ander gaat staan, vanuit zijn positie kijkt, weer terug stapt, en zo samen naar oplossingen zoekt. En eerlijk gezegd is dat ook iets kostbaars in Nederland. En ik heb dit gezien bij onze mensen. Ik heb dit gezien bij Carola. Bij Maarten. Bij Don. Bij onze medewerkers achter de schermen. En juist dan frustreert het zo als het niet lukt. Maar wat hebben ze geknokt, wat hebben ze het geprobeerd. Mag ik een enorm applaus voor deze mensen!
En als je hier dan staat, wetend dat het niet gelukt is, dan moeten we niet vergeten om terug te kijken naar alle momenten dat het wél gelukt is. Dat het ons lukte om afspraken te maken over de meest ingewikkelde onderwerpen vanuit onze waarden. En dat is iets, als we terugkijken in een Nederland wat zo verdeeld is, dat ook kostbaar is en ook kostbaar blijft. En waarden, ook die van ons, uiteindelijk kun je die niet inslikken. En voor de ChristenUnie is een daarvan: dat kinderen opgroeien bij hun ouders. Laat dat helder zijn. Dat konden we niet opgeven, want dan zouden we iets van onszelf opgeven. En dat is een lijn die we niet over konden gaan.
Zo hebben we afgelopen vrijdag in alle rust met de vier partijen geconstateerd dat het niet ging lukken. En daarover zou ik wel meer kunnen zeggen maar ik zie ook dat de tijd doortikt. Er is één ding wat ik wel wil doen wat ik toch ook belangrijk vind op dit moment. Want we gaan afscheid nemen van de minister-president. Van Mark Rutte. Die twaalf jaar lang, ook als we het even niet met hem eens waren, maar twaalf jaar lang heeft hij zich met hart en ziel ingezet voor ons land. Op hele zware momenten, ik herinner me bijvoorbeeld MH17, dag en nacht. En hij heeft heel veel partijen aan tafel gebracht. Gisteren heb ik in het Kamerdebat, ook namens de ChristenUnie, mijn waardering, respect en dankbaarheid aan hem overgebracht. Ik zou jullie willen vragen om dat ook te doen en gewoon met elkaar te zeggen: Mark, bedankt. En we wensen hem natuurlijk ook Gods zegen in zijn verdere leven en voorlopig als leider van een demissionair kabinet.
Vrienden van de ChristenUnie, wat een week hebben we achter de rug. En tegelijkertijd, voorzichtig na wat stilte en rust hoop ik stiekem, gaan we ook vooruit kijken. Naar de weken en maanden die komen. Want het is nu aan de kiezer. Welke toekomst voor Nederland vind jij belangrijk? Welk kompas kies je dan? Welke waarden moeten de volksvertegenwoordigers, ook in het komende jaar, wat moeten zij hebben? Wat is hun vuur, wat is de reden dat ze de politiek in zijn gegaan? Wat is de toekomst die zij kiezen? Daar gaat het om bij de komende verkiezingen. En de ChristenUnie, wij geloven in een land van bloeiende gemeenschappen. Waar genoeg is om te delen. Wij geloven in een land van samenleven. En juist dan een bloeiende buurt, een bloeiende natuur. Een land dat niet begint bij de harde koppen, die zien we al teveel. Maar gewoon aan tafel. We moeten luisteren en zien. Zoals we eigenlijk allemaal weten: dat er plek in aan die ene Tafel. Waar je gezien wordt en mag zijn. En juist dat moedigt ons ten diepste aan om te bouwen aan ons land.
In de komende weken wil ik jullie allemaal vragen om dat kloppende hart van de ChristenUnie te laten zien. Mag ik je vragen: laat ook jouw hart voor ons land, voor mensen om je heen, zien.
We gaan ontzettend spannende maanden in voor de toekomst van ons land. En mag ik jullie vragen om samen onze missie te pakken. Want wij gaan verder, wij willen bouwen aan die toekomst. Wij willen aan de slag. Juist voor de gezinnen die dat bijvoorbeeld het hardst nodig hebben. En daar gaan we voor knokken in augustus. Ik heb met Pieter de afspraken al staan. Want wat is het belangrijk dat er niet meer kinderen opgroeien in armoede, maar juist minder. En ik weet dat Carola zich daar met hart en ziel voor zal inzetten. En ja, we gaan aan de slag voor die jonge boer die nog steeds helderheid nodig heeft. En we gaan aan de slag omdat we weten dat de natuur geen dag kan wachten. Jullie hebben gezien hoe het weer de warmste week is. Wat betekent dat? Dat we te lang op de pof hebben geleefd. En we gaan aan de slag voor een samenleving die omziet naar elkaar. Waar we juist weten dat de mensen die ouder zijn geworden, dat ze er volledig bij horen. Daar zullen wij voor staan. Altijd. In Den Haag en ook hier. Ik kijk er enorm naar uit om samen met jullie allemaal als één blauwe beweging op te trekken. In de politiek en zéker ook daarbuiten. En ik denk dan bijvoorbeeld aan het gesprek dat ik hier had, in Veenendaal op school. Op het Ichtuscollege. Wat me daar zo opviel, na de coronatijd, veel kinderen ging het niet goed mee. En ik merkte aan docenten dat het ze raakte. Dat ze het kinderen zo gunden dat ze weer tot bloei konden komen en in contact met anderen. En de deur stond open van de docenten. Om juist de kinderen binnen te laten komen en die vertelden “het gaat niet goed met mijn vriendje of vriendinnetje. En er werd contact gezocht met thuis. Volgens mij is dat precies waar ons hart klopt. Zo willen wij er zijn voor die ander. Hier in Veenendaal, tot in Veendam. Van Bunschoten tot in de Bijlmer. Dat typeert de ChristenUnie. Wij willen er zijn voor die ander. En ik wil jullie vragen: laten wij ons zo verbonden weten. Laten wij zo vrede zoeken, recht doen, hoop brengen. Zo wil ik aan de slag. Samen met jullie. Dankjewel.
