De volgende gezondheidscrisis voorkomen
En toen bleek het leven toch niet zo maakbaar als we dachten. We zijn de grip erop verloren. Nooit hebben we dit eerder meegemaakt. En hoe lang het gaat duren weet niemand. Eén ding is zeker: deze crisis is een wedstrijd van lange adem. Dat ondervinden we allemaal, elke dag weer. En dat geldt des te meer voor het zorgpersoneel. Dag en nacht bekommeren zij zich om een zieke medemens, op de Intensive Care, in een zorghotel, een verpleeghuis, of waar dan ook. Een aantal van hen ken ik persoonlijk, in de kring van familie en vrienden. We voelen allemaal diepe dankbaarheid jegens hen en hun collega’s.
De impact van deze crisis is enorm. Voor de mensen in de zorg, voor opa’s en oma’s die hun (klein)kinderen niet meer zien, voor patiënten en nabestaanden, voor mensen met een verstandelijke beperking, voor ggz-patiënten, voor ouders die ineens thuisonderwijzers zijn geworden, voor kinderen die hun klasgenootjes missen, voor ondernemers die vrezen voor het voortbestaan van hun bedrijf, voor… voor wie niet eigenlijk? En juist nu zijn we beperkt in onze sociale contacten, mogen we onze dierbaren niet vasthouden. Dan is het zo moeilijk om te delen.
Na de coronacrisis komt de volgende gezondheidscrisis op ons af.
Je hoeft geen afgestudeerd psycholoog te zijn om te zien dat deze crisis veel impact zal hebben op onze geestelijke gezondheid. Ik maak me daar grote zorgen over. Een verblijf op de IC kan een traumatiserende ervaring zijn. Maar ook wie niet op de IC belandt, of zelfs helemaal niet ziek wordt, kan te maken hebben met gevoelens van verdriet, onzekerheid, angst en rouw. Afgelopen week waarschuwde Diederik Gommers in de Tweede Kamer voor burn-outs onder het zorgpersoneel. Eigenlijk zouden ze allemaal direct met vakantie moeten gaan als het wat rustiger wordt met patiënten, maar hoe dan? We zien dat ziekenhuizen, soms ook verpleeghuizen, voor hun personeel nu eigen nazorg organiseren. Dat wordt als positief ervaren. Maar hoe is dat voor de lange termijn?
Het is belangrijk dat de overheid, maar ook de samenleving als geheel, gaat nadenken over de psychische impact van het coronavirus. Anders hebben we straks een samenleving met heel veel posttraumatisch stresssyndroom. Gelukkig zien we mooie initiatieven waarbij mensen elkaar helpen. Zo is de ChristenUnie samen met kerken en maatschappelijke organisaties #nietalleen gestart, een platform waar mensen die hulp vragen en bieden elkaar kunnen vinden. Dat is prachtig en nodig. Nu én na de crisis. Hopelijk houden we het omzien naar elkaar langer vol dan de coronamaatregelen en blijven we ook daarna kaarten en bloemen sturen, voor elkaar koken, de hond uitlaten of een boodschap doen.
Na de crisis neemt de vraag naar ggz en geestelijke zorg waarschijnlijk alsnog toe. Wachtlijsten die voor deze crisis al lang waren, dreigen dan alleen maar langer te worden. We hebben als ChristenUnie het kabinet met steun van de hele Kamer opgeroepen om op korte termijn preventieve maatregelen te nemen om de negatieve gevolgen voor het mentale welzijn van mensen te beperken. Daarnaast willen we dat scenario’s worden uitgewerkt om de toenemende vraag naar ggz en geestelijke zorg op te vangen. We kunnen ons daar nu al op voorbereiden. Zodat mensen de hulp krijgen die ze nodig hebben. Daar ligt een taak voor de overheid en voor de samenleving als geheel. Voor u, jou en mij. Het lijden komt heel dichtbij, maar Pasen geeft ons verwachting en hoop.
