Berichten geschreven door Gert-Jan Segers

Het zit erop. Het is mooi geweest en nu is het klaar. Dit was het.

Na ruim tien jaar Kamerlidmaatschap en ruim zeven jaar politiek leiderschap is dit het moment dat ik m’n mandaat wil teruggeven. En ik wil jullie dat – na overlegd te hebben met m’n geliefden, de fractie, het landelijk bestuur en het in gebed bij God te hebben gebracht – als eersten laten weten. Jullie zijn degenen die me steeds het vertrouwen hebben gegeven, die al die jaren met me hebben meegeleefd en meegebeden, namens wie ik me steeds vol overtuiging heb ingezet voor God, onze naasten, onze samenleving, de schepping.

Er zijn momenten geweest dat, als ik het podium betrad en ging speechen, de leden van PerspectieF dan hun bingokaart pakten. In de hoop dat ik die hele kaart volpraatte met ‘Gideonsbende’, ‘hartenklop’, ‘hart en ziel’. ‘Elkaar in de ogen kunnen kijken.’

Dat soort frases.

Ik ga het vandaag hebben over een onderwerp dat misschien ook wel op die bingokaart zou passen, maar wat eigenlijk gauw te mooi, te bijzonder is om op een bingokaart te plaatsen. Dus ga er maar even voor zitten. Want vandaag gaat het echt over het hart van onze roeping, het hart van onze missie, over wie wij zijn en wat onze plek is in het politieke landschap.

Toen ik me realiseerde dat het nu al zo’n twintig jaar is dat ik mijn column voor het Nederlands Dagblad schrijf, leek het me een mooi moment er een punt achter te zetten. Het is mooi geweest.

Ik geef eerlijk toe dat dat besluit samenviel met het moment dat deze krant me pas op een vrijdagmorgen even vol in de maag stompte. Ik schaam me een beetje voor de ontboezeming, maar ik zou niet eerlijk zijn als ik het nu zou verzwijgen. Als Kamerlid heb ik met vallen en opstaan een filter opgebouwd dat me helpt zo goed en zo kwaad als het gaat met kritiek om te gaan. 

Of het uitmaakt dat wij in de coalitie zitten? Het korte antwoord is het nieuws van vandaag dat er een Spreidingswet komt die voor humane opvang van vluchtelingen zorgt en een eerlijke spreiding over alle gemeenten. Overigens heeft die wet veel te lang op zich laten wachten en dat laat precies zien hoe groot de verschillen in de coalitie soms zijn en hoe zwaar de goede stappen in de goede richting soms moeten worden bevochten.

Ik ben weleens ontstemd, maar probeer dat altijd zo snel mogelijk weer uit te praten. Als je boosheid voor jezelf houdt, ontaardt die in rancune. Bitterheid. Het gevoel dat je onrecht is aangedaan. In mijn geval was dat ooit vanwege het gevoel dat mijn vader slachtoffer van onrecht was. Het maakte me onverzoenlijk. Ik hoefde de mensen die hem dat in een kwetsbare fase van zijn leven hadden aangedaan niet meer te zien. Een weinig vruchtbare vorm van sociale wraak, waar ik vooral mezelf mee had.

Het is een wat onbekend deel van mijn leven dat ik niet alleen 15 jaar in Friesland heb gewoond, maar ook in het buitenland heb geleefd. Ik heb een jaar in de Verenigde Staten gewoond, in Washington DC. Een prachtige stad waar vrijheid en democratie in ere worden gehouden met herdenkingsplaatsen en indrukwekkende musea. Maar ook een stad waarin zichtbaar is, zichtbaar werd, dat woorden en filmpjes die zijn opgenomen, dat die ook hun uitwerking hebben. En dan heb ik uiteraard over de bestorming van het Capitool. Dus dat ook woorden en filmpjes die hier worden opgenomen en hier worden uitgesproken, dat die ook betekenis hebben en dat het van belang is om de grenzen van vrijheid te verdedigen en daar zal ik straks ook nog wat meer over zeggen.

Als je even omkijkt, zie je dat we van de ene crisis na de andere gaan. We hadden in 2008 eerst een bankencrisis die een financiële crisis en daarna een diepe economische crisis werd. De oorlog in Syrië brak uit en we kregen een asielcrisis.

Vandaag heeft Henk Staghouwer bekendgemaakt dat hij gaat stoppen als minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit en dat maakt het voor mij een verdrietige dag. Negen maanden geleden had Henk de moed om ‘ja’ te zeggen toen ik hem vroeg om vanuit Groningen over te komen en minister te worden. Van dichtbij heb ik gezien hoe hij alles heeft gegeven om die pittige verantwoordelijkheid waar te maken. Ook op de momenten dat het zwaar was. In het contact met boeren en vissers zag je dat hij een man van de praktijk was met hart voor de sector. Dan was Henk op z’n best.