Met medewerking van een aantal Nederlandse sponsors (zorgverzekeraar Menzis, Woonzorg Nederland en thuiszorg Groningen) is op Danpaati een lodge gebouwd om de opbrengst daarvan te gebruiken voor de bejaarden, zieken en hulpbehoevenden van twaalf dorpen met ongeveer tienduizend bewoners in de omgeving. De lodge wordt gerund door de Surinaamse stichting Bonama en het 65-koppige personeel bestaat voor 90 procent uit lokale mensen. We zijn (opnieuw per korjaal) bij een van de dorpen wezen kijken. Dat was een hele belevenis. Fijn om te zien hoe vooral oudere vrouwen nu geholpen worden. Bijvoorbeeld bij het waterdragen. Ook hebben we bij de kinderopvang gekeken. Wat een schatjes. Ze zongen op een bepaald moment 'vader Jacob' voor ons. En dat midden in een binnenland meer dan 6000 kilometer van Nederland. Het was er overigens extreem warm. Veel zweten en drinken, dus.

Het eiland Danpaati was echt een belevenis. Dat zijn zo van die plaatsen waar je rust kunt vinden. Leuk ook om met de kapiteins (= dorpshoofden) kennis te maken (zie foto). Een aantal van hen was vorig jaar nog in Nederland geweest en had daar ook een bezoek aan de Tweede Kamer gebracht. We konden dus met recht spreken van een tegenbezoek. Dat werd zeer gewaardeerd. Ik ben door een van de kapiteins uitgenodigd de vakantie in zijn dorp door te brengen. Daar moet ik het thuis maar eens over hebben.

Het is goed om ook deze kant van Suriname te zien. Geweldig mooie natuur, maar ook veel achterstanden. Op velerlei gebied. Zo is opeens het onderwijs uitgevallen omdat de hoofdonderwijzer eerder deze week aan een hersenbloeding was overleden. Alles ligt nu direct stil. De mensen in dit gebied zijn nakomelingen van slaven die ooit van de plantages het binnenland zijn ingevlucht. Bijzonder om je dat ook te realiseren.

Donderdagmorgen zijn we naar Brokopondo gevlogen. Daar is het bedrijf IAMGOLD actief. Een Canadees bedrijf dat op acht plekken in de wereld, waaronder Suriname, aan goudwinning doet. Zeker op dit moment met de hoge goudprijzen een zeer lucratieve bezigheid. Het heeft wel erg veel gevolgen voor de natuurlijke omgeving. Zo zijn grote delen bos gekapt en wordt er veel met kwik gewerkt. Dat doet IAMGOLD overigens niet; dat werkt volgens internationale standaards en is ISO-gecertificeerd. We hebben een rondleiding gekregen (met helm en veiligheidsbril op) en ook informatie over de werkwijze. Ik heb er een wat dubbel gevoel bij. Logisch dat Suriname iets met zijn grondstoffen wil doen. Opvallend is wel dat de goudmijn voor 95 procent in handen is van IAMGOLD. En de gevolgen voor de omgeving zijn groot. We hebben het ook over een gebied ongeveer zo groot als de provincie Utrecht! Een groter probleem zijn de illegale goudzoekers. Dat zijn er vele duizenden door heel Suriname. Die werken niet volgens internationale standaards en zijn niet ISO-gecertificeerd. Zij vervuilen in nog sterkere mate het milieu en brengen de volksgezondheid in gevaar door het gebruik van kwik bij het zoeken naar goud.

Foto: de goudmijn van IAMGOLD vanuit de lucht gezien

Terug in Paramaribo hebben we (weer net in het pak) nog een aantal gesprekken gevoerd met vertegenwoordigers van de banken en de sociale partners. Boeiend om vanuit hun positie te horen hoe Suriname het financieel- en economisch doet. Dat is niet verkeerd in deze tijd van crisis. In Suriname is in ieder geval nog sprake van economische groei. Boeiend om te horen dat in Suriname een wet over staatsschulden is aangenomen, die strenge straffen voorstaat op het moment dat er overschrijdingen zijn van de afgesproken percentages schulden die gemaakt mogen worden. Wat zou minister Bos van een dergelijke wet vinden?

Vanavond gaan we naar de opening van het Rain Forest Kunst Festival. Vrijdag pakken we de gesprekken met de Nationale Assemblee weer op. En ik heb een afspraak gemaakt met Carl Breeveld. Langzaam maar zeker naderen we het eind van ons bezoek aan Suriname. Een land om van te houden. En ik merk dat ik dat al een beetje doe.

Arie Slob

Eerder blogs over mijn Suriname-reis vindt u hier, hier en hier