Datum:             27 oktober 2011

De heer Voordewind (ChristenUnie): Voorzitter. Ik spreek mede namens de PvdD. Wij hebben het vandaag over Mauro, een kind dat op zijn negende door zijn biologische ouders op een vliegtuig werd gezet en geen enkel idee had waar hij terecht zou komen. Ik heb Mauro's brief die hij gestuurd heeft aan de minister teruggelezen en het is schrijnend om te lezen wat hij heeft moeten meemaken op zo'n jonge leeftijd. Dat heeft hem de nodige trauma’s opgeleverd. Ik heb respect voor de pleegouders, Hans en Anita, die hem met veel liefde en veiligheid hebben op laten groeien. Mauro wordt verweten dat hij allerlei procedures heeft gestart, dat hij allerlei besluiten heeft geforceerd, procedures heeft gerekt en dat hij illegaal in Nederland was, maar hij was een kind. Het wrange van het verhaal is dat alleen hij slachtoffer is van de uitkomst. Alleen hij, en niet de omstanders, moet straks terug naar Angola.

Het is niet alleen aan de omstanders te wijten dat de procedure langer heeft geduurd. Die is ook gerekt doordat de minister in hoger beroep is gegaan. De procedures zijn langer gaan duren dan oorspronkelijk was bedoeld. Wij hebben verschillende rapporten gehad. De heer Spekman had het al over het pedagogisch rapport uit 2009, dat verklaarde dat het pedagogisch onverantwoord was om Mauro terug te sturen. Men schrijft over een draconische maatregel als dat gebeurt. Ik heb vijf jaar jeugdzorg gedaan in de Kamer en ik ben ervan overtuigd dat geen enkel Bureau Jeugdzorg tot zo'n besluit was gekomen. Het is echt onverantwoord. Hoe kan het dat een asielkind minder waard is dan een kind uit Nederland? Is het zo dat in Nederland iedereen gelijk is, maar sommigen iets meer dan anderen? Ik verwijs naar George Orwell en Animal Farm. Dat kan toch niet de beschaving zijn die wij in Nederland nastreven?

Mauro heeft het beleid een gezicht gegeven, maar het gaat niet alleen om hem. Soms heb je een gezicht nodig om te zien hoe hard een beleid kan zijn en welk effect het heeft op mensen. Dan worden cijfers opeens heel reëel en pijnlijk voor de mensen die het betreft. Om willekeur te voorkomen, moeten wij vandaag niet alleen over Mauro spreken, maar ook over de groep achter Mauro. Dat is een kleine, beperkte groep van kinderen die hier minimaal acht jaar zijn, in een pleeggezin hebben gezeten en geworteld zijn in de Nederlandse samenleving. Ik roep de minister op niet aan incidentenpolitiek te doen, maar om te kijken naar een regeling die betrekking heeft op Mauro, maar vooral op de groep. Wij moeten willekeur voorkomen en tot een eenduidige regeling komen. Ik roep het CDA en het CDA-congres op om tot die eenduidigheid te komen. Laat het CDA en het CDA-congres zijn menselijke en barmhartige gezicht zien aanstaande zaterdag.

Voor meer informatie zie ook www.tweedekamer.nl.