Ik raak in gesprek met twee jongens, een zelfverklaarde islamist en een seculiere moslim. In een mum van tijd staan er vijftig anderen om ons heen en bespreken we de verkiezingen en de veranderingen die nodig zijn.

Totdat een man zich schreeuwend een weg door de groep baant. „Waarom praten jullie met een buitenlander? Amerikanen houden niet van Egyptenaren!” In de kortst mogelijke tijd raken de gemoederen verhit en leidt een van de jongens me maar snel naar een veiliger plek. Ook de cameraploeg die met ons mee is, is al drie keer belaagd. Verder waren we er getuige van hoe een jongen hardhandig van het Tahrirplein werd verwijderd. Er zijn hier nu zo veel korte lontjes.

Gisteren zijn we naar twee kerken geweest. De priester van de ene kerk vertelde hoe ze gechanteerd waren door extremisten die het kerkgebouw alleen zouden sparen als er een enorm bedrag zou worden betaald. Zonder bescherming van de staat had de kerk geen keus. 

De andere kerk werd in mei door een groep extremistische moslims aangevallen en in brand gestoken. We spraken met de intens verdrietige weduwe van de koster van wie de keel was doorgesneden toen hij de kerk probeerde te beschermen.

Met zachte stem zei ze hoe trots ze op haar man was dat hij zijn leven had opgeofferd voor de bescherming van Gods huis. Ze is met drie kinderen en zonder vast inkomen achtergebleven.

Ondertussen ligt de economie van dit land op apegapen, is er nog lang geen zicht op een oplossing van de politieke crisis, neemt de intolerantie toe en dromen veel Egyptische christenen van emigratie naar het Westen.

Dit is niet meer het Egypte zoals ik dat kende. Ik heb me hier nooit op enig moment van de dag onveilig gevoeld. En bijna altijd konden zaken hier in der minne geschikt worden. Maar Egypte is de weg kwijt en waggelt naar de verkiezingen van vandaag. Maar ze zullen geen verlossing uit de misère zijn.

„Hoe beroerd we er ook aan toe zijn”, zei de directeur van een Bijbelgenootschap, „het is nooit zo beroerd als de omstandigheden waarin de Schrift is geschreven. We laten ons daarom troosten door het Woord.” En hij vertelde dat de vraag naar Bijbels groter was dan ooit. Juist ook van moslims. Dat geeft werkelijk hoop. Want dit land moet verlost worden.

Van 28 november tot 10 januari kiezen de Egyptenaren 498 leden van hun Lagerhuis. CU-politici reisden naar Egypte om het begin van de verkiezingen zelf mee te maken. Gert-Jan Segers, directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de CU, doet in een dagboek verslag van zijn belevenissen. Vandaag aflevering 2.

Overgenomen met toestemming van het Reformatorisch Dagblad http://www.refdag.nl/nieuws/binnenland/gert_jan_segers_in_egypte_t_land_moet_verlost_worden_1_606001