De strijd tegen gedwongen prostitutie
Als er iets is waarvoor ik ooit de politiek ingegaan ben, dan is het toch wel de strijd tegen gedwongen prostitutie. Het leed dat vaak vrouwen, maar soms ook mannen ondergaan is een vorm van leed die ik zo snel mogelijk uit de wereld wil helpen. Afgelopen week werd ik geconfronteerd met berichten over zogenaamde ruilprostitutie. Het gaat dan vrijwel altijd om mensen die kwetsbaar zijn, maar niet het geld hebben om een bepaalde dienst te kunnen kopen. Bijvoorbeeld het laten nakijken van je auto, of het laten doen van je tuin of cv-ketel.
Via internet wordt er van de nood van die kwetsbare mensen gretig gebruik gemaakt. Je auto moet echt een APK en dat kan als je even meerijdt naar huis, je kunt zelf de tuin niet doen, maar dit wordt gedaan in ruil voor een kort bezoekje aan de slaapkamer. Wanneer ik dit soort berichten lees, raakt me dat diep. Om meerdere redenen. Er wordt volgens onderzoek misbruik gemaakt van de situatie dat mensen geldgebrek hebben. Omdat dit geen ‘gewone’ vorm van prostitutie is, is er ook geen toezicht. Je hebt dus geen idee wie de aanbieder van de dienst is, dat maakt kwetsbaar: chantage en oplichting zijn vaak het gevolg.
En als klap op de vuurpijl is er dan sprake van schaamte, om aangifte te doen als het misgaat. Het zou maar naar buiten komen dat jijdit als oplossing zag. Om al die redenen wil ik dat de minister hier onderzoek naar gaat doen. We moeten zo snel mogelijk actie ondernemen om deze mensen te beschermen tegen misbruik en uitbuiting. Er moet toezicht komen, of liever nog een verbod. Laten we alsjeblieft deze kwetsbare mensen beschermen. Deze samenleving moet een veilige samenleving zijn, niet eentje waar we ons lichaam moeten verkopen om de auto te laten keuren of repareren.
Als ChristenUnie hebben we al eerder Kamervragen hierover gesteld, maar die werden door de minister weggewuifd omdat er sprake zou zijn van wederzijdse toestemming. Maar wie goed kijkt, ziet dat er meestal helemaal geen sprake is van wederzijdse toestemming, maar van wanhoop. Er is dan dus helemaal geen keuze. Ik vraag de minister daarom of hij dit ook ziet en ik verzoek hem om een onderzoek in te stellen naar hoeveel dit gebeurt en hoe misstanden beter voorkomen worden.
