Zaterdag 28 juni verscheen het vierde nummer van dit jaar van HandSchrift, het politiek magazine van de ChristenUnie. Het nummer gaat vooral over de verloedering, het verval van normen en waarden in de samenleving en de alternatieven die de ChristenUnie biedt! In een interview met Arthur Vlaardingerbroek, raadslid in Rotterdam, wordt gesproken over normen, waarden en verloedering. Een gesprek waaruit passie, betrokkenheid en visie spreekt.

Vanuit de fractiekamer heeft gemeenteraadslid Arthur Vlaardingerbroek, met drie burgerraadsleden, letterlijk de Rotterdamse veelkleurige samenleving in beeld. De piepkleine fractiekamer van de ChristenUnie/SGP ligt aan de voorkant van het stadhuis aan de Coolsingel met uitzicht op alles en iedereen in hartje Rotterdam. Maar veel tijd om uit het raam te kijken is er overigens niet. De aandachtspunten van de fractie in de tweede stad van Nederland zijn nauwelijks te behappen. Dat blijkt al snel in ons gesprek over normen, waarden en verloedering. Een gesprek waaruit passie, betrokkenheid en visie spreekt. De media weten Arthur Vlaardingerbroek goed te vinden. Maar wat knelt, is dat het steeds stigmatiserende onderwerpen zijn.

Arthur Vlaardingerbroek is met zijn 32 jaar een jeugdige representant van de ChristenUnie/SGP. Recent, zo vertelt hij, kwam Veronica TV. Men verwachtte een raadslid in somber, donkerpak. Prima om in beeld te brengen als representant van een partij die eigenlijk altijd tegen omstreden ethische onderwerpen is. Voor karikaturen rond de VVD gaat een cameraploeg naar Wassenaar. Voor zaken als bordeelverbod, omstreden (sexuele) exposities en dergelijke is het een mooi plaatje om maar weer eens een somber ogende ChristenUnie/SGP vertegenwoordiger aan het woord te laten. In Rotterdam staat daar dan opeens een jong, eigentijds raadslid voor de camera. Met een prikkelende visie, zonder te spreken in traditionele waarheden en uitgesleten jargon.

Dan ga ik er zelf voor
Arthur is in oktober 1999 raadslid geworden. Dat was een tussentijdse benoeming, nadat zijn voorganger het 25-jarig raadslidmaatschap had vol gemaakt. Arthur stond (in 1998) als nummer drie op de SGP/GPV/RPF kandidatenlijst, maar nummer twee trok zich terug. Voor Arthur was er geen moment van twijfel: “Als je een zetel hebt, zeker ook in zo’n grote stad als Rotterdam, mag je er niet mee gaan leuren. Ik vind het erg jammer dat de nummer twee van onze lijst, die zich had ingewerkt, het uiteindelijk niet deed. Dan ga ik er zelf voor. Ik ben daarom een half jaar tevoren burgerraadslid geworden. Je doet dan namens het raadslid het commissiewerk, in mijn geval sociale zaken, arbeidsmarkt en regionale aangelegenheden. Verder volgde ik de gemeenteraad als geheel en trad voor één dag in de week in dienst bij de fractie. Drie weken na mijn beëdiging als raadslid stond de begrotingsbehandeling op de agenda. Ik heb me toen twee weken opgesloten om mijn bijdrage te maken. Dat was me nooit gelukt als ik totaal blanco in de gemeenteraad was gekomen.”

Bij de gemeenteraadsverkiezing van vorig jaar stond hij nummer één op de lijst. “Ik heb toen gezegd op de plaatsen twee, drie en vier de mensen te willen die al meewerkten en burgerraadslid zouden worden. Een goed team, waarvan je weet dat ze kwaliteit hebben en door willen gaan. Geen mensen zo maar op een hoge plaats op de lijst droppen en ze in het diepe gooien, zoals dat met mij is gebeurd.Ik wil een vorm van carrièrepatroon binnen de gemeente en de deelgemeenten. Dat het normaal wordt dat een actieve medewerker hapbare stapjes doet op weg naar een eventueel lidmaatschap van de gemeenteraad, de deelraad of als burgerraadslid.”

Geen verloedering
Arthur Vlaardingerbroek heeft niets op met het begrip verloedering. “Verloedering vind ik een negatieve klank hebben. Dat moeten we dus niet doen, want we zijn een positieve partij. Passie in plaats van passiviteit. Uit wat we zeggen en doen moet blijken dat we het beste aan de samenleving te bieden hebben. Geen negatieve toonzetting dus, want dan werk je de karikatuur in de hand van een partij die overal tegen is. Daar moeten we echt tegen worstelen. Dus geen brochure met een negatieve titel. Daar werk ik niet aan mee. We keuren zaken in de samenleving af, maar vanuit de passie omdat het op een andere manier beter kan.”

Remco Oosterhoff, één van de burgerraadsleden in Rotterdam die met Arthur in de zeven raadscommissies vertegenwoordigd is, noemt normen en waarden een uitgehold containerbegrip. Nou passen containers wel bij Rotterdam, maar: “Iedereen die het begrip nog in de mond neemt moet er een positief voorbeeld bijgeven. Maak het maar concreet. Zeg maar waar voor je zelf de grens ligt. Zo niet, dan verzandt het in brede en algemene begrippen en discussies.”
De huidige vaagheid leidt tot niets, zei Vlaardingerbroek onlangs in de gemeenteraad. Hij daagde het college van b. en w. uit. Een voorbeeld waren de Rotterdamse ‘string in de bil party’s’. “Ik vind het niet gezond dat kinderen van zestien-achttien jaar met hun billen staat te schudden en soms ook nog de onderbroek uittrekken. En dan zegt het college het met mij eens te zijn dat dit tegen de fatsoensnormen ingaat, maar er niets aan te willen doen. Dan is er geen sprake meer van normen en waarden. Het wordt een onderwerp van gesprek, maar er gebeurt uiteindelijk niets.
Ik heb aan de burgemeester gevraagd of hij het goed zou vinden als zijn dochters daar stonden. Nee, nee was het antwoord. Maar er wordt geen bescherming gegeven aan ouders die wellicht minder weerbaar zijn. “Dat is niet de politiek die ik voorsta. Het college durft zich niet uit te spreken in welk concreet voorbeeld dat ook. Ook niet als ik concreet vraag waar voor hen de grens ligt. Het hoogste doel is kennelijk om alleen te discussiëren.”

Resultaten
Arthur: “Ik denk echter dat de burgers gewoon weer behoefte hebben te weten wat er in de straat wel en niet mag. En die regels dan ook naleven. Van zwerfvuil tot wildplassen. Vaker en slimmer surveilleren. Ik ben blij dat we in een tijd leven waar we willen laten zien dat de overheid aanwezig is op het publieke terrein. Maar dan moet het ook echt zichtbaar zijn. Resultaten boeken op heel basale onderwerpen.“
Overigens aarzelt Vlaardingerbroek bij het benoemen van resultaten in de aanpak van normen en waarden. “Wat is resultaat? Heb je resultaat indien iedereen het met je eens is? Of als de omgeving weet wat je vindt? Of is resultaat als de achterban je weet te vinden en met je communiceert? In de gemeenteraad sta ik vaak alleen, maar een ‘resultaat’ is ook wel dat mensen naar mij toekomen die het persoonlijk met me eens zijn. Maar vanuit hun lidmaatschap van een andere politieke partij moeten ze iedereen de vrijheid geven datgene te doen waarbij hij of zij zich lekker voelt. Ik kan hen dan direct aanspreken op hun verantwoordelijkheid. Ook hebben we publieke discussies, tot in de media toe, aangeslingerd. Dat is niet verkeerd voor een eenmansfractie.”

Remco Oosterhoff: “Je ziet in Rotterdam een beweging ontstaan richting zaken die wij als fractie in het verleden aan de orde stelden, maar waarbij we toen werden afgeserveerd. In 1999 heeft Arthur een motie ingediend om prostituees van de Keileweg af te halen. Iedereen verklaarde hem voor gek. We moesten ons bij de realiteit neerleggen. Nu proberen alle fracties koste wat het kost in de media te scoren in hun zorg voor de prostituees en om hen daar weg te halen.” Vlaardingerbroek: “Vier jaar geleden werd ik als wereldvreemd uitgemaakt en nu wordt ik van links tot rechts aan tafel ingehaald. Naar aanleiding van een commissievergadering hierover stond in de Volkskrant dat ik jarenlang een roepende in de woestijn was geweest en nu door iedereen werd gevolgd. We proberen op alle terreinen van het gemeentelijk beleid een inbreng te hebben. Daarom zitten we ook in alle commissies. We boeken – soms met een motie – concreet resultaat, maar dan zie je toch dat de pers ons vooral met ‘stigmatiserende’ onderwerpen weet te vinden. Dan lijkt het of we ons met één soort onderwerp bezighouden, maar dat is verre van waar.”

Achterban
Toen Vlaardingerbroek in de gemeenteraad kwam was er helemaal niets op het gebied van contact met de achterban. “Ik nam mij van meet af aan voor het niet alleen te gaan doen. Dan ben je onverantwoord bezig met zelfs het gevaar van arrogantie. Ik ben gaan praten bij ChristenUnie fracties in andere gemeenten, ook daar waar met de SGP wordt samengewerkt. Ik ben ook direct op zoek gegaan naar kandidaten voor het burgerraadslidmaatschap. Dat zou je mijn eerste klankbordgroep kunnen noemen. Verder brengen we iedere vier tot vijf keer per jaar een Nieuwsbrief uit (acht pagina’s), hebben een eigen website en via vrij veel aandacht in de media, melden zich ook mensen om mee te denken. Om hen op te vangen en een structuur te bieden zie echter met name een duidelijke taak voor het bestuur van de kiesvereniging. Ik heb een part-time baan naast mijn raadslidmaatschap, ik doe het dagelijkse fractiewerk, ik ga de wijken in….. Ik heb maar één paar ogen. Ik kan niet tegelijk in zuid en oost zijn. Ik heb input nodig en wil verantwoording afleggen.”

Actief bestuur nodig
Het bestuur moet werken aan een actieve kiesvereniging. Dat is heel hard nodig. Natuurlijk niet alleen in Rotterdam. De ChristenUnie heeft eens een witte-vlekkenplan gemaakt met gemeenten waar geen kiesvereniging bestaat. Ik denk dat het nu tijd is voor een zwarte-plekkenplan. Met plaatsen waar één of twee mensen actief vertegenwoordigend bezig zijn, maar waar verder nauwelijks sprake is van support. Besturen moeten een achterban activeren! Als dat niet wordt aangepakt kan zo maar een moment komen dat er niemand meer is om een fakkel over te nemen. In veel plaatsen zijn we heel erg kwetsbaar. Het werk moet verbreed en gedragen worden. Dat is bij uitstek de taak van een (actief) bestuur.”

Zichtbare overheid
Vlaardingerbroek ziet dat er in Rotterdam wel degelijk zaken veranderen en verbeteren. De wijkveiligheidsindex laat zien dat in de slecht scorende wijken door inzet verbeteringen tot stand zijn gekomen. Eerst door de overheid om vertrouwen terug te winnen. Straten weer goed vegen, zwerfvuil weghalen, per pand nagaan of de huur niet onevenredig hoog is e.d.
Remco Oosterhoff: “Het Centraal Station met verbeterd toezicht en ogenschijnlijk simpele dingen als zwerffietsen verwijderen of in rekken plaatsen. Laten we vooral niet cynisch doen alsof het allemaal toch geen zin heeft.”
Arthur Vlaardingerbroek: “De overheid moet zichtbaar zijn. Wil je mensen zelf mobiliseren en bereiken dat die ook anderen gaan aanspreken, dan moet je hen wel ondersteunen. Als er een straat is waar het een puinhoop is, dan moet je schoonschipmaken en kan je vervolgens een beroep doen op de eigen verantwoordelijkheid van de bewoners. Eerst maar ‘vadertje staat’ spelen.

Perspectief
“Ik zie best perspectief, maar ik zeg ook dat een beetje volmaakt, niet volmaakt is”, zegt Arthur. “Op een aantal terreinen is er nu de goede richting, maar niet meer dan dat. Daarom hou ik die passie. Ik kan ook mijn mond houden, maar dan is het een vorm van zwijggeld. Mij wordt gevraagd mijn mening te geven. In deze multiculturele samenleving zitten ook moslims niet te wachten op een bordeel naast hun woning en dat er drugs worden verhandeld. Marokkanen uit Noord spreken mij aan met de vraag hoe zij hun kinderen kunnen opvoeden als er tussen huis en school vijf coffeeshops zijn?”

Databank
Vlaardingerbroek wil dat er veel meer informatie-uitwisseling komt tussen ChristenUniefracties in Nederland. Bijvoorbeeld door de 100.000 plus gemeenten eens bij elkaar te brengen. Samen problemen, gegevens en oplossingen uitwisselen. Een website kan daarbij ook een ideaal middel zijn. Een databank van onderwerpen en gemeenten waar zaken actueel zijn.
Remco Oosterhoff vult aan: “Ook een betere samenwerking met de Tweede Kamerfractie is nodig. Je ziet nog steeds dat het middelpunt van de ChristenUnie ergens op de Veluwe ligt. Dat zie je ook in berichtgeving in bijvoorbeeld het Nederlands Dagblad. Als er in Ede een raadslid met zwangerschapsverlof gaat, staat dat op de regiopagina. Maar indien we hier in Rotterdam een uitgebreid en principieel debat hebben over prostitutie of over het ruimtelijk plan 2010, is er niets te lezen. In de Tweede Kamer spreekt men over de Tweede Maasvlakte, over tolpoortjes; onderwerpen waar wij direct bij betrokken zijn. Dan zou meer input gevraagd moeten worden. Ook vanuit de provinciale vertegenwoordiging overigens.”

Vlaardingerbroek: “Het partijbureau moet meer handen en voeten geven aan praktische politiek. Het cement vormen tussen gemeentelijke- en provinciale vertegenwoordigers, in plaats van wetenschappelijke publicaties. Die worden – met alle respect voor de inhoud - door een beperkt aantal liefhebbers gesmuld, maar niet door praktische politici en door de burgers voor wie je toch bezig bent.”
Oosterhoff: “Vanuit de ChristenUnie moeten we heel praktisch invulling geven aan ons rentmeesterschap. Wat wij goed vinden is ook goed voor anderen. De kijkwijzer op televisie en de zondagsrust bijvoorbeeld. We moeten ons meer inleven in anderen. We doen het uit onze christelijke overtuiging, maar moeten daar vooral pragmatisch invulling aan geven voor de samenleving.”
Vlaardingerbroek: “Het heeft echt geen zin om voor Veronica TV met teksten uit Leviticus aan te tonen dat het verkeerd is om een Playboytentoonstelling met 50 naaktfoto’s in de Rotterdamse Kunsthal te houden.”

Navolging
Wat is de drijfveer van Arthur Vlaardingerbroek? “Ik ben maatschappelijk betrokken en wil dat tonen. Ik heb dat bijvoorbeeld een aantal jaren geleden gedaan door in de Pauluskerk mee te helpen aan nachtopvang van daklozen en verslaafden. Iets te laten zien dat je het zelf goed hebt en dat je wilt uitdragen dat ook anderen het goed/beter kunnen hebben. Ik wil heel graag betrokkenheid bij de samenleving inhoud geven. Dat is navolging. Jezus heeft zich ook niet afgekeerd.“