Na een hete nacht, dus met weinig slaap, vertrekken we naar het volgende project van World Vision hier in Arusha, Tanzania. We maken een tropische bui mee onderweg, de onverharde wegen veranderen in modderpoelen. We spreken een jongerenorganisatie die onder leeftijdsgenoten de bewustwording over aids probeert te vergroten. Ze stimuleren hen een door de overheid aangeboden aidstest te ondergaan.

Van 527 geteste jongeren in één jaar tijd hadden er 24 aids. De overheid verschaft vervolgens ook gratis ARV’s, een anti-aidsmedicijn. Het probleem is dat er elke dag 3 tabletten moeten worden ingenomen, in combinatie met gevarieerd eten. Die regelmaat en dat gevarieerd eten is vaak een probleem. Ik vraag de jongerenwerkers wat hun belangrijkste boodschap is in de voorlichting. Zij wijzen op de doos met condooms, ook gratis door de lokale overheid ter beschikking gesteld. Als ik wijs op de andere reguliere elementen van voorlichting, namelijk onthouding of trouw in de relatie, wordt er gegiecheld. Ondanks inzet van World Vision op alledrie de aspecten, blijkt dit moeilijk voor de doelgroep. De jongeren verwijzen naar de dominees als het om normen en waarden gaat. Ik hoop maar dat zij invloed hebben op de jongeren.

De stad is in kerststemming. Kerstverlichting siert de straten en vanuit de speakers in winkels klinkt kerstmuziek, met gouwe ouwen als Go, tell it to the mountains. Bij het aidswezenproject komt een jongentje van een jaar of vier enthousiast op mij af gerend. Hij heeft een ontwapenende lach, maar hoest ook tussendoor. Hij blijkt Musa te heten, Mozes in het Swahili. Ik hoor dat zijn vader en zijn jongere broertje net zijn overleden aan aids en dat zijn moeder nu ook aids heeft. Hij wordt inmiddels opgevangen door zijn oma en door het project dat World Vision ondersteunt. Ook hij blijkt aids te hebben meegekregen van zijn moeder, omdat ze tijdens haar zwangerschap geen medicijnen daartegen heeft geslikt.

Ik vraag aan de regiodirecteur wat zijn kansen op overleven zijn. Hij zegt dat Musa – nu hij in beeld is en ondersteund wordt door het project – een grote kans maakt het alsnog te redden. Als we al in de auto zitten, neemt Musa spontaan het voortouw om een lied in te zetten als voorzinger. De andere kinderen beantwoorden enthousiast met gezang. Hij zingt over de uittocht uit Egypte van het Joodse volk en de verlossing van de slavernij. Heel toepasselijk voor het lijden en de roep om een betere toekomst voor de kwetsbare groepen hier op het platteland. De voorzinger stokt op het moment dat hij een te groot stuk banaan in zijn mond heeft gepropt.

Op Tweede Kerstdag bezoeken we een kerstdienst van de Anglicanen, met orgel en ook een swingende gospelband. De preekstoel is versierd met knipperende kerstverlichting en daarachter een kunstkerstboom. De eerste tekst die de priester leest, is het antwoord op de hartenkreet van Musa – Exodus 20 vers 2: Ik ben de Heer, uw God, die u uit Egypte en de slavernij heeft geleid. Hij roept ons in zijn preek op om, zoals God zijn Zoon voor ons gaf, ook onze hand te reiken aan de armen. Die preek is hier concreet, met een derde van de bevolking die leeft armoede.

Joël Voordewind

Dit dagboekje is ook gepubliceerd in het Nederlands Dagblad