“Vrijdagavond hebben jullie het leven van een buitengewoon wezen gestolen, de liefde van mijn leven, de moeder van mijn zoon, maar jullie krijgen mijn haat niet.”

“Ik heb haar vanochtend gezien. Eindelijk, na nachten en dagen wachten. Ze was nog net zo mooi als toen ze vrijdagavond de deur uitging, net zo mooi als toen ik totaal verliefd op haar werd, meer dan twaalf jaar geleden. En natuurlijk word ik verscheurd door verdriet, dat overwinninkje gun ik jullie, maar dat zal van korte duur zijn.”

“We zijn met zijn tweeën, mijn zoon en ik, maar we zijn sterker dan alle legers van de wereld. Hij is nu 17 maanden (..) en de rest van zijn leven zal dit mannetje jullie dwarszitten door gelukkig en vrij te zijn. Want nee, ook zijn haat zullen jullie niet krijgen.”

Het zijn fragmenten uit de indrukwekkende brief die Antoine Leiris schreef na de moord op zijn vrouw door jihadisten in Parijs. Het is een superieure reactie die vrijheid plaatst tegenover onvrijheid, het leven tegenover een cultus van dood.

Het laat zien dat dit een strijd is tussen ideeën. Een strijd waarbij vrijdag 129 doden vielen en talloze gewonden. Een strijd waarvan het front niet alleen in Syrië en Irak ligt, maar ook in Parijs, Molenbeek, Hannover, in onze eigen wijken, dorpen en steden. En het maakt duidelijk dat we op al die fronten tegen het jihadisme moeten optrekken.

A. Effectief veiligheidsbeleid
Wat we daarbij nodig hebben is niet wat stoer klinkt, maar wat echt werkt. Geen symboolpolitiek met slagbomen, maar veiligheidsbeleid dat effectief is.

Paraatheid, grenscontroles, etc.
Het is goed dat diensten in staat van paraatheid zijn gebracht en dat grenscontroles worden geïntensiveerd. Ik wil wel graag weten of de gerichte mobiele grenscontroles wel genoeg kunnen worden opgevoerd binnen de bestaande grenzen van Schengen? En klopt het dat Nederland samen met een aantal buurlanden de buitengrenzen gaat bewaken? En heeft het brein van de aanslagen, Abdelhamid Abaaoud vrij in Europa kunnen reizen? En zoja, hoe is dat in vredesnaam mogelijk?

Lokale aanpak
Effectief veiligheidsbeleid begint vooral ook waar de radicalisering begint. In de banlieues van Brussel en Parijs dolen duizenden jongeren rond die vatbaar zijn voor een duistere versie van de Islam. Op hen is maar nauwelijks grip of zicht. In Nederland is de situatie gelukkig beter. Door goede samenwerking van wijkagenten, buurtwerk, reclassering en inlichtingendiensten. Is het kabinet bereid onze ervaringen hiermee bij andere Europese landen in de aanbieding te doen? En is het kabinet bereid om nog meer werk te maken van die lokale aanpak hier in Nederland? Dan kunnen politiemensen in risicowijken ook echt een dag in de week aan inlichtingenwerk besteden. En borg bij de NP de strijd tegen terrorisme door het werk niet langer door tijdelijke teams te laten uitvoeren, maar door vaste specialisten. En maak eindelijk serieus werk van de tekorten op de begroting van Veiligheid en Justitie. Kan de MP toezeggen dat het kabinet op dit punt ook echt gaat leveren?

B. Internationale strijd tegen IS
De Franse president Hollande werkt hard aan een internationale coalitie om de strijd tegen IS te intensiveren. Maar dat zal alleen gaan als landen in de regio zelf ook hun strijd tegen IS intensiveren. Is de premier dat mij eens? En het zal alleen gaan als er ondertussen gewerkt wordt aan een diplomatieke oplossing voor het bloedige conflict in Syrië. Is daar zicht op, zo vraag ik de premier? En blijft Nederland onverminderd betrokken door het geven van luchtsteun?

Het sturen van Nederlandse en andere Westerse grondtroepen zou onverstandig zijn. Maar het bewapenen van in ieder geval de Koerden is des te belangrijker. Zij hebben boots on the ground. Hoe kan Nederland hen verder helpen?

Vluchtelingen
Het geweld van IS maakt ook dagelijks slachtoffers in het Midden-Oosten. Iedere dag komen mensen ons land binnen die zelf gevlucht zijn voor het geweld daar. Terecht dat Nederland slachtoffers van dat geweld tijdelijk een veilige plek biedt. Het zou buitengewoon slecht zijn als de aanslag in Parijs ook een aanslag op onze barmhartigheid zou zijn.

Tegelijk is er de angst dat ook jihadisten meereizen. En we moeten doen wat we kunnen om dat risico zo klein mogelijk te maken. Waarom is de opvang en screening van vluchtelingen langs de buitengrenzen van Europa nog altijd niet geregeld?

Voorzitter, tot slot. Veel mensen maken zich zorgen na deze aanslagen. Over de dreiging voor ons Nederland. Dat is meer dan begrijpelijk. Maar tegenover de terreur en de onvrijheid van de IS, staan onze vrijheid, onze rechtsstaat, die geen onderscheid maakt tussen ras en geloof. En staat de diepe overtuiging van mensen zoals Antoine Leiris die laat zien dat wij niet zijn geschapen voor haat en terreur, maar voor liefde en vrijheid. Het is onze verantwoordelijkheid om dat wat kwetsbaar is te beschermen. Maar wel met het gezonde vertrouwen dat onze ideeën zoveel sterker zijn dan die van jihadisten. En deze strijd kunnen wij winnen. Met de inzet van onze veiligheidsmensen en bondgenoten in de buurten. Met de steun van alle mensen van goede wil en het gebed van velen.