Na vijf uur vertraging, er was een weeralarm afgegeven, stegen we uiteindelijk toch op van een besneeuwd Nederland, op weg naar het zonnige Kenia (28 graden), op doorreis naar Tanzania. Ook wel het Eiland van Vrede genoemd in het roerige Afrika. Zelfs de machtsoverdracht in 1961 verliep vreedzaam. Mijn vrouw, onze twee tienerkinderen en ik landen om half twee 's nachts in Nairobi, in Kenia, om uiteindelijk na anderhalf uur slaap weer de bus te nemen naar Arusha, Tazania. De reis duurt nog vijf uur waarvan eenderde niet verhard is. We worden bij de halte afgehaald door World Vision Tanzania en door Wouter Kok van World Vision Nederland.

Glory to God
Ik fris mezelf even op in het guesthouse en we vertrekken naar het eerste project. Het valt me op dat achterop de taxi`s en busjes kreten staan als Glory to God en Redemption Express. Tanzania is voor het meerdendeel christelijk en dat laten ze weten ook. Eenderde is moslim, maar dat geeft gelukkig geen spanningen. Er zijn hier ook geen terroristische aanslagen

Weesuitkering
Ik ben hier omdat ik me politiek inzet voor de opvang van aidswezen in Afrika. Vorig jaar nam de Tweede Kamer een voorstel van me aan om elk jaar acht miljoen euro te besteden, specifiek aan de opvang van aidswezen. Met dat geld worden Afrikaanse overheden geholpen om een systeem op te zetten voor een weesuitkering, zoals we dat in Nederland ook kennen. Nederland heeft eerder ook geholpen om samen met de zorgverzekeraars een ziektekostenverzekering op te zetten in verschillende Afrikaanse landen. Met succes. Tanzania kent 1,4 miljoen mensen met aids, onder wie vele kinderen die de ziekte overgedragen kregen van hun moeder bij de geboorte.

T-shirts
We bezoeken het eerste project en worden met luid gezang hartelijk ontvangen. En voordat ik wat kan zeggen, krijg ik vier mooie t-shirts voor mijn gezin aangeboden. Met enige gêne neem ik ze in ontvangst, omdat we juist een van onze koffers vol hadden geladen met t-shirts voor de kinderen hier. Ik waan me in een Afrikaanse kerkdienst: elke speech begint met een groet in de naam van ]ezus en vele zinnen worden beantwoord met amen. Na afloop spreek in met een aantal tieners, van wie de meesten beide ouders verloren hebben aan aids. De somberheid is van hun gezichten af te lezen. Sommigen worden opgevangen door hun grootouders, anderen door andere familieleden of buren. Wat een verschil met Oost Europa, waar er zoveel weeshuizen zijn. De overheid helpt hen nauwelijks. World Vision wel. Zij betalen het schoolgeld en bijkomende kosten. Ook proberen ze het inkomen van de opvangouders te verhogen door het ter beschikking stellen van een koe of startkapitaal voor een handeltje.

Ik vraag wat de grootste problemen zijn van de tieners. Ze noemen gezondheidsproblemen, en het ontbreken van een vervolgopleiding na de basisschool. Ik beloof voor ze te bidden, waarna de vertaler vraagt of ik dat niet ter plekke wil doen. Iedereen grijpt elkaars hand. Enigszins aangeslagen door het leed wat deze kinderen al hebben moeten meemaken, bid ik voor hen. Dan nemen we afscheid.

We bezoeken nog een volgend project voor een aantal vrouwen die lijden aan aids. Met hulp hebben ze een broodbakkerij opgezet, en met trots tonen ze hun vers gebakken broden. De projectstaf trekt meteen de portemonnee en binnen de korste keren zijn ze uitverkocht. Het is al donker als we door de jungle terugrijden. Na nog een lekke band in het donker verwisseld te hebben komen, we om 22.00 uur moe aan in ons guesthouse. Het was een lange, indrukwekkende dag. Morgen zullen we nog meer projecten bezoeken en daarna hier kerst meemaken. Wordt vervolgd.

Joël Voordewind

Dit dagboekje is ook gepubliceerd in het Nederlands Dagblad