Het was me het weekje wel! Een volle agenda, met tal van bezigheden in en buiten de Kamer. ‘Terugbladerend’ in mijn (electronische) agenda springen er een aantal zaken uit.


’s Maandags was er een lunchontmoeting met onze collega-parlementariërs van Aruba en de Nederlandse Antillen, in het kader van de halfjaarlijkse bijeenkomsten die afwisselend dáár en híer plaatsvinden. Op dinsdag waren er – naast de vaste agendapunten van fractievergadering, vragenuurtje en stemmingen – een overleg over milieubeleid en de receptie van SGP-collega Bas van der Vlies, die 25 jaar Kamerlid is. Afgelopen zaterdag was ik samen met o.a. minister Gerrit Zalm en oud-Kamervoorzitter Dick Dolman ook aanwezig op de partijbijeenkomst ter gelegenheid van dit jubileum.

De woensdag begint al vroeg: met de trein naar Maastricht, waar ik samen met enkele collega-fractievoorzitters meedoe aan een forumdiscussie over de toekomst van het lokale bestuur tijdens het jaarcongres van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG). Als we het podium opkomen worden we om de beurt gevraagd om we de zojuist massaal aangenomen motie over het verlenen van een generaal pardon ondersteunen. Ik antwoord daarop voluit met ‘ja’!
Dit congres is ook een mooie gelegenheid om het recent verschenen rapport van de commissie-Schutte onder de aandacht te brengen: daarin worden allerlei constructieve voorstellen gedaan om het vertrouwen in politiek en bestuur, landelijk en lokaal, te herstellen. Aangezien enkele collega’s dringende afspraken in het westen van het land hebben, heeft de VNG voor vervoer per helikopter terug naar Den Haag gezorgd; ik kan nog mee en word afgezet op de pier van Scheveningen.

In de Kamer kan ik zodoende nog meedoen met het debat over het TBS-rapport van de commissie-Visser, waar we ons als fractie goed in kunnen vinden. Genoeg reden om de collega’s in die commissie welgemeend te complimenteren. ’s Avonds ga ik ‘even’ langs bij een praise-avond van Hillsong United, een uit Australië afkomstige beweging. Daar blijken maar liefst 5.000 jongeren op af te zijn gekomen! Fantastisch! De uitnodiging om hen als speciale gast toe te spreken neem ik met beide handen aan: geweldig om elkaar te herkennen in de missie die op het decor staat: “Making Jesus relevant in this world”!

De donderdag is gevuld met bureauwerk, voorbereidingen, een radio-interview, ontvangst van een groepsbezoek, sollicitatiegesprekken en tussendoor overleg met de medewerkers.

Vrijdag werk ik thuis. Ook daar is altijd genoeg te doen, maar ik maak tijd vrij om met de oudsten van m’n kinderen naar Nederland – Ivoorkust te kijken. De opluchting is groot dat we doorgaan naar de tweede ronde, maar enthousiast over de kwaliteit van Oranje kunnen we (nog) niet echt zijn… In elk geval drie van de 16 miljoen bondscoaches in dit land zijn het erover eens dat ‘we’ toch echt moeten zorgen dat we langer dan een half uur overtuigend spel op de mat leggen.

En dan is het zaterdag, de dag waar ik deze week naar uitkeek. Rond een uur of half tien begeef ik me op weg naar de EO-Jongerendag in het Gelredome in Arnhem. Dat is een jaarlijks terugkerend feest! Altijd weer vind ik de aanblik van een stadion vol enthousiaste christen-jongeren indrukwekkend. Als tiener kwam ik er ook al altijd, toen nog in de Jaarbeurs en later stadion de Galgenwaard in Utrecht; nu gaan mijn kinderen er met hun vrienden en vriendinnen mee naar toe. ’s Morgens maak ik in het relatieprogramma van de EO de opening en het begin van het programma mee. Aan het eind van het ochtendprogramma krijg ik, samen met minister-president Balkenende en een aantal collega-Kamerleden, de Jongerenbijbel aangeboden. Een prachtig initiatief! Op mijn beurt bied ik presentator Frank van der Velde en in hem al die 32.000 jongeren, een boekenlegger (eigenlijk: een ‘Boek-der-boeken-legger’…) aan met daarop de tekst van Spreuken 9:10: ‘Wijsheid begint met ontzag voor God’.

Daarna sta ik een uur bij de stand van ‘PerspectieF’, de ChristenUnie-jongeren, om vragen te beantwoorden, handtekeningen uit te delen, op de foto te gaan met tientallen jongeren en gewoon gezellig te kletsen met wie er zoal langskomt. Hartstikke leuk! En dan duik ik de studio in om samen met Herman Wegter , Henny Huisman en Isabel Brinkman te reageren op wat er op het hoofdpodium zoal gebeurt. Tussen de live uitgezonden gesprekjes door zoeken we steeds het stadion op om te genieten van de muziek van BarlowGirls en Rebecca St. James. Dat biedt meteen een prima gelegenheid tot contact met tientallen jongeren. Ik realiseer mij dat Herman gelijk had toen hij mijn aanwezigheid op de Jongerendag als “een thuiswedstrijd” betitelde: de ChristenUnie hoort hier gewoon en ík voel me er in elk geval helemaal thuis!

Met deze dag nog vers in het geheugen lees ik vanochtend dagblad Trouw. En wie schetst mijn verbazing: volgens CDA-minister Donner heeft de overheid niet als taak de joods-christelijke waarden te beschermen. Sterker nog, volgens Trouw heeft de minister ook grote moeite met ‘christelijke politiek’. Donner: ‘Dat is een gevaarlijk begrip”, omdat geloven iets wezenlijk anders is dan politiek bedrijven’.
Dat mag waar zijn, maar ik hou het er toch maar op dat we politiek en geloof niet van elkaar moeten scheiden. Christelijke politiek kenmerkt zich door het verlangen om Jezus Christus ook in de politiek na te volgen én door de erkenning dat de overheid dienares van God is. Het is teleurstellend dat een vooraanstaande CDA’er als minister Donner van die principiële noties afscheid lijkt te hebben genomen.

(zie www.trouw.nl voor het volledige artikel)