Minister Verdonk van Vreemdelingenzaken legt op haar webcast uit dat geen enkele Syrische asielzoeker gevaar loopt bij haar uitzettingsbeleid. Ook niet na de fouten die gemaakt zijn door de IND. Het IND wees de asielzoekers niet op het recht hun asielaanvraag te verzwijgen aan de Syrische delegatie. Tineke Huizinga, Tweede Kamerlid voor de ChristenUnie, reageert hierop op haar webcast en stelt dat deze asielzoekers weldegelijk gevaar lopen.

Volgens de minister zijn, door slordigheid van de IND, de afgewezen Syriërs verkeerd geïnformeerd. Zij hebben antwoord gegeven op vragen waarop zij niet hoefden te antwoorden. Zij deden dit omdat ze de indruk hadden voor de Nederlandse wet strafbaar te zijn wanneer ze het niet deden. Het was allemaal geen opzet. Het was niet de bedoeling om asielzoekers in gevaar te brengen, zegt de minister op haar webcast.

Landen als Syrië en Iran maken teruggekeerde asielzoekers het leven zuur. Wanneer deze teruggekeerden tot erkende ‘risicogroepen’ behoren, lopen ze extra gevaar. Het gaat dan om bijvoorbeeld ex-moslims die zich tot het christendom hebben bekeerd. Ook Amnesty International noemt mensen met naam en toenaam die mede door hun asielverleden vervolgd worden in landen als Syrië.

In het overleg van vandaag en morgen zal Huizinga bij de minister er op aandringen om  deze gedupeerde Syrische asielzoekers alsnog een verblijfsvergunning toe te kennen.

• Webcast Tineke Huizinga (Quicktime)
• Webcast Tineke Huizinga (Windows Mediaplayer)

Tekst van de webcast:

Dames en heren,

Of het nu om uitgeprocedeerde christen-Iraniers, Somalische kinderen of afgewezen Syrische asielzoekers gaat (waaronder ook veel christenen), van de zijde van minister Verdonk horen we maar één antwoord: de feiten zijn zorgvuldig beoordeeld; de mensen hebben in het land van herkomst niets te vrezen.
Namens de ChristenUnie wil ik graag uitleggen waarom wij ons wél zorgen maken over de manier waarop in ons land wordt omgegaan met afgewezen asielzoekers.

Voorop staat het feit dat niet iedereen die asiel vraagt ook in ons land kan blijven. De IND en uiteindelijk de rechter beslissen over de vraag of een buitenlander recht heeft op asiel of niet. Wanneer het asielverzoek wordt afgewezen, moet de persoon weer vertrekken naar het land waar hij vandaan kwam. Dat is hard maar zo zijn de regels die we met elkaar hebben afgesproken. We kunnen geen mensen toelaten die asiel aanvragen maar alleen vanwege economische motieven naar ons land zijn gekomen. Hoe begrijpelijk hun komst soms ook is. Er is wel een morele verplichting om ons in te zetten om meer welvaart te brengen in die landen waar heel weinig toekomst voor mensen is. Onze rijkdom geeft ook verantwoordelijkheid.

Maar ook áls asielzoekers zijn afgewezen, hebben ze nog wel rechten. Bijvoorbeeld het recht op een zorgvuldige uitzetprocedure. Daarover maakt de ChristenUnie zich zorgen. Wij denken dat aan die uitzetprocedure het nodige mankeert. Dat is met name van belang, als we te maken hebben met landen waar de mensenrechtensituatie, zacht gezegd, te wensen overlaat. Dan hebben we het dus over Iran, Syrië, Afghanistan, enzovoorts.

In de afgelopen weken heeft de Kamer gedebatteerd met minister Verdonk over Syrische afgewezen asielzoekers. Er is geconstateerd door de Kamer, en de minister heeft dat uiteindelijk ook toegegeven, dat er fouten zijn gemaakt in de manier waarop met deze mensen is omgegaan. Fouten, die hen in gevaar kunnen brengen. Er is alle reden te vrezen dat informatie bij de Syrische autoriteiten terecht is gekomen dát mensen asiel hebben aangevraagd en ook waarom.

En dat mag gewoonweg niet, het is in allerhande internationale verdragen verboden, omdat die informatie afgewezen asielzoekers in gevaar kán brengen. De commissie Havermans die de asielprocedure onlangs heeft onderzocht en aangescherpt, heeft juist op dit punt met nadruk gewezen.
Landen als Syrië en Iran maken teruggekeerde asielzoekers het leven zuur, of erger. Wanneer deze teruggekeerden tot erkende ‘risicogroepen’ behoren, lopen ze extra gevaar Het gaat dan om bijvoorbeeld ex-moslims die zich tot het christendom hebben bekeerd.

Ten opzichte van deze landen is de uiterste zorgvuldigheid geboden, ook en juist als het om de afgewezen asielzoekers gaat.
Die zorgvuldigheid is niet betracht in het geval van Syrië. Er is door onze overheid een delegatie uitgenodigd om de identiteit van de afgewezen asielzoekers vast te stellen. Wie de twee leden van deze delegatie precies zijn is tot nu toe niet helder. Het hardnekkige gerucht gaat dat één van de twee directeur van een beruchte gevangenis in Syrië zou zijn geweest. Waar of niet? De minister weet het gewoonweg niet.

De Syrische asielzoekers móesten naar een kantoor van de IND te komen en in alles meewerken. Hen is niet verteld dat ze de vragen van de Syrische delegatie niet behoefden te beantwoorden en al helemaal niet als die vragen de asielvraag betreffen. Door slordigheid van de IND zijn de afgewezen Syriers verkeerd geïnformeerd. Zij hebben antwoord gegeven op vragen waarop zij niet hoefden te antwoorden. Zij deden dit omdat ze de indruk hadden voor de Nederlandse wet strafbaar te zijn wanneer ze het niet deden.

Het was allemaal geen opzet, zegt de minister, het is niet de bedoeling om asielzoekers in gevaar te brengen. Er worden gewoon fouten gemaakt. Alsof dat een excuus is. Door domheid van de IND zit je nu in de gevangenis, maar één troost, de IND deed het niet met opzet.

De minister verklaart dat de afgewezen asielzoekers geen gevaar lopen, ondanks de fouten die gemaakt zijn. Het is voor ons onverklaarbaar hoe zij dat met zekerheid kan zeggen. Amnesty noemt immers mensen met naam en toenaam die mede door hun asielverleden vervolgd worden in Syrië.

We hebben begrepen dat dezer dagen wordt gesproken over de vraag of we moeten vieren dat Nederland en Syrië al 400 jaar officiële betrekkingen onderhouden. Ons lijkt dat in het geval van een dubieus regime als dat van Syrië geen goed idee. Laten we ons eerst maar eens bekommeren om de mensenrechten in Syrië en andere landen in het Midden-Oosten. Zodat de christenen uit die landen inderdaad niet meer hun toevlucht in het westen behoeven te zoeken.

Zie ook:
Dossier: Godsdienstvrijheid Afghanistan