Nu was het debat wel degelijk ook inhoudelijk. Er werd gesproken over verschillende onderdelen van het pakket van bezuinigingen. De ChristenUnie pleitte ervoor om vooral mensen weer aan het werk te krijgen, de lasten niet te verzwaren voor met name gezinnen en de meest kwetsbare groepen zoals chronisch zieken en gehandicapten, door hen te ontzien bij de bezuinigingen. Maar ik begreep de man wel. Het debat eindigde zonder concrete afspraken met de oppositie en dus zonder perspectieven voor mensen die slachtoffer zijn geworden van de crisis. 

De politiek is er ook niet makkelijker op geworden, nu dat we te maken hebben met al twee minderheidskabinetten achter elkaar. En meerderheden vinden met oppositiepartijen die het onderling ook niet eens zijn, valt niet mee. Sommige voorstellen van de ene oppositiepartij zijn zelfs het tegenovergestelde van wat de andere oppositiepartij wil. Maar uiteindelijk moeten er wel knopen doorgehakt worden. Over het betaalbaar houden van de zorg, de uitkeringen, de overheidsuitgaven moeten naar beneden, er moet meer ruimte komen voor ondernemers, het onderwijs moet op peil blijven, de huizenmarkt moet weer uit het slop komen, zodat de werkgelegenheid in de bouw aantrekt. 

De vraag ligt nu voor of we bereid zijn om onze verschillen te overbruggen om uiteindelijk gezamenlijk uit de crisis te komen. Dat zal moeten blijken de komende week. De ChristenUnie is bereid constructief mee te denken.

Een beetje beschaamd reken ik mijn boodschappen af en neem afscheid van de man. 'Doe je best he volgende week,' roept hij me na. Later hoor ik van mijn vrouw dat hij al drie jaar werkloos is, nadat zijn bedrijf failliet is gegaan en net gescheiden is van zijn vrouw. Dit gesprek blijft rondzingen in mijn hoofd nu dat ik weer in de trein zit naar Den Haag. Wat kunnen we voor hem doen en voor velen zoals hij? 

Deze column van Joël Voordewind verscheen vandaag in Metro.