ChristenUnie en Corona
Corona is een clusterbom in onze samenleving. Er is weinig dat ons leven op dit moment meer beïnvloedt én ons onderling meer verdeelt dan Corona. Ik krijg ook veel berichten van jullie over keuzes in deze crisis. En omdat ik recht wil doen aan jullie indringende vragen schrijf ik dit langere blog en wil ik iets te delen van m’n dilemma’s en onze eigen keuzes. En ik hoop dat je me tot het einde kunt volgen.
1. Echte pijn
Corona raakt talloze levens op heel veel verschillende manieren. En de pijn is echt. Zoals in deze drie verhalen van wanhoop.
Er is het verdriet van Jonathan. Hij is de politiek assistent van Carola Schouten, we kennen elkaar goed. Zijn lieve moeder raakte deze winter besmet door het Coronavirus en is overleden. De begrafenis moest in kleine kring plaatsvinden waarbij zijn eveneens besmette vader niet in de kerkdienst kon zijn. Dat maakte het alleen maar nog veel verdrietiger. Daarna belandde Jonathans vader op de IC en balanceerde hij daar dagenlang op de rand van de dood. Hij heeft het – Goddank – overleefd, maar het is voor het hele gezin een traumatische periode. Het verdriet van Jonathan gaf me de Coronacrisis en de dagelijkse coronacijfers een gezicht. Een betraand gezicht. En dat is dan nog maar één gezicht naast de vele duizenden anderen..
Er is het verdriet van Barbara. Ik maakte pas een wandeling met m’n nicht en ook zij hield het niet droog. Ze is kapster met passie voor haar vak. Ze heeft een bloeiend bedrijf opgebouwd dat ze nu kapot ziet gaan door de lockdown. Wanneer kan ze weer open? Onder welke voorwaarden? Kan ze deze maanden zonder omzet dragen? Komen de werknemers weer terug en komen de klanten weer terug? Duizenden ondernemers worstelen met deze vragen en zien soms geen perspectief meer. En net als Barbara hebben ze zeer indringende vragen over de proportionaliteit van de maatregelen.
Er is het verdriet van veel jongeren. Deze week kreeg ik een indringende brief van Bram Rebergen van Youth for Christ. Jongeren worden getroffen door lusteloosheid, depressie en concentratieproblemen. Meiden en jongens die leven in een complexe thuissituatie missen contact. In sommige gevallen vluchten ze in middelen en hebben ze suïcidale gedachten. Jonge mensen betalen een hoge prijs. Ik zie het aan mijn eigen meiden en hun vrienden. Ze worden in deze ellendige crisis kinderen van de rekening.
2. Geen makkelijke oplossingen
Drie verhalen, drie keer echte pijn, drie keer de enorme impact van corona. Ze houden me soms uit m’n slaap omdat ik me onmachtig voel alle pijn weg te nemen. Wanneer ik kies voor de één, dan betekent dat onverbiddelijk dat dat weer ten koste gaat van de ander. Er zijn hier geen pijnloze en makkelijke oplossingen, terwijl het m’n opdracht is ál mijn naasten lief te hebben en zoveel als mogelijk te beschermen tegen verdriet.
Als we de samenleving en bedrijven gewoon weer openen dan zullen de besmettingen oplopen met meer ziekenhuisopnames tot gevolg en met meer verdriet zoals dat van Jonathan. En met Code Zwart in de zorg tot gevolg. Talloze mensen zullen sterven en het zorgpersoneel zal onder de last bezwijken. Dat mogen we elkaar en de zorg nooit aandoen.
Als we de besmettingen terug willen dringen, dan moeten we onze contacten blijven beperken. Maar dan neemt de somberheid onder jongeren en ondernemers toe en dreigt de schade – mentaal en economisch – misschien wel onherstelbaar te worden. Dat wil ik ook niet.
Als ervoor gepleit wordt – zoals door ex-VVD’er en nu adjudant van Baudet, Wybren van Haga – om ouderen dan maar af te schermen en het virus onder jongeren rond te laten gaan, dan wordt het voor onze ouderen totaal onmenselijk. We ontzeggen dan miljoenen vaders, moeders, opa’s en oma’s de mogelijkheid om nog iets van een sociaal leven te hebben. Dit voorjaar hebben we in verpleeghuizen gezien hoe hels dat leven dat is. Dat is inhumaan en is ook geen optie.
Ik hoop dat jullie iets proeven van de onmogelijke dilemma’s waar je voor staat als je in deze ongekende crisis keuzes moet maken. Juist als we deze dilemma’s doorleven, kunnen we ook iets genadiger voor elkaar worden. We struikelen allemaal richting het einde van deze ellendige periode en dan kun je elkaar maar beter even goed vasthouden. Ook als je nu van mening verschilt.
3. Inzet van de ChristenUnie
De inzet van het kabinet is om het virus terug te dringen in de hoop dat we zo kwetsbaren kunnen beschermen en de zorg kunnen ontzien. En door betere behandelingen, een solide systeem van testen, traceren en isoleren en uiteindelijk de vaccins de impact kunnen beperken. Dat leek dit voorjaar en de zomer te lukken. Maar helaas is het virus weer volop teruggekomen. We hielden het virus duidelijk niet onder controle. En daarvoor betalen we mentaal, sociaal, economisch en in veel andere opzichten een prijs voor.
Bij de vele berichten die ik krijg, is er ook de terugkerende vraag naar de eigen inzet van de ChristenUnie in deze crisis. Die is er. Volop. We denken en sturen mee. Bij maatregelen willen wij het virus zoveel mogelijk terugdringen, terwijl we de beroerde gevolgen van die maatregelen zoveel mogelijk te verzachten. We maken ons daarbij steeds sterk voor mensen die anders over het hoofd gezien worden. Niet dat we denken daarmee de hele crisis op te kunnen lossen, maar wel dat we verlichting kunnen brengen voor mensen die dat heel hard nodig hebben.
- Daarom hebben we extra hulp voor dak- en thuislozen geregeld en heeft Paul Blokhuis de zorg voor hen verbeterd
- Daarom zorgden we voor extra steun aan jongeren via lokale projecten en heeft Paul Blokhuis hiervoor ruim 200 miljoen uitgetrokken
- Daarom maakt Arie Slob nu een omvangrijk onderwijsplan zodat jongeren extra hulp krijgen nu ze in deze crisis achterop dreigen te raken
- Daarom hebben we de verbinding gelegd tussen de kerken en het kabinet, zodat kerken ook een stem in Den Haag hebben
- Daarom hebben we gepleit voor ruimte voor kerken, ook in de Coronawet, zodat er ruimte blijft voor hun werken van barmhartigheid en geestelijke zorg kunnen vormgeven
- Daarom hebben we bij de Coronawet ervoor gezorgd dat niet alleen de eigen ruimte van kerken, maar ook van onze privésfeer gerespecteerd wordt
- Daarom zorgden we voor extra hulp voor voedselbanken en heeft Carola Schouten daar extra geld voor uitgetrokken
- Daarom hebben we ons sterk gemaakt voor steun aan startende ondernemers die eerder buiten de boot vielen en is Eppo Bruins voor hen opgekomen
- Daarom hebben we economische steunpakketten mede vormgegeven en hebben Carola Schouten en Eppo Bruins daar intensief over meegesproken
- Daarom heeft Carola Schouten een speciaal steunpakket voor de land- en tuinbouwsector gemaakt
- Daarom hebben we ons sterk gemaakt voor bestrijding van eenzaamheid en hebben we geld uitgetrokken voor campagnes van Niet Alleen, Een Klein Gebaar en Samen Tegen Eenzaamheid
- Daarom hebben we ons sterk gemaakt voor een eerlijke verdeling van vaccins wereldwijd, zodat de allerarmsten niet twee jaar hoeven te wachten
- En zo kan ik nog even doorgaan..
4. Noodzaak van een bredere afweging
Daarnaast pleiten we voor een bredere afweging van alle belangen en waarden. Het OMT kijkt naar het medisch perspectief en dat is van groot belang. Maar het kabinet moet ook naar de verhalen als die van Barbara en Bram Rebergen luisteren. De verhalen van de ondernemer, de verhalen van jongeren. Daarom hebben we gepleit voor een Impact Management Team, een IMT. Een groep experts – jongerenwerker, gedragswetenschapper, een bedrijfskundige etc. – die het kabinet breder adviseert naast het OMT.
Diezelfde brede afweging moet gemaakt worden bij een ander voorstel van de ChristenUnie. Het kabinet maakt nu – na aanvaarding van onze motie – herstelplannen voor onderwijs, zorg, bedrijven, economie en de samenleving. Want we moeten niet alleen de schade zoveel mogelijk beperken, we moeten nu ook snel beginnen aan de wederopbouw van ons land.
5. Hoop putten in pittige dagen
Dit blog schrijf ik om te laten zien hoe we onze afwegingen maken. Dat er onmogelijke dilemma’s zijn, geen pijnloze maatregelen zijn en we nooit helemaal schadevrij uit deze crisis zullen komen. Maar dat we daarin dagelijks zoeken hoe we mensen wel recht kunnen doen in een crisis die we samen aan moeten gaan.
Deze crisis leert me ook nederig te zijn. Met al onze techniek, onze wijsheid en afwegingen, hebben we het niet onder controle. We handelen naar beste weten en hebben goede hoop dat behandelingen, testen en vaccins gaan helpen, maar zekerheden bestaan er niet. We leven in een gebroken wereld met ziektes, ellende en verdriet.
Te midden van de polarisatie en boosheid – die ik soms heel goed snap – hoop en bid ik dat deze zware tijd ons dichterbij elkaar en dichterbij God brengt. Nu we leren dat we het leven niet in de greep hebben, mogen we hoop putten uit het omzien naar elkaar. En ik wens ons land en ook jou persoonlijk toe, dat we vertrouwen vinden in de God die ons leven draagt.
Heel veel sterkte! Er gaat dit jaar – als God het geeft – een einde aan deze somberheid komen. Dus houd vol, weet dat God erbij is en let een beetje op elkaar!
