De afgelopen week was gelukkig wat rustiger dan de week van de algemene politieke beschouwingen. Dat wil niet zeggen dat er niets te doen was. 's Maandags ben ik naar Hilversum geweest voor een interview door Andries Knevel voor zijn radioprogramma Andries. Altijd leuk. 's Avonds een diner met christen-ondernemers in Amsterdam in het prachtige pand aan de Herengracht van de Bank Insinger de Beaufort. Ik was gevraagd daar te spreken. In combinatie met een goede maaltijd was dat niet verkeerd. Zeker niet nadat ik ook nog eens netjes voor de deur van mijn onderkomen in den Haag  werd afgeleverd.

Dinsdag was het weer een 'gewone' kamerdag. Als fractie hebben we eerst een informatieve bijeenkomst gehad over de situatie in Uruzgan. Het is goed om geregeld voor bepaalde vraagstukken extra tijd uit te trekken. Daarna onze wekelijkse fractievergadering met een overvolle agenda. Dit maal was Dirk-Albert Prins (diaconaal steunpunt GKV) als gast bij ons aanwezig.

De dinsdag stond verder voornamelijk in het teken van het besluit van de PvdA-fractie om tegen een referendum over het Europees Verdrag te zijn. Zoals te verwachten maakte het veel los. Ik heb het een moedig en verstandig besluit genoemd. Nu kunnen wij wel iets makkelijker praten. Wij waren ook in 2005 al tegen het referendum. Maar Tichelaar heeft gelijk als hij stelt dat er nu echt een ander verdrag ligt. De Raad van State heeft dat in haar advies klip en klaar bevestigd. Er is geluisterd naar de nee-stemmers. Met een resultaat dat ik eerlijk gezegd niet voor mogelijk had gehouden. Jammer dat degene die nu roepen dat het niet mogelijk maken van een nieuw referendum schofferen van de kiezer is, het daar nooit over hebben.

Dinsdag heb ik ook nog een paar gesprekken. Ik diner aan het eind van de dag met mijn CDA-collega Roland Kortenhorst. Er zijn kamerleden waar je in de loop van de tijd wat mee op weet te bouwen. Roland is zo iemand. We hebben in de vorige perioden (Balkenende II en III) vooral hecht samengewerkt rond industriebeleid en de scheepsbouw. Nu ik fractievoorzitter ben, spreek ik hem minder. Goed om dan eens een vorkje met elkaar te prikken! Aan het eind van de avond schiet het in mijn rug. Dat gebeurt als ik mijn fiets de stijle trappen van mijn onderkomen probeer op te tillen. Au.

De rest van de week heb ik last van mijn rug. Vervelend. Zo vraagt het aantrekken van sokken woensdagochtend de nodige inspanning. En mijn voornemen om te gaan hardlopen kan ik wel schudden. Gelukkig kan ik nog wel werken. 's Ochtends weer een aantal gesprekken. Onder meer met kamervoorzitter Verbeet. Dan naar Ede voor een symposium naar aanleiding van het uitkomen van een boekje over media. Uitgebracht door ons Wetenschappelijk Instituut en geschreven door Rob Nijhof. Een mooie bijdrage aan het debat over media.

Ton van Brussel (ombudsman NOS) merkt tijdens het forumdebat op dat journalisten altijd iedereen de maat nemen, maar zelfs de langste tenen van Nederland hebben. Dat noem ik nog eens zelfreflectie. Hij noemt de overheid ook laf in haar omgang met de media. Er mogen best strengere eisen gesteld worden, zo vindt hij. Goede teksten. Eens kijken of we minister Plasterk ook zover kunnen krijgen.

Ik ben voor het eerst sinds tijden weer eens door de weeks een avond thuis. Gezellig. Al werkt mijn rug nog niet echt mee. Donderdagmorgen weer vroeg naar den Haag. De agenda staat helemaal vol. Ik bezoek onder meer een procedurevergadering van de Vaste Kamercommissie OCenW, spreek met Henk Hagoort (EO-directeur)en wordt geinterviewd door het ND.

Er komen ook een aantal journalisten langs die belangstellend informeren of er sprake is van een crisis in de coalitie. Dit naar aanleiding van berichten in o.a. de Telegraaf. De PvdA zou op een ramkoers zitten m.b.t. het ontslagrecht. Crisis? What crisis?, is mijn antwoord. Daarbij refererend aan een titel van een album van de symfonische rockband Supertramp uit de jaren '70. Ik vind het spreken over een crisis allemaal erg overtrokken. Natuurlijk is het ontslagrecht een heikele kwestie. Daar lopen we in de politiek toch niet voor weg. Ik ben er ook van overtuigd dat we hier  uit kunnen komen. Als ChristenUnie hebben we al weer meer dan een week geleden onze opvattingen over een oplossing van dit vraagstuk bij minister Donner neergelegd. Het moet mogelijk zijn om het hybride stelsel van ontslagrecht te vereenvoudigen zonder dat het ten koste gaat van de rechtsbescherming van werknemers én met het inbouwen van prikkels om werknemers van werk naar werk te leiden. De bal ligt nu echter bij het kabinet. Ik ben benieuwd waar minister Donner uiteindelijk mee zal gaan komen. We wachten het met belangstelling en de nodige ontspanning af.