Stel nu dat niet alleen de zittende Kamerleden gescreend zouden gaan worden, maar – bij eventueel gebrek aan smeuïge details – ook de net-niet Kamerleden? Zou ik dan de klos zijn?

Hoe dan ook, de discussie raakt een ander punt waar ik soms met verbazing bij sta te kijken. We werken hier keihard aan het Binnenhof; al zou iemand die ons alleen via de media volgt best een ander beeld daarvan kunnen krijgen. Wekenlang zitten we tot over onze oren in moeilijke, zware en – vooral – lange debatten. We hebben het over vragen die van groot belang zijn voor ons land. Over onze toekomst. Maar wie de media volgt, krijgt een ander beeld voorgeschoteld van de ‘kwesties’ in de Haagse kaasstolp. Wie heeft ruzie met wie? Welke partij dreigt te scheuren? En dus recent: welke overtredingen zijn er allemaal door de heren en dames parlementariërs begaan?

Werken op het Binnenhof betekent opereren onder een vergrootglas. Natuurlijk, een parlementariër moet rekenschap afleggen voor wat hij doet. En nu dus kennelijk ook voor alles wat hij ooit heeft misdaan. Toch is het wel opmerkelijk te noemen dat die transparantie zich meer en meer lijkt toe te spitsen op de persoonlijke gedragingen van Kamerleden en minder op de beslissingen die ze nemen.

Journalist en schrijver Joris Luyendijk heeft deze week een boek gepubliceerd met daarin zijn bevindingen van een maand meelopen aan het Binnenhof. Het boek beschrijft een wereld waarin politici, journalisten, lobbyisten en voorlichters sterk met elkaar verweven zijn en allemaal ‘meespelen in het spel’. Het zijn net een stel apen op de apenrots, aldus Luyendijk. Sommige van zijn analyses zijn scherp, sommige wat ‘over the top’. Maar eentje vond ik in elk geval wél treffend. Luyendijk vraagt zich af waarom er zoveel wordt geschreven over het feit dat er kwesties zijn en of ze al dan niet opgelost worden, maar veel minder over de vraag of de kwesties terecht zijn. Als voorbeeld haalde hij de brief van Klink aan. De inhoud van de brief stond doorgaans niet centraal in de berichtgeving (wie weet nog precies wat er in stond..?), maar de vraag wat dit nu betekende voor de verhoudingen binnen de partij.  

Transparantie is prima. Het aanzien van de politiek mag niet in het geding zijn. Maar het zou ook een verademing zijn als de discussie wat meer zou gaan over de standpunten van partijen en het gevoerde beleid. Dan hoef ik ’s avonds mijn bonnetjes niet allemaal meer door te akkeren en kunnen we ons wat meer richten op wat er écht toe doet.

Carola Schouten
Beleidsmedewerker Tweede Kamerfractie