Gemengde gevoelens
Vandaag werd meer bekend over de definitieve uitwerking van de afspraken die zijn gemaakt om veiligheid te bieden aan de kwetsbare vluchtelingen. Ik heb hier gemengde gevoelens over.
Het is goed dat eind deze week eindelijk alle honderd kwetsbare vluchtelingen in Nederland zijn. Voor hen is dat levensveranderend. Tegelijkertijd verbaas ik me erover dat er maar twee alleenstaande minderjarigen zijn gevonden die aan de door Nederland gestelde voorwaarden voldoen - dat zegt iets over die voorwaarden.
Het is ook goed dat eind deze maand de opvanghuizen met 48 asielkinderen gereed zijn. Ook voor hen heeft het, net als bij voor de vluchtelingen die naar Nederland komen, veel te lang geduurd. Maar ook voor hen maakt het nu een wereld van verschil.
Waar ik echter nog bij lange na niet tevreden over ben zijn de omstandigheden op Lesbos en andere Griekse eilanden. Daar maak ik me grote zorgen over. Bescherming tegen de kou, de wind en water is er nauwelijks. Het is onacceptabel als fatsoenlijke opvang nog maanden zou duren. Voor de mensen in de eilanden is met spoed hulp nodig. Dat betekent meer humanitaire hulp en het overbrengen van de meest kwetsbaren naar het Griekse vasteland. Ook Nederland moet daarin zijn verantwoordelijkheid nemen.
Daarnaast moeten we toe naar een rechtvaardiger Europees migratiebeleid, waarvoor het Migratiepact een goede eerste aanzet gaf. Dat er bijna geen minderjarige alleenstaande asielzoekers naar Nederland komen, ligt mede aan de strikte definitie van Nederland van een ‘kansrijke’ vluchteling. Nederland moet samen met andere lidstaten hiervoor barmhartigere criteria gaan hanteren, samenwerken voor een rechtvaardig terugkeerbeleid én openstaan voor een eerlijke verdeling van vluchtelingen over Europa. Ook Nederland moet meedoen om vluchtelingen een veilig heenkomen te bieden, zeker alleenstaande minderjarige asielzoekers die het meest kwetsbaar zijn voor misbruik en mensenhandel.
