Berichten over Column

Afgelopen zaterdag, een etablissement aan het water van de Zijl. Een stamtafel met reünisten van het Leidse dispuut van de CSFR, waar ik zes jaar lid van ben geweest. Bij deze lustrumviering, op een eiland bij De Kaag, realiseerden we ons – in ieder geval ik – dat de meeste aanwezigen bij lange na nog niet geboren waren toen wij dispuutlid waren. Toen het leven aan onze voeten lag en we dachten dat we onsterfelijk waren. Dertig jaar geleden waren we eerstejaars en tussen toen en nu staat het volle leven, met zowel vreugde als de flinke butsen die we hebben opgelopen. Onze hoofden en lijven zijn er het zichtbare bewijs van.

Dranghekken, politiemensen, eieren, beledigingen en voetbalsupporters. Oftewel, hoe een kinderfeest totaal uit de hand is gelopen. En we voelen allemaal aan dat dit groter is dan een meningsverschil over de huidskleur van Piet. Hoog tijd om kleur te bekennen.

Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek is er voor het eerst in Nederland een minderheid van 49% ‘religieus’ en een meerderheid van 51% niet-religieus. Zou het kunnen dat de nogal publieke uitschrijving van collega Klaas Dijkhoff als lid van de Katholieke Kerk het tipping-point was? Dat hij mij gewoon eigenhandig en met één open brief een minderheid in heeft geduwd?

Door wie Jos Wienen bedreigd wordt, weet ik niet. Maar dát de burgemeester van Haarlem bedreigd wordt, is wel duidelijk. Waar hij nu verschijnt of vergadert, staan zwaarbewapende beveiligers bij hem in de buurt. 

Toen Maarten van der Weijden zich helemaal naar de gallemiezen zwom ten behoeve van bestrijding van kanker zag zelfs NRC Handelsblad de parallel met Jezus. De genezen patiënt die alles geeft om het leven van zijn zieke naaste te redden en die zo een voorbeeld voor ons allen is. 

Ik heb nog nooit een heel glas bier opgedronken en ik sta ook niet in de verleiding om daar nu opeens verandering in aan te brengen. Ik vind bier gewoon niet lekker. Qua wijn blijf ik steken op een glas of drie. Twee van die glazen dronk ik op dezelfde avond en ik herinner me nog hoe op de fiets naar huis mijn hoofd zich een heel klein beetje losmaakte van mijn nek.

Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Michel Van Dousselaere gehoord en hoewel hij nog leeft, zal ik deze Vlaamse acteur ook nooit meer kunnen zien spelen. Maar na het zien van de documentaire over hem zal ik zijn wanhopig vriendelijke blik ook niet snel meer kunnen vergeten

We zijn geen land meer van blanke christenen, maar een multicultureel en multireligieus land met veel culturele onzekerheid. Er is onbehagen over die onzekerheid en een verlangen naar heldere antwoorden op de vraag wie we zijn. We zijn overigens nooit een land met een eenduidige, nationale identiteit geweest, maar wel een land van minderheden waartussen er altijd wel eentje zat waar je bij hoorde.