Israël: blijven werken aan vrede van onderop
De staat Israël bestaat deze week 70 jaar. Dat is een wonder en reden voor dankbaarheid; dat het altijd aangevochten thuis voor de Joden nog steeds bestaat.
De zeventigste verjaardag maakt ook andere gevoelens los, met name in Gaza. De beelden zijn afschuwelijk. Tientallen doden en een veelvoud aan gewonden. Het is in- en intriest dat het conflict opnieuw escaleert en het geweld oplaait. Elk slachtoffer is er één teveel.
De onrust komt voort uit het protest van de Gazanen tegen de uitzichtloze situatie waarin velen zich bevinden. Want het is waar: het leven van de mensen in Gaza ís niet makkelijk. Maar liefst 60 procent van de Gazaanse jongeren is werkloos. Hamas gijzelt de eigen bevolking door geen vrede te sluiten met Israel en hen met raketten te beschieten. Daardoor wordt de grensovergang naar de Gaza streng gecontroleerd op invoer van wapens en is de bewegingsvrijheid beperkt. En dus begrijp ik dat zij ontevreden zijn en demonstreren. Maar ik kan géén begrip opbrengen voor gewelddadige demonstraties en acties om illegaal en massaal de grens naar Israel over te steken. Israel heeft het recht zijn grenzen te verdedigen tegen Hamas, een terroristische organisatie die uit is op de vernietiging van de staat Israel.
De situatie tussen Israël en de Palestijnen zit al tijden in een impasse. Er wordt al te lang niet meer gezocht naar vrede, de onderhandelingstafel staat er leeg en ongebruikt bij. Het verbetert de positie van de Gazanen niet.
Deze impasse moet doorbroken worden. Door Israël, door de Palestijnen, door ons, als internationale gemeenschap. Stel dat Hamas terug zou keren naar de onderhandelingstafel, een regering van nationale eenheid zou vormen met Fatah en de staat Israël zou erkennen, dán zou er pas echt perspectief voor de inwoners van Gaza ontstaan.
We willen niet blijven hangen in deze uitzichtloze situatie. Onlangs bepleitte ik samen met D66-collega Sjoerdsma – op dit thema niet onze natuurlijke bondgenoot – dat het oude plan uit de Oslo-akkoorden voor een corridor tussen Gaza en de Westbank opnieuw serieus bekeken moest worden. Volgende maand ga ik naar Israël om opnieuw hierover te praten. Niet omdat dit plan in één klap alles zou oplossen, maar wel om stapje voor stapje te werken aan perspectief voor beide kanten.
In alle bescheidenheid; Nederland wordt gezien als een land dat een bemiddelende rol kan spelen. Dat biedt kansen. We zijn het enige land waar gesprekken plaatsvinden tussen vertegenwoordigers van de Israëlische regering en Palestijnse autoriteiten. Daarom blijft de ChristenUnie zich, met de intrieste journaalbeelden scherp op het netvlies, inzetten voor verzoeningsprojecten tussen Israeli en Palestijnen. Blijven we ons inzetten voor hoop. Blijven we werken aan vrede van onderop en gerechtigheid. Tegen de stroom in. Niets doen is geen optie.
Bekijk ook het debat van ChristenUnie-Kamerlid Joël Voordewind met Harry de Winter bij televisieprogramma Pauw: https://pauw.bnnvara.nl/media/384945
