Opgroeien zonder armoede in Caribisch Nederland
Elk kind in Nederland moet zonder armoede kunnen opgroeien. Dat zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn, maar is helaas nog niet het geval. Dan denk ik aan armoede hier in Europees Nederland, maar ook overzees, in Caribisch Nederland. Dertig procent van de bewoners op de eilanden Bonaire, Sint-Eustatius en Saba leeft namelijk in armoede. Dat is onaanvaardbaar. Deze week sprak ik in de Tweede Kamer erover.
Extra pijnlijk is namelijk de grote ongelijkheid tussen Caribische Nederlanders en Europese Nederlanders. We zijn één land, waarbij het Rijk de verplichting heeft om alle Nederlanders gelijk te behandelen. En toch krijgt een kind dat opgroeit in Caribisch Nederland met een andere kant van het Rijk te maken dan een kind uit Europees Nederland. Heeft een kind uit het Caribische deel een grotere kans om in armoede op te groeien dan een kind uit het Europese deel.
Een Europees Nederlands kind groeit op met een BSN-nummer, een Caribisch Nederlands kind niet. En vooral als je gaat studeren in Nederland levert dit een probleem op met inschrijven en studiefinanciering.
Een Europees kind dat opgroeit, later aan het werk gaat en een baan kwijtraakt heeft recht op een werkloosheidsuitkering. Een Caribische Nederlander niet.
Er moet uiteraard aandacht zijn voor de regionale economische verschillen. Maar een Caribische Nederlander betaalt heel veel voor internet, boodschappen, energie en telecom. En toch zijn de sociale voorzieningen op de Bonaire, Sint Eustatius en Saba lager. De kinderopvang, het minimumloon en de bijstandsvoorzieningen zijn niet hetzelfde. Zowel niet in absolute euro’s als in relatieve zin.
De verschillen tussen levensonderhoud zijn dus groot. Hetzelfde land, hetzelfde Rijk, dezelfde minister; en toch zo’n groot verschil. Deze ongelijkheid tussen Caribische en Europese Nederlanders, die er historisch gezien altijd is geweest, moet veranderen. Om met de woorden van de Nationale Ombudsman te spreken: “Ophouden met deze flauwekul”.
In het debat had ik daarom veel vragen, maar ook concrete voorstellen om de levensstandaard van de mensen op de eilanden te verbeteren. Vanwege de coronacrisis gelden er nu bijvoorbeeld tijdelijke maatregelen, zoals een vorm van werkloosheidssteun en subsidie op kinderopvang en telecom. Maak deze structureel zodat er een vorm van een werkloosheidsvoorziening is. En verhoog het minimumloon op de eilanden. Dit is een grote wens van de Nationale Ombudsman, de werkgevers op de eilanden en het bestuur op de eilanden zelf.
Wat de ChristenUnie betreft moet een volgend kabinet flink werk maken om de armoede én de ongelijkheid aan te pakken. Zodat ieder kind in Nederland, of deze nou in het Europees of Caribisch deel woonachtig is, dezelfde kansen krijgt.
