Vrede en de terugkeer van recht, dat werd 75 jaar geleden hier op het Binnenhof ervaren. De Eerste Kamer kwam op 18 oktober 1945 voor het eerst weer bijeen. En wie de openingswoorden van toenmalig voorzitter baron De Vos van Steenwijk leest proeft de dankbaarheid voor de herwonnen vrijheid, proeft het vuur om het goede voor Nederland te zoeken. Vijfenzeventig jaar later is er veel waarover we ons zorgen maken, maar het is goed om te bedenken hoe bijzonder het is om al vele jaren in vrede en in volledige vrijheid bijeen te komen. 

Onze fractie is onder de indruk van de vele mails en oproepen die zij heeft gekregen. Sommige waren heel persoonlijk. Met veel emotie. Andere kenmerkten zich door standaardformuleringen. En weer andere vielen op door verdachtmakingen, gevaarlijke frames en minder fraai taalgebruik. 

‘Het stemproces wordt aangepast zodat Nederlanders op Bonaire, St. Eustatius, Saba en in het buitenland eenvoudiger hun kiesrecht, ook in relatie tot de verkiezing van de Eerste Kamer, kunnen uitoefenen.’ Het staat er zo eenvoudig in het regeerakkoord. En het eerste gedeelte, de aanpassing van het stemproces voor Nederlanders op de BES-eilanden, is inmiddels op een zorgvuldige wijze goed vormgegeven met de kiescolleges Caribisch Nederland. En dan nu het tweede stukje van het voornemen, de Nederlanders in het buitenland.

Afgelopen vrijdag heb ik in twee klassen van groep 8 van basisschool de Schatgraver in Landgraaf het lespakket De Derde Kamer gebracht. Ook heb ik met de leerlingen gesproken over de democratie. Ik kreeg twee kritische vragen. Vragen waar ik blij mee was. Maar ook vragen waar ik mij voor schaamde. Zo vroeg een leerling mij: ‘Waarom moeten er minder Marokkanen in Nederland zijn?’ en een andere ‘Waarom schreeuwen ze in de Kamer zo tegen elkaar? Kunnen ze niet gewoon praten?’ Ik heb ze ook verteld hoe de Eerste Kamer werkt aan de hand van het debat van vandaag. De leerlingen hadden veel vragen over de CoronaMelder.